Lieve leukerds en leuke lieverds,
Tot in hoeverre neemt het kind de trauma´s van de moeder over?
Wanneer een kind eenmaal geboren is, krijgt het de ellende van de familie mee. En eventueel extra verdriet van gepest worden of anderszins ellende. De opvoeding heeft veel invloed op hoe een kind ermee omgaat.
Mijn grenzen zijn bijvoorbeeld niet erkend, dus ik trok mij graag terug. Ik bemoeide me met niemand en leefde in de overtuiging dat ik de enige was met dit soort ellende. Ik werd immers afgezonderd. Deels door mezelf, maar ik ben ook wel actief afgezonderd. Ik was niet vaak welkom. Waarom is mij een raadsel. Er werd wel gezegd dat ik druk en luid kon zijn. Maar daar was ik nooit de enige in. En die andere drukke en luide kindjes kregen wel uitnodigingen.
Maar ik dwaal af. Ik wilde eigenlijk weten wat het is dat kinderen overnemen en meekrijgen in de buik. En dan ga ik het wel weer over mezelf hebben, maar in een andere context.
Ik heb minstens dertig jaar in de fight, flight, freeze of fawn status geleefd. Ik ben zo vergroeid met het harnas dat ik altijd droeg, dat ik niet eens meer doorhad dat ik er continu inzat. Vechten was een eerste natuur, niet eens meer een tweede. Nog steeds is mijn brein erop getraind om alles per definitie negatief te interpreteren, gevaar te zoeken en in de verdediging te schieten. Hoe vaker hoe meer blijkt dat wat men tegen me zegt juist positief bedoeld is, maar in het begin ga ik altijd van het negatieve uit.
Die spanning, die ellende. Die heeft zo zijn weerslag op je lijf. Ik ben nog steeds bezig oude spanningen op te lossen. Spanning waarvan ik niet eens meer weet wat de oorzaak is, of hoe oud het is. Ik weet alleen nog dat het er is. En ik kan een kleine indicatie geven -soms- van wanneer het kwam. Een enkele keer lig ik namelijk huilend op mijn yogamat. Er komen gewoon tranen. Tranen van verdriet. En aan het bijkomende gevoel weet ik dan hoe oud ik was toen dat verdriet kwam.
Goed dat het er nu uitkomt, hoog nodig. Maar daar het ik dus wel jaren en jaren mee rondgelopen. En ik heb er ook aardig wat van ervaren toen ik zwanger was. Ik voelde toen aardig wat verdriet en pijn.
Tot in hoeverre heeft mijn kleintje dat ervaren toen ze nog in mijn buik dobberde? En tot in hoeverre neemt zij die van mij over? Tot in hoeverre zit er al stress en angst in haar kleine lijfje?
Dat is iets waar ik me geregeld zorgen over maak. Ik heb namelijk sterk het idee dat ik, ondanks dat ik er hard mee aan het werk ben om patronen te doorbreken, bepaalde fouten met minieme veranderingen heerlijk aan het herhalen ben. Hoe hard ik ook mijn best doe, hoe hard ik ook werk om mijn valkuilen in de gaten te houden, ik ga uit mijn dak tegen mijn meisje. En ik heb zwaar het gevoel enorm te falen.
Ik wil zo graag een goede moeder zijn. Een evenwichtige vrouw, die haar kind opvoed tot een stabiel persoon. Maar ik ben zelf alles behalve stabiel.
Ik hoop zo dat ze niet mijn trauma's en angsten meekrijgt. Dat ze niet leert om te gaan met de omgeving zoals mij dat is geleerd.
Ik wil zo graag een goede moeder zijn. Zo graag. En ik faal. Op briljante wijze.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten