Lieve leukerds en leuke lieverds,
Vanmorgen en vanmiddag hebben we door Torhout gedwaald. Er was een route die je kon volgen langs oude gebouwen. Helaas staan ze veelal ingebouwd tussen nieuwere gebouwen en bedrijven. Het valt niet altijd op. En ook niet alles is nou interessant.
Het kerkhof was mooi. En oud. Er stonden echt hele oude graven, waarvan er een aantal echt in verval waren. Zonde. Wat ik wel 'grappig' vond was dat ik op het kerkhof een aantal keren de naam 'Damman' voorbij zag komen. Dat is een naam die op mijn geboortegrond ook voorbij komt. Vandaar het 'grappig'. Vlaanderen en Nederland zijn meer en dieper met elkaar verbonden dan ik in eerste instantie vermoedde.
Torhout is niet echt mijn stad. Ik kan er mijn vinger niet echt opleggen, maar mijn hele lichaam reageerde gespannen. Het was echt fysiek. Ik kon verder niet iets speciaals ontdekken.
Observatie..
Wij Nederlanders mogen ons in onze handen knijpen, zoveel geluk als dat wij hebben gehad.
In België herdenkt men elk jaar op acht mei -net als in Frankrijk- de twee oorlogen.
De eerste wereldoorlog werd in Frankrijk en België het ergst uitgevochten. Dat dit in Frankrijk zo was en dat daar veel slachtoffers bij gevallen waren wist ik al. Waar ik nog niet van doordrongen was, waren de vele slachtoffers en soldaten die gevallen zijn in België. In elke stad, elk dorp, ieder gehucht. Overal staan monumenten van lokale mensen die vielen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ieder monument met andere namen. Elk plakkaat met minstens 10 namen. Oftewel... In 1919 was iedereen in België minstens 1 geliefde of bekende kwijtgeraakt aan die verschrikkelijke oorlog.
Voor wie dit niet weet.... De Eerste Wereldoorlog wordt enkel overschaduwd door de tweede omwille van de gaskampen en genocide.
De Eerste was de ware hel voor de soldaten, die letterlijk kanonnenvoer waren. Het was de oorlog met de meeste voor het leven getekende mensen. Meer slachtoffers, levend en dood. Meer destructie.
Wat Nederland ermee te maken heeft? Niets. En daar mogen wij de Goden voor danken.
De soldaten van destijds liepen letterlijk langs onze grens om België in te trekken. Hoe moeilijk was het geweest om ook even bij ons binnen te komen?
En ja, die oorlog is al meer dan 100 jaar geleden. Maar ik word er toch wel nederig en dankbaar van.
Ik heb trouwens ook een Vlaamse kaaskroket geproefd. Hij is echt anders dan de Nederlandse. Sowieso lijk hij hier gebakken te worden, in plaats van gefrituurd zoals bij ons. Anders, maar lekker. En echt een kroket en als zodanig herkenbaar.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten