Gesnotter en verlamming

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik wilde zo veel. Maar tegelijkertijd zo weinig.

Net als iedereen zou ik geen nee zeggen tegen een groot geldbedrag, een baan die dik verdient. Wanneer het werk is waar ik voldoening uit haal en die in lijn is met mijn visie (laat de wereld een beetje beter achter dan hoe je haar gevonden hebt) is dat helemaal prima.

Ik verzoende me met het feit dat je over het algemeen niet veel geld verdient met het uitvoeren van werk dat er echt toe doet (op artsen en chirurgen na).

Ik wilde een baan waar ik verschil mee maak. Dat wil ik nog steeds. En ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit de weg van de Geestelijk Verzorger is. Geen idee waar het pad me heen brengt, geen benul wat de Goden van me willen. Ik had een jaar of drie helemaal een idee waar ik heen moest en ik dacht te weten wat er van me verwacht werd.

Ik zit nu al anderhalve week te blokken op twee tentamens. Ik raak afgeleid, weet niet wat ik antwoorden moet, raak volledig in verlamming. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik barst in tranen uit en ik geloof dat ik nog nooit zo onzeker van mijn zaak ben geweest als nu. Of überhaupt over mijn eigen leven.

Ik voel me weer die onzekere jongeling, vol van pijn. Alsof er een cocon is opengebroken die jaren lang dicht zat en nu leegloopt. En er komt weer een hoop uit.

Op zich is dat echt niet erg. Wil ik een goed verzorger zijn, dan dien ik ook voor mezelf te zorgen. Wat mij wel frustreert is dat een hoop van wat er dwars zit, daar al vaak uit is gekomen. Het is niet de eerste keer dat ik het aanpak. En iedere keer weer dacht ik het nu eindelijk eens goed te hebben aangepakt. Ik dacht dat ik met een hoop al had afgerekend. En toch komt het weer aan het oppervlak.

Bovenal het feit dat ik mij -als ik eerlijk ben- nog steeds ongewenst en ongeliefd voel. Het maakt niet uit wat ik doe, het is niet goed genoeg. Ik zal altijd moeten verklaren wat ik kom doen en waarom ik recht heb op mijn plekje. Ik zal een reden moeten geven om van mij te houden. En jij mag fouten maken, ik zal er liefdevol mee omgaan. Maar zelf zal ik geen stap buiten de lijnen moeten zetten, want dan ben ik verloren.

Het is vermoeiend. Ik wil niet meer uitleggen waarom jij van mij zou moeten houden. Naast het feit dat dit vermoeiend is, komen de redenen die ik gaf op mij niet authentiek over. En ik wil het gewoon niet meer.

Maar ik merk wel dat ik zo een hoop mensen kwijt ben geraakt. Ik mis een hoop genegenheid. Een hoop warmte die ik niet meer kan geven, al was de genegenheid niet wederkerig.

Misschien is het wel de schrik van hoe egocentrisch en oppervlakkig mensen kunnen zijn. Ik ben even uit de roulatie, of lig even op mijn gat. Ben een paar weken niet in staat mijn emoties goed te reguleren en mensen zetten mij buiten spel. Ik wordt weggezet als (te) dramatisch en te veeleisend. Wat op zich apart te noemen is, want ik houd het ook uit met hun drama. En dat is niet verwijtend bedoeld, maar gewoon zoals het is. Ik weet dat ik niet een makkelijke dame ben, dus ik houd het ook uit met de moeilijkheden van anderen. Als ik je niet laat zien dat jij volledig jezelf mag zijn; hoe kan ik dan van jou verwachten dat ik mezelf mag zijn?

En waarom mogen we alleen de mooie kanten laten zien? Waarom mogen we niet kwetsbaar zijn en lelijk? Met stront, snot, pijn, tranen, bloed en etterende wonden? Waarom mogen we de scheuren niet laten zien? En waarom bestempelen we het als zwak wanneer we dat wel tonen of überhaupt hebben?

In ieder geval... Ik merk dat ik overal en nergens in janken uitbarst, inclusief snot en ellende. Ik doe hard mijn best om nergens therapie van te maken. Ook begrijp ik het wanneer je mijn gejammer volledig negeert. Je zult de eerste niet zijn die dat doet, ook de laatste niet. Ik kom er wel weer uit, maak je maar geen zorgen.

Maar mocht je nog ergens tijd hebben. Ergens genegenheid voelen en een kaarsje willen branden. Ik kan het wel gebruiken. Je hoeft niet 24/7 voor me klaar te staan, ik heb niet 15 pakken zakdoeken nodig. Je hoeft me niet op de divan te leggen, of zelfs maar een arm om me heen te leggen.

Zend een kaarsje, doe een schietgebed. Ik kan de energie gebruiken. Stuur wat liefde. Een kaarsje in het duister, met een klein beetje warmte. Zodat ik inspiratie mag krijgen voor mijn verslagen. Energie voor mijn opleiding, inzichten in mijn zijn. Zodat ik door mijn crisis mag komen, waarvan ik weet dat hij onderdeel is van mijn opleiding.

Ik moet door de crisis, zodat ik een goed geestelijk begeleider kan worden.

Ik hoop alleen wel dat dat gehuil en die verlamming snel weggaan. Ik heb meer te doen met mijn tijd.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Vrijdag de dertiende. Een nieuw epos begint.

 Toeval bestaat niet?

Ik startte de computer op om dit stukje te schrijven. De tijd is 13:13, op vrijdag de dertiende. Of dat toeval is

Vandaag was mijn laatste stage-dag. En ik kreeg complimenten van de mensen (cliënten). Ze zullen me missen. Ze vonden me fijn en oprecht. Ik kon nog niet altijd goed meekomen, maar ze voelden dat datgene dat ik gaf gemeend was.

En vandaag liep sowieso wel goed, tijdens het leiden van de groep.

Waarom? Ik liet los. Ik wilde het niet meer krampachtig goed doen. Ik wist dat het klaar is, dus ik ontspande meer en nam mezelf meer mee.

Nu mag ik terug naar de tekentafel. Blijf ik op deze opleiding? Gooi ik het bijltje erbij neer? Ga ik toch mijn opleiding vervolgen op universitair niveau?

Hoe gaat mijn trauma-therapie verlopen? En mijn EMDR? Ga ik er toch nog schema-therapie bij doen?

Hoe staat het met mijn religie? Baken ik het nog verder af? Laat ik een paar sporen los en ga ik toespitsen op bijvoorbeeld de sagas, Edda en Runen? Of wil ik meer het pad van meditatie en sjamanisme/animisme op? Wat past mij het beste? De hulpverlener in mij brult al 'Waar is behoefte aan?', maar dat is de bedoeling niet. Ik vind-mocht ik deze kant op moeten blijven gaan- mijn pad wel. Ik moet het bewandelen met overtuiging. Vanuit eigen beweegredenen. En de hulpverlener mag daar wel bij varen, maar niet aan het roer zitten.

Links om of rechts om is dit wel mijn vak. Daar ben ik na vandaag wel van overtuigd. Ik heb alleen nog een hele lange weg te gaan, want ik zit mezelf in de weg. Alle strubbelingen die ik had, komen door mijn eigen onzekerheid, mijn eigen perfectionisme. De absurd hoge eisen die ik aan mezelf stel.

Eerst maar eens verslagen schrijven en vakantie vieren, terwijl de eerste therapie sessies komen.

Ik heb tot juni om te beslissen hoe en waar ik mijn opleiding vervolg en hoe ik mijn stage dus in wil richten.

Binnenkort maar eens een paar open dagen bezoeken.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Tekenen dat ik opnieuw beginnen moet.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Typisch, hoe een bepaalde periode van je leven volledig af kan brokkelen en in elkaar kan vallen. Of juist uit elkaar kan vallen.

In mijn geval gebeurt dat zelfs letterlijk.

In de periode dat ik mijn leven opnieuw startte (2010/2016) kreeg ik een aantal spullen. Allereerst ging ik op mezelf en kocht een plant die wonder boven wonder niet doodging. Bij een eigen huis kreeg ik van iemand een prachtige kist. Van een tijdelijke werkgever waar ik even kon rehabiliteren een aantal schalen, ik kocht een prachtig schrift.

In 2016 startte het leven weer opnieuw, samen met partner en uiteindelijk een kind. We gingen naar waar we nu wonen en mijn leven start hier in een volgende, turbulente fase, met opleiding, hopelijk werk en een nieuwe indeling van mijn leven.

Nu dacht ik dat daar werk op een bepaalde plek bij hoorde. Als hulpverlener daar waar ik ooit zelf de brokstukken bij elkaar raakte. Waar ik ooit zelf hulp zocht. Maar blijkbaar is dat toch niet de bedoeling. Mijn weg gaat blijkbaar echt een andere kant op. Of zou dat in ieder geval moeten doen.

Als eerste begint dat plantje dat ik in 2010 kocht te sterven. Het valt nu bijna uit elkaar. En je wilt niet weten wat het allemaal overleefd heeft tot nu toe. Dus een veeg teken is het wel

Vervolgens Komt er een brandplek in de mooie kist. Ik wil niet weten wat er gebeurt was als het hout niet zo stevig was. Dan was waarschijnlijk het huis in lichterlaaie komen te staan. Denk daar dus maar niet te veel over na. De kist is niet meer te redden, maar daar blijft het wel bij.

Vervolgens gaan er twee schalen aan diggelen. De werkgever van wie ik deze gekregen heb, is nog steeds werkzaam op hetzelfde terrein als waar ik nu zit. In een totaal andere functie en in een ander gebouw, maar wel op steenworp afstand. Ook deze schalen symboliseren dus deels een oud leven.

En dat schrift dat ik al twee jaar met mij meesleep. Waar ik nieuwe inzichten in opschreef en inspiratie. Opmerkingen van (oud) klasgenoten en cliënten. Er staat zoveel moois in. En het schrift is vol. Er kan bijna niets meer bij. Wanneer mijn laatste dag is, zal ik ook de laatste pagina vol pennen.

Ondertussen snap ik het wel. Ik zal mijn boeltje weer eens op moeten pakken en ergens anders opnieuw moeten beginnen. Het is niet de eerste keer, ik vrees ook niet de laatste keer.

Ik leer het te accepteren. Er gaan wel vaker dingen niet door waar ik erg naar uitkeek. En er staan weinig zekerheden overeind. In ieder geval veel minder dan waar ik op hoopte en waarvan ik dacht dat het ook zeker was.

Hopelijk komt mijn leven in 2025 in rustiger water. Met een paar zekerheden, zoals een stageplek. Het kàn niet zo zijn dat mijn enige taak wat betreft het vak was om het binnen de zorg weer wat op de kaart te krijgen. Er moet een vervolgfunctie zijn voor mij. En ik snap dat dit elders ligt, in een wereld waar ik geen verleden heb als patiënt.

Het zou fijn zijn als er verder voorlopig even niets meer sneuvelt.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Lelijkheid op het internet. De geestelijke editie

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ondanks dat we vaak online de leuke kanten van ons leven willen belichten, is het leven ook vaak zat moeilijk, pijnlijk, zwaar. Dat zet je dan echter niet of sociale media. Uit schaamte, of omdat we niet willen dat mensen dit kunnen lezen. Of misschien dat een werkgever of toekomstig werkgever het ziet. En zeker wanneer het gaat om mentale punten, delen we het niet. Dat je bent gevallen en nu met een gebroken been zit is oké, maar wanneer je te maken hebt met geestesziekten, zwijgen we nog steeds veelal. Mentale ziekten verkeren nog steeds in het taboe, ook al wordt dat ondertussen minder.

Wanneer je mijn logs een beetje gelezen hebt, of wanneer je mij daadwerkelijk in het echte leven kent, weet je dat ik regelmatig te kampen heb met depressies. Zwarte dalen, trauma, een hoop narigheid.

Vanaf morgen ga ik daar onder andere EMDR en traumabehandeling voor krijgen. En ik ben doodsbang. Ik ga het doen, maar met knikkende knieën. Huilend en het liefst wil ik dat na afloop mijn handje vastgehouden wordt. Maar dat kan niet, ik moet gewoon gaan en zal na afloop met geheven hoofd verder moeten.

Daarnaast heb ik nu weer twee tentamens en zwaar nieuws. De tentamens zullen wel goed komen. Ik overzie het nu niet goed, maar ik begin maar gewoon met wat ik wel weet, dan komt er vanzelf een idee aangaande de rest.

Maar wat het moeilijk maakt en nu zwaar... Deze week is mijn laatste week stage. Mijn begeleider gaat extra werkzaamheden krijgen en dan trekt hij mij erbij niet. Daarnaast is de onderhandeling met de andere stagiaire misgelopen op het feit dat wij geen gezonden begeleiders zijn (gezonden houdt in dat je verbonden bent aan een kerk, moskee, het Humanistisch Verbond of een andere religieus erkende instantie) en waarschijnlijk niet de diepere lagen van rituelen kennen en meekrijgen. Daar kan hij weinig mee.

Kortom: Ik dacht een stage te hebben geregeld, dat is niet zo. Ik mag terug naar de tekentafel. En waarschijnlijk toch meer gaan doen binnen het Humanistisch Verbond. Dan ben ik in ieder geval ergens gelieerd.

Deze gebeurtenissen van de afgelopen week drukken een erg stempel op wil ik ben op het moment. Het jaar 2024 gaat voor mij als een jaar van veel verdriet en groei de boeken in, bitterzoet. En 2025 wordt niet beter. Ik zit nog steeds midden in mijn religieuze crisis en daar is nu een crisis van verleden en van scholing bij. Religieus omdat ik niet meer weet of ik nu wel een waar Paganist/Heiden ben, mijn verleden omdat het steeds opspeelt en verlammend werkt met depressie, scholing omdat ik niet weet of mijn huidige opleiding afdoende gaat zijn en of ik wel geschikt ben om een Geestelijk Begeleider te worden/zijn. Moet ik het bijltje erbij neergooien? Moet ik elders mijn heil zoeken wat stage betreft? (Ja) Moet ik misschien toch de universiteit opzoeken en daar de opleiding gaan doen? (Vanuit Humanistisch oogpunt)

Ik ben nog lang niet uit gestreden. Vraag mij niet hoe, maar ergens is er nog steeds een stem die zegt dat ik Geestelijk Begeleider moet worden. Dat ik nu gewoon getest wordt, of ik me wel aan mijn woord houd. Niet te snel opgeef.

En ik zal verder strijden. En ik geef het nog niet op. Maar weet dat ik wat minder vrolijk ben. En dat dit de aankomende drie maanden van behandeling en mezelf voor een zoveelste keer opnieuw uitvinden een zware dobber zal zijn.

Streel zacht mijn haren

Houd me even stevig vast

Voor ik verder vecht

09-12-2024 Geheel de Uwe, Mystic M

Een depressie is hard werken

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het einde van het jaar zit er weer aan te komen.
En ik kan mezelf opbeuren tot ik een ons weeg; de depressie zit er toch echt weer in. Anders zou ik niet zo makkelijk naar de drank grijpen. Of echt mijn best moeten doen om positieve punten te vinden om me op te richten.

Gelukkig brengt school genoeg afleiding. Het is hard werken. En daar ben ik eerlijk gezegd oprecht blij mee. Wanneer je hard bezig bent met lezen en studeren heb je immers minder tijd om te piekeren. Nou is het zo dat ik evengoed nog wel geregeld pieker, dat walst gewoon dwars door al mijn werk heen. Het is een monstertje dat continu probeert op mijn schouder te springen.

En het nare is... Ik moet elke keer winnen. Één keer niet opletten, één keer een misstap en dat monster wint. En ik ben weer een tijd bezig om het terug te duwen naar de achtergrond. De ene keer lukt dat redelijk snel, de andere keer (zoals vandaag) kan ik mijn schoolwerk aan de kant leggen, in de hoop dat het morgen beter gaat. En morgen begint dat riedeltje dan weer opnieuw.

Op dagen als vandaag komen dan ook nare gesprekken weer omhoog. Dingen die mensen gezegd hebben, die bij mij hard binnen gekomen zijn. Meestal hebben deze gesprekken mijn man als onderwerp. Dat ze het allemaal zo naar vinden voor hem. Dat er wat meer naar hem gekeken moet worden en wat hij allemaal voor mij doet. Men vindt het allemaal zo erg voor hem. En of ik me wel besef dat hij heel veel van mij moet houden, dat hij het met me uithoudt. Want het is niet makkelijk om met mij te leven.

Nu is het natuurlijk zo dat het een peulenschil is om met hem in één hok te wonen. Hij is altijd het zonnetje in huis, ruikt naar roosjes, is altijd even redelijk en houdt continu rekening met anderen zonder zichzelf op de eerste of de laatste plaats te zetten. Hij is mister prefect. (sarcastische modus uit)
Geloof mij, alles moet tegenwoordig op zijn voorwaarden. Ik heb drie maanden geleden voor het laatst seks gehad. En dat was erbarmelijk slecht, niveautje nieuw dieptepunt terwijl ik dacht dat het niet erger kon. Het was volledig op hem gericht en ik had er nada aan. De laatste keer dat er überhaupt ook echt aan mij gedacht is, kan ik me niet eens herinneren. Alles dat ik leuk vind, is het eerste dat uit het repertoire gesloopt en al minstens drie jaar is dat zielige beetje seks dat er is eentonig en altijd hetzelfde. Ik moest praten en dat deed ik, maar het had tot gevolg dat al wat ik wenste verdween. (Harde maar duidelijke les: niet praten over wat ik wil en blij zijn met de kruimels die ik krijg, of vanaf het begin duidelijk aangeven wat ik wens en dat daar niet aan getornd mag worden.)

Maar even voordat dit een klaagzang wordt over wat hij wel en niet doet.... Ik word vooral niet blij van wat mij allemaal verteld. Dat ik wat meer rekening met anderen moet houden en dat ze zo veel voor mij doen.
1: Denk jij soms dat ik dat niet weet of zie?
2: Denk jij soms dat ik niet weet dat ik moeilijk ben?
3: Denk je dat ik het leuk vind?
4: Denk jij soms dat ik niet continu op mijn tenen loop om het makkelijker te maken voor iedereen?

Geloof mij. Ik weet dat ik niet makkelijk ben. Het ontbreekt mij niet aan zelfkennis, noch aan de kunde op op mijzelf te reflecteren. Daarnaast.... Ik zit aan mijzelf vast, kan nooit even een kwartiertje afstand doen van mijn innerlijke strijd. Laat staan een weekend elders vertoeven. Hoe moeilijk ik ben, daar word ik dagelijks mee geconfronteerd.
Daarnaast.... Omdat ik dus zo moeilijk ben, ziet bijna niemand dat de andere kant ook geen wandeling door het park is. Wat hij niet goed doet wordt onder het tapijt geschoven, want ik ben de moeilijke partij.
Het zwaarste van een depressie? Men denkt dat je niet doorhebt hoe moeilijk je bent voor de omgeving en dat je ze voor lief neemt. Niemand die ziet hoe hard jij aan het werk bent om je omgeving er zo min mogelijk last van te laten hebben.



Geheel de Uwe,

Mystic M

Nieuwe vaardigheid

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Soms begint het gewoon met een brainstorm. Een gesprekje dat je aangaat over wat je dwarszit.

Van beide verslagen is de ruwe versie af. Dat mag even een weekje sudderen, terwijl ik op vakantie ben. En na de vakantie doe ik de opmaak, leg ik de laatste hand eraan en lever ik de boel in op school.

Maar al twee weken knaagde mijn praktijkvoorbeelden die ik verwerkt had. Het loopt niet, ik ben er niet tevreden mee. En ik loop ergens op vast.

Daar heb ik het over tijdens het boodschappen doen. Ik vertel wat er niet lekker loopt en wat voor soort vragen ik erin wil verwerken.

Ook thuis ga ik ermee door. Het zit me echt dwars.

En dan, gewoon door het overleg, komt ineens het sprankje inspiratie. Het gesprek dat ik een paar weken terug had, over het leren van een nieuwe vaardigheid.

Tuurlijk kunnen we het gaan hebben over levens-veranderende inzichten, daar wil ik uiteindelijk ook naar toe. Maar dat begint simpelweg met het leren van een nieuwe vaardigheid. En je ervan bewust zijn dat die vaardigheid ontstaan is.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Wie redt mij van dit brandend schip?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Het schrijven van mijn tentamens gaat goed, ondanks dat ik een beetje achter lig op mijn zelf verklaarde verslag. Er snel wat vaart achter zetten gaat ook even niet. Dit omdat, wanneer ik echt tijd heb, mijn dochter aanwezig is, die ieder moment dat ik goed in mijn werk zit een vraag komt stellen. Weg concentratie dus. 'Waar was ik ook alweer? Ik wilde het hebben over Sartre. Of was het toch al zo ver dat ik het verschil tussen Sartre en Frankl kon bespreken? Euhm... Hè, ik ben het kwijt.' Dat idee.

Maar in de middag ben ik dus met andere dingen bezig. Het schrijven van blogs bijvoorbeeld. Of panisch een paar haiku's verzinnen. Dat laatste komt natuurlijk alleen uit zichzelf. En oktober toont zich tot nu toe als abominabel slechte maand. Veel heb ik er nog niet weten te schrijven.

Waarschijnlijk komt het ook omdat de eerste tekenen van mijn herfst depressie weer voor de deur staan. Ik denk in cirkeltjes aan hen die ik mis en waarom ik ze niet meer zie. enerzijds wil ik ze bellen en mailen. Het uitschreeuwen dat ik ze mis en waarom. Dat ik hun stem wil horen, ze tegen mijn borst wil drukken, in een doosje wil stoppen en nooit meer los wil laten. Anderzijds kruip ik volledig in mijn schulp en bedenken de duistere gedachten die op de achtergrond van mijn gedachten leven het ene scenario na het andere waarom ik niet eens zou moeten bestaan.

Omdat ik ook wel snap dat dit geen helpende gedachten zijn, probeer ik mezelf af te leiden. Ik merk dat ik snel geneigd ben om de leegte op te vullen met het kopen van dingen. Dus dat probeer ik niet te doen. Ik heb wel dingen gekocht, maar zoveel mogelijk dingen die tot nut zijn, of hobby's ondersteunen die me afleiden. Maar ja, soms heb je ook gewoon dingen nodig.
Mijn kast vraagt om een aantal nieuwe bh's, dus ik ga op jacht. En dan kom ik iets tegen. Dit is het. Mijn droom. Lak, leer, touwtjes, bandjes, stalen ringen. Het is waarschijnlijk onschuldiger dan dat het nu klinkt (gewoon te koop bij één der standaard lingerie-ketens), maar het is wel in lijn met wat ik mooi vind

Als ik dat zie, weet ik dat de kat in mij nog steeds ergens is. Ze huist nog steeds ergens, sluimerend in de krochten van mijn zijn, ergens op de achtergrond, weggestopt in het stof. Dit zijn de momenten dat ik het weet. Want ik kijk naar die bh en droom. Ik zie het weer, kom weer in herinneringen terecht. Diep op de bodem van mijn lendenen hoor ik een zacht gegrom. een oer-verlangen om het te hebben, te dragen, te verleiden.

En twee seconden later zit ik half te grienen achter dat scherm. Het heeft nul zin om dat aan te schaffen, want ik heb geen reden om het aan te trekken. het wordt hier toch niet gewaardeerd en voor de praktische kant hoef je het ook niet te kopen.

Ik mis het zo erg. De nachten van passie en hartstocht. Ik wil nog steeds heel graag weten wat ik heb misdaan dat ik zo gestraft moet worden. Ik draag en verdraag. Maar ik wil zo graag de meerwaarde weten. Het waarom, de diepere betekenis. En vooral hoe ik het tij kan keren.

Ik wil weten wat ik kan doen om -als ik het al ooit in mijn hoofd haal om weer aan een relatie te beginnen- mijn wensen zo te kunnen uiten dat daar ook aan voldaan kan worden. En de grens zo te stellen dat wanneer er niet aan mij gedacht wordt, ik er bijtijds een eind aan kan maken. Ik voel mij een dorstige op open zee, bevroren in de woestijn.

Ik had me zo iets anders voorgesteld van het huwelijk. Wilde zo veel in mijn leven. Ik heb het idee dat ik al mijn wensen en dromen heb opgeofferd in het kader van de liefde. En ik sta nu met lege handen en heel veel gebroken dromen. Want wat ik al die tijd vergat -en dat kan ik niemand anders voor te verwijten dan mezelf- is dat blijven offeren niet automatisch betekent dat die ander dat ook doet. Ik geef veel, misschien wel te veel. En dat is mijn fout. Misschien moet ik daar wat aan doen.

Maar tot die tijd zit ik wel op het brandend schip dat mijn huwelijk heet. Te verlangen naar dingen die niet meer dan dat zijn, een verlangen. En langzaam te verworden tot iets en iemand die ik nooit wilde zijn er waar ik nog steeds geen behoefte aan heb. Ik wil mijn sensualiteit niet opofferen, maar de betreffende dame wordt wel langzaam gewurgd.




Geheel de Uwe


Mystic M

"Hurry to meet death , before your place is taken "(13th warrior ) Laat de wereld beter achter dan je haar gevonden hebt.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik kreeg een tekst te lezen, om even over na te denken. En ik ben de kwaadste niet (en in opleiding), dus ik lees en denk erover na. Nu ja, eigenlijk vlogen mijn vingers al over de toetsen in een antwoord, nog voordat ik echt doorhad wat er gebeurde. De liederlijke teksten vloeien weer.

De tekst was: "Hurry to meet death , before your place is taken "(13th warrior )

En mijn gedachten vloeiden, citeerden en wilden antwoorden. Dat heb ik dan ook gedaan.

Hoe je met je dood om kunt gaan, determineert je visie op het leven. (Vrije vertaling van een tekst van Dag Hammarskjöld. Boek: Merkstenen)

Omdat het leven eindig is, wordt je gevraagd er betekenis aan te geven. En betekenis kun je geven aan elke situatie. Soms door de situatie aan te passen, soms door jouw attitude ten opzichte van de situatie te veranderen. Dat is niet makkelijk, maar werkelijk elke situatie heeft betekenis en vraagt jou er betekenis aan te geven. De ene keer groter dan de andere keer. Maar het leven is hier om de betekenis ervan te vinden, te doorvoelen en uit te voeren.

Ik ben sterfelijk, dus ik vier het leven zo goed mogelijk. In elke situatie die mij is gegeven. Zowel de leuke als de verschrikkelijke situaties. Ik probeer er lessen uit te leren, de diepere betekenis. En deze betekenis mee te nemen in alles wat ik doe.

En straks treed ik de dood tegemoet. Niet vol angst, of afkeer. Noch met weerzin of ongewillig. Ik begroet hem, als de oude vriend die hij is en wandel met hem mee, zoals hij ook mijn hele leven lang met mij meeliep. En waar ik ook gebracht word - een hiernamaals, een wedergeboorte of het Eeuwige Niks- ik weet dat ik mijn best heb gedaan om een zo goed mogelijk leven te leiden. Een leven dat van betekenis is geweest. Een leven waarmee ik de wereld een mini beetje beter achterlaat, dan hoe ik haar heb gevonden.

Geheel de Uwe, 

Mystic M

Dualiteit

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Er breekt iets in mij.

En ik weet niet of dat een ineenstorting is, of juist iets dat open breekt.

De wereld is hectisch. Ik moet twee tentamens schrijven en heb een voorbereiding gedaan om de groep vandaag te leiden. Les: Ga het in een groep niet hebben over geloven. Je kunt er 100 keer de bedoeling mee hebben te verbinden en iets te hebben om je aan vast te houden. En 1000 keer daar niet per sé een religie mee te bedoelen. Maar daar draait het wel op uit. En dan heb je de poppen aan het dansen.

Ook vandaag dus alom chaos. En ik kan dat nog niet aan. Ik heb de kennis nog niet, om de ruimte in mezelf te vinden en daar vandaan de rust te bewaren.

Ik merk dat dit van alles met mij doet. En dan met name op negatief vlak. De twijfel slaat weer toe. Of ik hier wel klaar voor ben, of ik niet beter weer zelf in therapie kan gaan. Of ik niet beter de handdoek in de ring kan gooien en braaf het volgzame vrouwtje moet gaan spelen.

Er komt zoveel zeer omhoog. Want ik zie dat het een reflectie is van mezelf. Van iets dat zich in mij afspeelt en slechts getriggerd is door wat er buiten gebeurt.

En aan de andere kant wordt er een pitbull wakker. Een interne drive van een innerlijke stem die zegt: 'Dit is slechts tijdelijk. Dit is het leerproces. Ja, het is nu chaos. Maar wanneer je de chaos hebt leren sturen, is dit het mooiste vak ter wereld en zou je niets anders willen doen. Je voelt het in elke vezel van je lijf. Dit is het. Dit is je roeping, dit is je lot.'

En ik ken die stem. Ik herken die stem. Dat is inderdaad mijn hoger zelf die probeert door dat drama van oude copings-mechanismen heen te komen. De stem van wie ik ten diepste ben.

Ik geef het ook niet op. Ik ben nog lang niet uitgevochten. Maar ik heb wel even de behoefte mij op te rollen en te huilen. Want het mag het mooiste vak ter wereld zijn, het leren van dit vak kost veel. Tijd, geld, soul-searching, zelfreflectie, je kapot lezen, nadenken, observatie en nog een heel aantal dingen.

De chaos breekt ook in mij uit.

Ik hoop maar dat het de scheur is, waardoor de zon naar binnen komt. 

Geheel de Uwe,

Mystic M

Het mooiste vak ter wereld

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Eerste blok lessen op school is klaar.

De stress omwille van de tentamens giert als een malle door mijn lijf. De angst dat ik het niet kan, de gillende stemmen dat ik te dom ben. Het is allemaal ook best zwaar.

Maar ik kijk naar de angst, luister naar de stemmen en weet in mijn kern: Dit is een oude ik. Een oud mechanisme waarop ik overleefde.

Ik kan er met mildheid naar kijken en weet dat ik loslaat. en daarom schreeuwt de boel nog harder.

Maar weet je.... Ik druk mezelf door de spleet, wring mezelf door het smalste gaatje. Omdat elke vezel van mijn lijf en essentie brult dat ik eindelijk het pad heb gevonden dat ik moet bewandelen.

Geen idee waar ik over vijf jaar ben, of waar ik over tien jaar mijn geld mee verdien. Als ik ondertussen iets heb geleerd, dan is het wel dat de wereld raar in elkaar steekt. En dat bijna niets loopt zoals jij het gepland hebt. (Bij mij in ieder geval niet.) Maar dat het ergens in deze richting ligt, dat weet ik nu wel.

Ik ben zo dankbaar voor de mensen die de afgelopen twee jaar op mijn pad kwamen. Voor hen die met mij meeliepen, al was het maar even.

En dankbaar voor hen die ik nu mag leren kennen en nog steeds mee oplopen.

Ieder blok weer is een bron van kennis, een wereld vol cadeautjes aan wetenswaardigheden over mijzelf en mijn omgeving. De wereld is lang zo onbegrijpelijk niet meer voor mij als dat hij twee jaar geleden was.

Dat zegt niet dat alles nu in ene klip en klaar is, helemaal niet zelfs. Maar ik heb wel meer beschikking over hoe ik mij ertoe verhoud, hoe ik ernaar kijken wil en te articuleren wat ik nodig heb.

En als het mij gegeven is, mag is straks mensen bijstaan in hun eigen proces dit allemaal te mogen ontdekken.

Wat een prachtig toekomstig vak heb ik toch.

Geheel de Uwe, Mystic M

Synchroniciteit

Liever leukerds en leuke lieverds,

Synchroniciteit

Een term die de laatste tijd in mijn omgeving veel voorkomt. Zowel in mijn algoritme, als in termen op mijn opleiding. Dingen moeten synchroon gaan en vloeien. En soms gaat dit met horten en stoten.

Soms lijkt het leven net een snelweg. Soms blaas je lekker door en gaat alles voor de wind, soms kom je in een file terecht en daar lijkt geen einde aan te komen. Dan rijd je weer een stukje, om vervolgens weer op de rem te mogen staan en een minuut voor je uit te dromen.

Die horten en stoten zijn hier de laatste tijd ook weer veelvuldig aanwezig. Water dat de meterkast inliep, waardoor de stoppen om je oren vlogen. Uiteindelijk bleek dat dus door water te komen afkomstig uit de badkamer. Badkamer onderzocht... de kitranden van het bad laten steeds los, waardoor er water langs de muren in leidingen loopt. Gevolg... Het druipt langs benoemde leidingen de meterkast in.

Oplossing? Nieuwe badkamer. (Lees: tussen de 6000 en 15000 Euro verder) Maar het moet wel. Wat dit is gewoon gevaarlijk.

Nog meer nieuws: De verwarmingsketel heeft niet genoeg druk. Daar moet water bij en dan moeten alle radiatoren ontlucht worden. Leuk, maar de radiatoren in de huiskamer zitten in van die kasten. Hoe krijg je die open zonder te slopen?

Dan loop ik ook nog vast op mijn tentamen. Begrijp me goed... Het is hartstikke interessant. Ik leer een heleboel en we zijn echt toegepast op de praktijk. Ik ben al dingen die ik geleerd heb aan het uittesten in de groepen. Maar dat tentamen..... Mijn hoofd explodeert.

De stress vliegt weer alle kanten uit, wat voor de negatieve stemmen in mijn hoofd een bron is. Er wordt daar weer heerlijk geschreeuwd dat ik dom ben, het niet kan en het beter op kan geven.

Wat het dan te maken heeft met synchroniciteit:

Het feit dat ik adem haal en rustig kijk naar wat er nu echt aan de hand is. Wat gebeurt ere nu werkelijk? En wat is er zo moeilijk?

Ja, die badkamer en meterkast zijn niet leuk, inclusief die ketel. Maar heeft daarover stressen echt veel zin?

Kun je het echt niet? Of komt het gewoon allemaal een beetje op je af en maak je het weer eens veel te moeilijk voor jezelf? Moet je die les en aantekeningen niet gewoon nog eens afgaan?

O wacht... Die ene vraag kun je wel beantwoorden . En kijk.... Je hebt ook al een idee over de andere vraag. Maar nu ben je moe? Snel wat aantekeningen maken en voor vandaag is het klaar. Morgen gaan we weer verder.

En vervolgens log ik in op de computer om 06.06, om 10.01 en om 11.11

Nou konden die cijfers me vroeger nooit zo boeien. Maar ik heb me voorgenomen om te blijven mediteren (was even gestopt)en om mijn tentamen steeds zoveel kleiner te maken in kleinere taken, dat ik die taakjes kon doen en zo het tentamen op kon bouwen. (Van één immens tentamen, meerdere grote vragen. Al doe grote vragen stuk voor stuk in meerdere moeilijke vragen, en eventueel nog een stapje kleiner.) En zie hier, de ideeën, uitwerkingen en antwoorden ontstaan.

Het universum wil mij dus overduidelijk vertellen dat ik de taken dus inderdaad beter op kan delen in meerdere kleinere taken. Makkelijk is het niet, maar het is wel te doen.

Dank je wel, universum. Zelfs voor zoiets als 'angelnumbers'. Of misschien wel juist daarvoor.

Geheel de Uwe, Mystic M

Zowaar weer eens gewoon een gedicht ipv haiku

'Kunst'

Een stem verlangd ernaar
Gebruikt te worden
In verhaal en zang

Een ritme laat horen
Hoe de voeten te zetten
In de muziek die het leven verwelkomd

Leven verwelkomd de dood
Als getrouwe vriend
Omdat ze zich verbonden weten

Verbinding kust de stem
In verhaal en zang
Ritme en voeten
Muziek en leven

Dood uit zich in kunst
Vergankelijk, constant
Gebonden aan penseel en lijf
Papier, pen en dans

Smekend om een antwoord
In de ruwe kern
Nodigt het je uit
Je te laten verleiden

06/10/2024

1 tot en met 14 september aan haiku's

 Trilling van gesnor

Stuurt heling door het lichaam
Verbindt energie
02-09-2024


Wapperende flard
Als verloren illusie
Een scheur in het hart
03-09-2024


Zeg gewoon eens ja
Al leidt het je naar elders
Buiten eigen pad
04-09-2024


Ziel in puurste vorm
Uit zich in alle kunsten
Mens-zijn in haar kern
07-09-2024


Mijn trauma gaf mij
Minderwaardigheidscomplex
Gebrek aan liefde
07-09-2024


Heb mij innig lief
Tot in de kern mijner geest
Op gelijke voet
07-09-2024


Kras door mijn leven
Om het jouwe te redden
Ik snap niet waarom
08-09-2024


De schreeuw in mijn stem
Sabelt mijn dochters' gemoed
Ik hoor mijn moeder
08-09-2024


Tinten wit en grijs
Mengen zich met paars en blauw
Nazomer-avond
08-09-2024


Vertel mij vertel
Over je diepste trilling
Wat je hart stil zet
08-09-2024


Rustig bordurend
Vind ik de rust weer terug
Die ik ooit verloor
10-09-2024


Hagel en dor blad
Dansen samen door de lucht
De herfst komt eraan
11-09-2024


Groeiende eik
Van klein vruchtje in de grond
Naar stabiele boom
12-09-2024


Teer in zachte grond
Heilig veerkrachtig stabiel
Sterke eikenboom
12-09-2024


Ik ga onderuit
En met gracieuze zwier
Verwordt het tot dans
14-09-2024


Ik bezie mezelf
En de stappen die ik zet
Wankel op mijn pad
14-09-2024

16 tot en met 31 augustus aan haiku's

Gotische bogen
Oude muren vol koelte
Klooster in de zon
16-08-2024


O leuk strijkkwartet
Moeten nog wel oefenen
Klinkt een 'beetje' vals
16-08-2024


Er komt echt een dag
Dat ik opga in het al
Terug ga in niets
17-08-2024


Whiskey en demon
Mijn eigen gevangenis
Dansend in de rook
18-08-2024


Wolken langs de maan
Fel geel met strepen diep zwart
Samen in grijs licht
18-08-2024


Dansend op vlonders
Onder bijna volle maan
Gelukkige ik
18-08-2024


Voetjes in rivier
Kabbelend koel en helder
Tussen het struweel
18-08-2024


In staat van onschuld
Fladdert de vlinder vrolijk
Zich van niets bewust
19-08-2024


De accordeon
Leidt mijn voeten door de straat
Onder zwak maanlicht
19-08-2024


Een zomerbriesje
Knispert door het dorre blad
Voert de vlinder mee
22-08-2024


Ik sprak van mijn hel
En werd dramatisch genoemd
Ik waande me veilig
26-08-2024


Jij bent mijne niet
Maar ik ben de jouwe wel
Hoe dan toch verder
27-08-2024


Ik laat je nu los
In liefde en vertrouwen
Dank voor wie je bent
27-08-2024


Inwendige strijd
Hoger zelf die een weg wijst
Langs onzeker pad
27-08-2024


Het hoger zelf
Dat mij in het duister zet
Om daar te groeien
27-08-2024


Ik wilde leven
Maar sloot mij op in boeken
Ben ik nu waardig
28-08-2024


Vretende twijfel
Is dat nu wat mij drijft
Een voorbeeld te zijn
28-08-2024


"plant voor het huis"
Tikkend op de ruit
Als een roffel op gitaar
Het spel van leven
29-08-2024


Bungel aan de galg
Die je familie verkoos
Als wet van meden
29-08-2024


Kroelende kater
Snort door mijn meditatie
Liefdevolle rust
30-08-2024


'Kinder-vakantie"
Maak zandkastelen
Langs onze waterlinies
Het is wat we zijn
30-08-2024


Vijftig tinten zwart
Tweemaal zoveel tinten pijn
Niemand die het ziet
30-08-2024


Bloed- en zandtinten
Gaven ritme en hun richting
Beheersen mijn zijn
30-08-2024


Ik klim er wel uit
Wanneer alles is doorvoelt
en ik ruimte krijg
30-08-2024


Het is niet moeilijk
Je legt gewoon de puzzel
Stukje voor stukje
30-08-2024


Eeuwig onderweg
Stilstaand en in beweging
Zijn wij allen thuis
31-08-2024

Het nut van een existentiële crisis

Lieve leukerds en leuk lieverds,

Het hebben van een crisis kan voordelen hebben.

Ja, je leest het goed. Lees hem gerust nog eens. Het hebben van een crisis kan voordelen hebben. Het ankert je namelijk uiteindelijk in je ware zijn, wanneer je naar de zingeving in de crisis zoekt. Daaruit wordt je ware identiteit geboren. Los van alle regels en moraal, de cultuur waar je in bent opgegroeid.

Omdat je door de problematiek belandt in een existentiële crisis -eender of het nu om een identiteitscrisis, een geloofscrisis, leefsituatie of een andersoortige- ga je opnieuw waarde bepalen. Kijken wat er voor jou nu essentieel is en hoe dan vorm moet krijgen.

Wanneer je dat doet vanuit de bodem van de put van jouw bestaan ontstaat er een visie die trouw is aan de kern van wie jij bent. Niet beïnvloed door de mening van een ander, waarde van een omgeving en ga zo maar door. Dat werkt, omdat het je kern is, dan weer door op hoe jij je overtuiging uitdraagt. Daar zit je ware zingeving.

In die put ontstaat je zingeving en daarbij je kernpunt. De absolute Noorderster in jouw bestaan, Je ankerpunt, je ijkpunt. In die crisis wordt je gestript van alle overbodige onzin die je ooit meekreeg en die niet op jou van toepassing is. Je komt terecht in je basis van waaruit jij je levenswerk kunt gaan doen. Datgene waar jij daadwerkelijk bij kunt floreren. Niet datgene waarvan je familie, vrienden, cultuur en dergelijke wil dat jij je ernaar conformeert. Je zult je altijd een beetje aan moeten passen. Maar een crisis leert dat jij je veel minder aan hoeft te passen dan je omgeving je in eerste instantie wil doen geloven.

In je kern kom je onder andere door crisis. En daar wordt een plek gecreëerd van verbinding in jou met je omgeving, jezelf en eventueel een hogere macht. (Vul bij hogere macht in wat voor jou van toepassing is; de Kosmos, het Al, God/Goden/Godinnen) Daar kun je altijd bij terugkeren. Het heeft je immers je zielenzin gegeven, je ware roeping. Dus wanneer je verward raakt in overbodige rompslomp, kun je daar altijd naartoe terug.

Zo'n crisis is niet leuk. Het zou fijn zijn wanneer je de lessen lieflijker zou kunnen leren.

Maar wanneer je eenmaal in zo'n crisis zit, kun je er veel meer uithalen dan enkel een helingsproces voor trauma, verlies en/of pijn.

Goed. Dit stukje had ik gister in mijn kladblock geschreven.

Mede omdat ik nu eindelijk doorheb waarom ik dit jaar een paar vrienden ben kwijtgeraakt met alle plannen die erbij kwamen. Buiten veel verdriet raakte ik in een crisis met betrekking op mijn religie en mijn hoger zijn. Wat doe ik fout? En hoe moet ik dit aanpassen?

Het is onderdeel van mijn leerproces. Ik moet dit onder andere door om een goed begeleider te worden. Wanneer ik weet hoe het i s om meermalen door zo'n crisis te gaan, kan ik mijn cliënten beter begrijpen. Door deze crisis te doorgaan, stripte ik nog meer van de overbodige BS die mij tegenhoudt in mijn leven.

Één van die overbodige overtuigingen: Ik moet nuttig zijn. Dat uitte zich vooral in mijn hobby's. Al mijn hobby's vind ik fantastisch om te doen. Maar ze zijn allemaal nuttig. D&D is om te verbinden, koken en bakken lijkt me logisch, haken en breien is handig voor (warme) kleding.

Schrijven deed ik enkel nog maar in crisis of om mensen van dienst te kunnen zijn in uiten. Voor de lol deed ik het zelden meer. Borduren vond ik leuk, vind ik leuk, maar deed ik niet want het heeft nergens toegevoegde waarde. Daarmee kon ik dus niet laten zien waarom ik het waard was om van te houden. Waarom je mij in je clubje moet willen hebben.

Ja, ik weet het: Hoezo minderwaardigheidscomplex? Je bent het waard om van te houden, gewoon om wie je bent. Maar in mij blauwdruk was zo ingeprent dat ik vergeving moet vragen, dat alles nut moet hebben. Mijn respijt en vergeving heb ik al verspeeld omdat ik gehandicapt ben. Dus ik kan maar beter verder alles perfect doen, een uitmuntend karakter hebben en nergens meer voor overlast zorgen.

Niet te doen, kan ik je zeggen. Je wordt er zwaar depressief van. Wat ook niet mag, dus compenseren die hap! (Zie je het vicieuze cirkeltje?) De druk wordt te hoog, de boel klap en dus ruzie Vaak met hen die je juist liefhebt.

Ook mij is dit weer overkomen. Maar ik ben nu dus gaan kijken naar hoe ik al de pijn, het verdriet, de rouw, kan ombuigen. Ombuigen tot iets waar ik iets mee kan. En wat ik ervan kan leren. Les één: Doe weer eens iets voor de lol. Niet omdat het nut heeft.

Dus ik had zo'n twee maanden geleden een borduurpakket besteld. Gewoon, omdat ik borduren leuk vind. Gewoon leuk.

Het heeft nog geduurd voordat ik dan eindelijk begon. Een intern schuldgevoel. Maar ik ben begonnen.

Het duurt nog een eeuw voordat het af is. Maar dat maakt niet uit. Ik doe het. Net zoals dat ik van de week weer eens door de kamer danste, in mijn eentje. Omdat ik het leuk vind. En dat het er dan niet meer uitziet door die manke poot die de boel torpedeert... Jammer dan. Nergens staat dat je perfect moet zijn om te mogen dansen, noch dat je het moet kunnen. Ik kan niet dansen. Maar ik vind het leuk. En daarom doe ik het.

Dank je wel existentiële crisis. Ik kan niet wachten tot je voorbij bent, maar ben je eeuwig dankbaar voor deze les.

Geheel de Uwe,

Mystic M

 

'Psychologisch weerbericht en wat te doen bij regen'

Reden tot het schrijven van haiku’s

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Waarschijnlijk heb ik al eens verteld waarom ik mezelf de opdracht heb gegeven om haiku's te schrijven. Maar heb ik ook wel eens verteld wat de achterliggende gedachte ervan is? En wat het effect is, nu ik ongeveer een halfjaar verder ben?

Ik ben in de basis begonnen om mijzelf te dwingen kernachtig te denken. Je hebt immers 17 lettergrepen en daar moet je het maar mee doen. Over een jaar moet het ook nog duidelijk zijn wat je ermee wilde zeggen, een ander dient er ook nog chocola van te kunnen maken. Dus klaar met mijn wollige uitgebreide verhalen met 86 zijlijnen... Naar de basis! Wat wil je nu ècht zeggen?

Maar het was meer dan dat. Is meer dan dat. Het is een opdracht om dagelijks ergens inspiratie over op te doen. Er moet geschreven worden. En niet alleen een omschrijving van een willekeurige gebeurtenis of object. Het moet ook nog een boodschap hebben, een contemplatie. Dat is immers de kern van een haiku. Wanneer je enkel een opsomming maakt van gebeurtenissen of objecten in 17 lettergrepen, is het geen haiku.

Om dit te bereiken moet je anders kijken. Boven jezelf uitstijgen en met frisse blik kijken naar alles waarvan jij jaren het bestaan gewoon bent. Jezelf opnieuw verwonderen en vragen stellen. Een balans tussen het nieuwsgierige kind en de filosofische volwassene.

Het heeft mij tot nu toe al veel meer gebracht dan enkel een hele stapel haiku's. Ik ben er namelijk anders door naar de wereld gaan kijken. Ik ben haar anders gaan ervaren. Met als gevolg dat ik dus ook mezelf anders ervaar en zie.

Door me af te vragen wat het is dat ik voel, kon ik gaan schrijven. Door te twijfelen of deze emotie ook echt de boodschap is die ik in eerste instantie eraan toedicht, zie ik mezelf en de wereld in een ander licht.

Is dit wat het is? Wat is de andere kant van de diamant? Is dit wel een diamant?

Gemiddeld schrijf ik een haiku per dag, nog steeds. Dat betekent dat ik soms een dag of twee dagen niet schrijf, om er vervolgens weer rustig vijf of zes in een dag te leveren. Vervolgens schrijf ik ze in dit boekje op.

Er staat broddelwerk in. Momentopnamen die ik het liefst in de vuilnisbak kieper. Maar er staan ook parels in. En net zoals een oester een irritatie nodig heeft om een mooie parel te leveren, heb ik grond nodig voor mijn glanswerkjes. Een irritatie om mee te groeien. Regen voor mijn voedzame bodem.

Misschien, ooit, komt er een boekje uit met haiku's. Tot dan een mooie werktitel:

'Psychologisch weerbericht en wat te doen bij regen'

Acht tot en met 15 augustus aan haiku

Korrels wit zand
Vermengen zich met kleuren
Van dochters stoepkrijt
08-08-2024


Gevangen in hoofd
Dat als een trein maar doorgaat
Zonder te stoppen
08-08-2024


Schommel heen en weer
In eeuwige beweging
Zonder vooruitgang
10-08-2024


Slaap is als een geest
Dwaalt net buiten mijn bereik
Enkel een idee
12-08-2024


'Orangina'
Bubbels en vruchtvlees
Vakantie in een flesje
Het vloeibaar geluk.
14-08-2024


Liefde is als zand
Als je vasthoudt glipt het weg
Laat los en het blijft
15-08-2024


Zwarte libelle
Scheert jagend over water
Landt sereen op blad
15-08-2024

Serene tuin

Een lunchroom met binnentuin, ingebouwd tussen vier huizen.

Klimop langs de muren, een rozenstruik die nog steeds haar best doet bloemen in bloei te krijgen. In een verstopt hoekje een eenzame klaproos. Geen idee hoe die de tuin heeft weten te bereiken.

Tafeltjes met een mozaiekpatroon. Van groene libellen en een blauw zeebeest. Daarbij gietijzeren stoeltjes met blauwe en groene kussentjes met witte stippen. Ze zitten voor geen meter. Maar dat hindert niet. Dat wordt goed gemaakt door de magische sfeer in het tuintje.

In de stilte en rust. Als enige klant in de tuin. En dan drijft er door de lucht een eenzame toon. Het begin van een muziekstuk. Een eenzame klarinet laat een stuk jazz horen, gedreven vanuit een kamer uit oostelijke richting. Over de daken, langs de tuin. Om verder te zweven over de rivier, even verderop. Stijgend en dalend, van nauwelijks te horen naar hoge, snelle triller.

De tijd staat stil. De wereld bestaat enkel uit geuren, kleuren en klanken.

En de klarinet speelt door. In mijn hoofd, in mijn hart, in mijn herinnering.

Mijn ziel is moe. En ik wil vliegen voorbij de einder.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik wil vliegen. En niet meer alleen maar opstijgen uit mijn eigen as.

Begrijp me goed. Die feniks staat echt niet voor de show op mijn arm. Die tatoeage is een groot goed. Ik ben er trots op, zou hem er morgen weer op laten zetten. Maar ik hoop niet meer te hoeven opstijgen. Ik wil vliegen.

Ik zou zo graag willen vliegen. Geen rondjes meer draaien, gelimiteerd en bekneld. Maar vliegen zonder de spijlen van een grote gouden kooi. De lucht in, hoger en hoger. Voorbij de grenzen van limitatie, dwars door alle verlangens heen. Naar daar waar ware rust en vrede heersen.

Daar waar de draken hun hete adem door het universum blazen. Daar waar de duisternis zoveel tinten kent, dat ik er duizend gedichten over kan schrijven. En dan nog doe ik de grootsheid maar een fractie gratie. Dan nog is het niet meer dan gestotter. Want het lijkt enkel duisternis. In feiten is het een ware krachtsuitbarsting van gelukzaligheid, transcendente wijsheid, kleurenpracht, verbinding en nederige aanbidding. In volle glorie, in ultieme gratie.

Daar waar de stem klinkt van de ander, uit mijn eigen mond. Een eenheid van ziel, geest, verstand en lichaam. In een eeuwigdurende dans, die toch niet langer duurt dan een tel. En dat alles in het diepste van de essentie, die zich schuilhoudt in de kosmos.

Ik vertel denk ik omslachtig dat ik mijn leven anders wil. Dat ik moe ben van het kringetje waarin ik iets opbouw, een tijd gelukkig ben, om dan te mogen toekijken hoe alles weer met de grond gelijk wordt gemaakt. En ik kan weer de brokstukken bij elkaar brengen.

Daar ben ik wel een beetje klaar mee. Dat wil ik niet meer. Ik wil zo graag terug naar de bron. Datgene afmaken waar ik hiervoor ben gekomen. En wanneer dat af is en ik terug mag, helemaal niet meer terugkeren. Het is klaar, het is af.

Mijn ziel is moe. Mijn ziel wil uitstijgen boven de einder. En ik wil mee.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Vijftig tinten zwart

 En ik voeg er nog geregeld tinten aan toe. Wetende, dat er anderen zijn die de diepte op andere wijze verkennen.

Vijftig tinten zwart, en er zijn er onnoemlijk veel meer. Met ieder een eigen klank, verhaal en timbre.

'Je kunt verkiezen niet te zijn. Je kunt je overtuiging loslaten.'

Fantastisch. Hoe dan? Depressie is een beest. Een monster dat je uit het niet bespringt. Terwijl je sereen aan het mediteren bent, nietsvermoedend een taart bakt, de verjaardag van je kind organiseert.

Ik kan ervoor kiezen erin te blijven hangen. Ik kan ervoor kiezen me erdoor te laten verzwelgen en in het verhaal op te gaan. Maar hoe het ook zij, ontkennen heeft net zoveel zin als ertegen vechten. Volkomen nutteloos en zonde van je energie.

'Het is een overtuiging! Een idee waar jij je aan ophangt.'

Deels heb je daar gelijk in. Wanneer je zegt 'ik ben depressief' is er weinig ruimte voor andere ervaringen. Het overstemd en overstijgt alles.

Een opmerking als 'melancholie overvalt mij' is poëtisch en al beter, maar nog steeds niet het gewenste. Het impliceert dat jij een speelbal bent van je emoties. En ondanks dat deze echt overweldigend kunnen zijn, kun je er uiteindelijk wel een lijn in vinden. Je kunt niet alles sturen, maar je kunt er weldegelijk keuzes in maken. Je kunt er altijd stappen in zetten, al is het er maar eentje. En al is dat ene stapje nog zo klein. Het is beweging, het is een keuze, het is regie over je eigen zijn. Dat ene stapje is jouw luchtbel, je houvast. Je eerste stapje naar een luchtiger leven in licht.

Ik zal je niet vragen om al je ideeën en overtuigingen los te laten. Of om dagelijks affirmaties op te zeggen die je tot het einde der tijden moet herhalen.

Nare gedachten zijn ten dele de overtuigingen die jij hebt. De verhalen die jij jezelf (herhaaldelijk) verteld. Misschien is het je deels aangepraat, door hen die van je zouden moeten houden of de media. En deze overtuigingen kun je herprogrammeren, verwijderen, negeren.

Maar er is bij echte depressie ook een neurologisch proces. En dat kan de zaak ernstig compliceren. Dat valt niet zomaar weg te mediteren, of op te lossen door los te laten. Daarvan zitten de sporen en paden diep verweven in het menselijk brein. Het brein van de lijder. Om dat te kunnen aanpakken, is meer nodig. Daar zit een acceptatieproces aan vast., dat op zijn beurt dan weer zorgt voor de broodnodige luchtbelletjes. En dan kun je -tot op zekere hoogte- loslaten.

Het enige dat je midden in een duistere episode kunt proberen los te laten zijn de stickers die jij jezelf opplakt. (Ik ben dom, lui, lelijk etc. enz. Je kunt er vast zelf nog van alles aan toevoegen.) En daar kun je drastisch schrappen in de dingen die je 'moet'. Er zullen altijd dingen zijn die moeten gebeuren, maar dat zijn er vaak veel minder dan je in eerste instantie zou denken. En dat wat wel moet, is vaak veel kleiner te maken en overzichtelijker, zodat je depressieve brein er niet volledig in verdrinkt.

'Maar ik moet mijn huis nog doen! Ik moet nog koken, drie wassen draaien, was vouwen, de kamer zuigen. En van jou moet ik mijn bed altijd opmaken.'

Ja. Van mij moet jij je bed opmaken. Elke dag. Want dat betekend dat jij je bed uitkomt en je aankleed. Ik ben dan tevreden. Ik kijk er zelfs niet naar of jij je gedoucht hebt, gewassen of dat je niet verder komt dan een natte lap over je gezicht. Kleed je aan, maak je bed op.

Wil je een medaille winnen? Ga dan ook nog even in je tuin of op je balkon staan. Even een frisse neus halen. Extra ster wanneer je ook nog een rondje loopt. Maar wanneer jij ook zo diep zit als waar ik soms dobber, is het al heel wat als je op je balkon of in je tuin staat. De rest van de dag lig je -wanneer je dat rotbed eindelijk gemaakt hebt en je in je kleding hebt gehezen- voor pampus.

En dat is helemaal goed. Een medaille en ster halen klinkt misschien wat denigrerend, maar ik bedoel ermee te zeggen dat dit helemaal niet hoeft. Dat het kan en mag, wanneer jij je er klaar voor voelt. Maar van mij moet niets, behalve dat bed.

'Maar ik moet nog steeds drie wassen doen! En ik kom niet verder dan op de bank liggen. En daar lig ik dan vervolgens over te doemdenken en mezelf af te straffen.'

Dat doemdenken is niet makkelijk stop te zetten. Maar je hoeft jezelf niet af te straffen. Want MOET je echt drie wassen draaien? Het zou misschien ideaal zijn. Maar is eentje niet genoeg? Morgen kun je de wasmachine ook aanzetten. En MOET je die kamer helemaal schoonmaken? Zou een snelle bezem er doorheen niet ook kunnen? Of kun je het niet een keertje overslaan? Is één plank leegruimen en schoonmaken voor vandaag niet afdoende?

Nee, je huis is niet opgeruimd. Nee, je huis is dan inderdaad niet schoon. En nee, veel heb je dan niet gedaan. Maar je hebt wel iets gedaan. En dat is nog altijd meet dan op de bank overweldigd liggen wezen over de hoeveelheid die je nog moet doen. Je daarover opvreten en afbranden helpt niet. Dan gebeurt er helemaal niets.

Één plank organiseren is meer dan helemaal niets, één was die wappert zorgt voor een fris briesje. Drie kledingstukken opruimen zorgen al voor wat organisatie. En al lukt ook dat niet.... Je hebt in ieder geval je bed opgemaakt.

Dan mag je nu op de bank gaan liggen. Ik ben trots op je. Alles wat je nu nog extra doet, is extra. Ben ik ook trots op en hartstikke blij mee. Ik moedig het aan. Maar het hoeft niet.

Laat los. Je hoeft niets.

Mag ik je even vasthouden?

Eerste week augustus aan haiku's

Vul ik een gemis
Door velen lief te hebben
Of ben ik echt zo
01-08-2024


Werkend met schaduw
Van lichaam geest en verstand
Groeit mijn zien naar Licht
01-08-2024


Sereen en dronken
Schrijf ik beter mijn ziel schoon
Door te luisteren
01-08-2024


Sprankelende zon
Schittert op gebruinde huid,
Van mijn dochter
02-08-2024


Wij zijn sterrenstof
Verbonden genegenheid
Voor enkel een tel
02-08-2024


Woede liet ik gaan
Razend tot ze huilend zei
Dat ze verdriet was
03-08-2024


Er heerst nu stilte
Voor de woede die doorslaat
Omslaand in oorlog
03-08-2024


We doen het over
Lieflijker in een lichtstraal
Draai op de dansvloer
04-08-2024


Ik heb je zo lief
In heel je bepantsering
Want ik snap waarom
06-08-2024


'Kringloopwinkel'
Dichtbundel te koop
Liefdevolle tekst in kaft
Wat is nu vergaan
06-08-2024


Het smachtend struweel
Verlangd naar hemelwater
Tikkend op het blad
07-08-2024

Zielenweg

Lieve Nornen,

Het is niet dat wat je zegt me niks doet, noch dat ik het niet serieus neem. Jij zit immers toch echt in een andere wereld dan ik. En ja, daar woeden stormen.

Ik zie het, op afstand. Wanneer ik in de lucht kijk, naar het universum en de Goden…. Ik zie de oorlog. Geen idee welke het is. Het is de zwarte oorlog. De oorlog voorbij Ragnarok. De wereld voorbij vergetelheid.

Maar dat is niet mijn oorlog. Ik hoor daar niet. Op de één of andere vage manier, loop ik naar de normen en profetessen. Zij mogen mij vertellen. En tegelijkertijd buigen voor het verhaal

En daar. In dat kernpunt van vertelling waar alles samenkomt. Niet om geweldig te zijn of van ego te spreken. Maar daar in nederigheid….

Wat is mijn taak. Wat hadden jullie nou daadwerkelijk voor mijn in gedachten?

Geheel de Uwe,

Mystic M

De wereld is hard, de Goden zijn harder en de Nornen zijn domweg onverbiddelijk.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ja, ik schrijf dit midden in de nacht. Met alcohol in mijn bast, ook dat nog. Hopelijk laat zich dat niet al te veel zien in mijn tikwerk.

Maar dit blog was ook om mijn zombie-vlinders uit te kotsen. In de (ijdele?) hoop dat er een bruikbaar gegeven uit zou rollen. En omdat ik rauw wilde zijn. En puur. Zonder masker. Ongenadig lelijk en hard. Verlangend naar liefde en genegenheid, in de vorm van quasimodo.

Geen idee of dit zo'n moment is. De alcohol en de muziek die ik nu luister leiden mij ergens heen. Misschien naar een punt van verheldering, misschien naar de diepste krochten van mijn innerlijke hel. Wie zal het zeggen? Misschien zelfs wel een beetje van beiden. Het enige dat ik zeker weet, is dat het geluid zachter moet.

Wat is in Godensnaam die verzengende twijfel? Hoe doen leiders dat? Ze lijken er immers nooit last van te hebben. Of weten zij beter hoe je die twijfel door het duister moet voeren, naar graziger weiden?

Lijd ik aan koortsdromen? Is of was het grootsheidswaanzin? Is het misschien een zinsbegoocheling geweest?

Ik dacht dat je weg uiteindelijk helder zou worden, wanneer je de weg van je ziel aflegt. Dat er eerst een weg van pijn zou zijn. Een verlies. Mensen van wie je dacht dat ze bij je horen, gezamenlijke doelen die je had.
Maar er zou een omslagpunt komen. Een punt waarop je zou kunnen lopen in blind vertrouwen. Want je verleden heeft geleerd dat de manier waarop je nu loopt, bij jouw zielsbestemming hoort. Dat dit de manier is waarop jij God, de Kosmos, het Al, de Goden moet eren.
Noem het hoe je wilt. het is mij allemaal eender. Ik wil alleen maar vrede en saamhorigheid. Hoe jij het dan verkiest te aanbidden, noemen of te verklaren, zal mij werkelijk een worst zijn. Als het je maar drijft tot waar het echt om gaat: liefde. In elke vorm. Op elke mogelijke manier. En wanneer de wereld je verloochend heeft... Dan nog spreek jij over die oneindig liefhebbende krachten. Niet omdat welke Godsdienst dan ook gelijk heeft, maar omdat al de mogelijke Godsdiensten altijd hetzelfde hebben gepredikt, als ze waar zijn. En ook altijd -in de kern- hetzelfde zullen prediken: alomvattende, al overweldigende en niet te stoppen liefde.

Al van jongs af aan was dat mijn overtuiging. Heb elkaar gewoon een beetje lief. En misschien kunnen we dan met zijn allen een soort van hemel op aarde creëren, waar al die heilige boeken het over hebben.

Maar tegelijkertijd twijfel ik en ben ik verzengend bang.

Mijn leven zou nu toch immers een stuk makkelijker moeten worden? Ik heb een hoop afgelegd. Ik heb zo'n beetje alles ingeleverd dat een mens in kan leveren. Zelfs datgene dat mij het meeste lief is. En waarvan ik dacht dat ik bedongen had dat het bij me mocht blijven. Simpelweg omdat ik stabiliteit nodig heb en het te lief had. Kruipende op mijn knieën, maar neem mij dat niet af.

De wereld is hard, de Goden zijn harder en de Nornen zijn domweg onverbiddelijk.

Ja, ik loop synchroon. Ik zet stappen en groei. Ik krijs, schreeuw en huil. Waarschijnlijk vooral mijn ziel schoon. Want is dat niet het proces waar ik zelf doorheen moet; voordat ik op een stoel anderen wil helpen met hun zingeving? Moet ik niet zelf weten wat de hel is en hoe daaruit te komen, voordat ik anderen de vraag stel wat ze eventueel zouden kunnen doen om uit het duister te klimmen? Zo spreken, zodat ze hun eigen licht kunnen creëren.

Is mijn weg de eersteling? Een pad aanleggen, daar waar nog nooit een ander is geweest?

Ik kreeg, tussen alle puinhopen op mijn pad, een paar cadeautjes toegeworpen. Een paar lieve mensen, een idee om aan te werken, een extra doel. De stress liep op en ik begon te twijfelen. Een deel van het plan waarin ik werd betrokken, was  sowieso al niet voor mij. Dat voelde ik en gaf ik ook aan. Maar ik wilde best aan de zijkanten meewerken en onderdeel zijn van de werken. Het mocht niet zo zijn. Het werd me afgenomen.

Ook nieuwe dingen die ik opbouw, brokkelen langzaam weer af. Alsof ik enkel even mag proeven, als ware het een hors d'oeuvre. En nu word ik weer in de grond gestopt, in het duister. Om verder te groeien in eenzaamheid. Tot er een moment komt om het licht weer te proeven.

Mijn hart verlangd dat. Mijn ziel wenst dat. Maar is het ook echt zo? Is die verzengende twijfel enkel een menselijk aspect? Sta ik echt op het kruispunt waarin mijn hogere is, mijn levensdoel en mijn fysieke beleving verenigd worden? Of is dat een waanbeeld?

En wat het antwoord op de vraag ook is.... Als ik toch al zo durf te weifelen... Wie ben ik dan om de herder te worden over de zingeving van een ander?

O Goden, geef mij een teken. Ik ben helemaal niet gewillig om een leider te zijn. Volgens mij ben ik daar ook helemaal niet voor gemaakt of voor op deze aarde gezet. Maar ik wens wel Uw werk te doen. Welke kant U mij ook opstuurt. Geef mij wat licht. Ik heb het zo nodig.

Geheel de Uwe,

Mystic M