Lieve leukerds en leuke lieverds,
Het einde van het schooljaar nadert.
Een jaar waarin ik me heb suf gereflecteerd. Op de vraag of dit mijn opleiding is, om tot de conclusie te komen dat ik daar volmondig ja op kan zingen. Zingen, niet eens meer zeggen.
Ik heb inzichten gekregen. Over mijn eigen religie, over andere religies. Ik heb nieuwe religies mogen ontdekken en ben tot de conclusie gekomen dat ik meer en meer wil weten over de verschillende vormen van boeddhisme. Niet dat ik mijn eigen religie afval, maar ik kom tot de conclusie dat er onderdelen in het boeddhisme zijn die goed passen in mijn huidige leefstijl.
Intuïtief wist ik dat al, want de meeste van mijn 'vriendjes', de gegadigden daarop en personen op wie ik verliefd werd, waren er mee bezig. Dat paste altijd zo mooi bij mijn leven. Om het simpele feit dat een boeddhist weet dat geen twee religieuze overtuigingen hetzelfde zijn. Dat jouw pad het jouwe is en mijn pad het mijne. Die kunnen (deels) parallel lopen aan elkaar, maar hetzelfde zijn ze niet. Allemaal dezelfde religie is derhalve niet haalbaar. Ieder heeft zijn of haar eigen pad te bewandelen naar verlichting en verheldering.
Op die verlichting haakte ik vaak af. Ik wil wel uit de kringloop van wedergeboorte stappen, maar hier in het westen wordt vaak zo zweverig gedaan over verlichting. Er wordt zo vaak ook met ego over gesproken.
Zo'n goeroe/leermeester die als een voldane pad op een kussen zit en wel even vertelt hoe je mediteren moet, of hoe je leven moet. Die aan het vertellen slaat over het loslaten van alles.
En begrijp me goed. Loslaten is inderdaad een groot deel van het proces. Niet loslaten zorgt voor ellende. Het vasthouden van emoties, je vereenzelvigen met iets, iemand of een gebeurtenis verwordt vanzelf tot een tranendal. Geloof mij, ik weet er alles van. Als persoon die vanuit haar emoties leeft en overal een waardeoordeel aan plakt kan ik dat vertellen. Mijn grote les is dan ook loslaten. Laat de oordelen en waardebepalingen los.
Maar om de dooie dood niet dat ik mijn liefde loslaat.
Ja, die zorgt ervoor dat ik ook verdriet heb. Intens. Iedere keer weer wanneer ik een afwijzing krijg, wanneer er iemand is die mij -om wat voor reden dan ook- verlaat. Ik kan weken van de rel zijn en vervallen in verdriet. En dat werkt voor geen meter.
Maar dat houdt niet in dat ik de liefde los moet laten. Nee! Ik moet de waardebepalingen loslaten. Zowel de negatieve als de positieve. En ja, ook de positieve. Al die waardebepalingen zijn de oorzaak van de ellende, niet de liefde zelf. De liefde mag blijven. In vrijheid en openheid. Zonder stigma of regels. Open en vrij, zo dat zij kan vliegen en gaan waar zij verlangd.
En dat maakt mij dan weer vrij. Vrij om open de wereld door te gaan, als een ruimte van levende liefde. Een warme wolk van welkom.
En misschien.... Misschien kom ik dan ook eindelijk die stomme verliefdheid te boven.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten