Financieel slecht weer op komst

O, wat heerlijk dat ik mijn stoom af kan blazen op een blog. Echt goddelijk. Want geloof me, blij ben ik allerminst. En dan is het fijn dat je even los kunt op een virtueel stuk papier, met een zoemende pen.

Ik heb het uitzendbureau vandaag gebeld. Ik hoorde maar niets aangaande de mail die ik hen gestuurd heb op 20 september, met de vraag om uitleg. Er was eerder door hen een aantal dingen toegezegd en het bleef maar stil. Dus ik ging ze nog maar een keertje achter de broek aan zitten. En vanmorgen heb ik maar weer eens gebeld.

Eerst een meisje aan de lijn, die mij niet veel kon vertellen. Ze wist niets af van het fenomeen werkcoach of hoe het in oktober zit met uitbetalingen. Ze verbond me dus door naar één van haar collega's, die daar meer van wist. (Ben ik even blij dat ik nog heel wat belminuten te verteren heb, anders was dit een duur grapje geweest, kan ik je verzekeren.) Vreemd ook dat dit meisje niets wist van de algemene regels. Ik zal wel met een stagiaire te maken hebben gehad.

De collega kon mij vertellen dat ik inderdaad een werkcoach ga krijgen, wanneer ik na 21 oktober nog geen werk heb. Ergens volgende week zal ik benaderd worden. Er wordt een afspraak gemaakt met mij. Ze willen me dan spreken in Amsterdam (bij het callcenter), samen met nog een aantal andere mensen, die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Daar krijgen we meer informatie.

Dat dit kan op de vroegere werklocatie, is pas sinds gisteren bekend. (Ja, de werkgever is erg snel met data doorgeven aan het uitzendbureau. Staat het bedrijf echt om bekend, op het laatste moment dingen regelen)

Het bedrijf heeft een opzegtermijn van een maand bij Randstad. Er is 21 september pas opgezegd, dus tot 21 oktober wordt ik gewoon uitbetaald. Maar wel het minimum aan uren. In mijn geval dus 20 uur per week. Daarna kom ik binnen bij het uitzendbureau en krijg ik dus een werkcoach. Ik zal voor elke dag dat ik niet werk, 90% krijgen van het gemiddelde loon van de laatste 13 weken.

En daar ben ik dus furieus over. De laatste tijden ben ik namelijk continu minimaal ingezet. Ik heb continu 20 uur gedraaid. En 90 % daarvan, is echt niet veel. Nu wordt dat door het UWV wel aangevuld, maar echt een vetpot is het niet. En bij het UWV moet ik ook zeuren en leuren om mijn centen. Scroll door mijn blog heen en je ziet genoeg ellende aangaande die instantie.

Daarnaast ben ik boos over het feit dat ik steeds achter hen aan heb moeten bellen. Op mails werd niet gereageerd, of ik werd met een vaag verhaal weg gestuurd. Per vandaag weet ik ook pas officieel dat ik, voor hulp bij een functie, in Alkmaar moet zijn. Daarvoor werd nog steeds gezegd dat ik naar een vestiging in Amsterdam moest zijn.

Het is allemaal weer erg laatste moment werk. En daar kan ik echt niet tegen. Dat zorgt voor stress, waar ik niet mee om kan gaan. Dat maakt me nu ziek. Ik ben al ziekjes en dit doet me echt geen goed. Vooral het feit dat ik zo mijn best heb gedaan om alles vloeiend te laten verlopen en dat dit soort dingen ervoor zorgen dat ik in de financiële moeilijkheden kom, irriteren mij. Het is niet eerlijk, dat ik op moet draaien voor de laksheid van anderen. Alleen heb ik geen poot om op te staan, want die 90% is wettelijk vastgelegd in de CAO.

Het wordt dus hopen en bidden dat ik snel een andere baan vind. Want voorlopig is het dus op alles beknibbelen. Ik heb al berekend dat ik, vanaf oktober wanneer het btw tarief van de 19 naar 21 % gaat, minder inkopen kan doen. Dat zal zich dus uiten in minder boeken. Nu koop ik er gemiddeld drie per maand. En dat is dus inclusief de boeken voor het gamen. Dat mag dus na één oktober drastisch verminderen. Sorry, elke boekhandel die rijk aan mij wordt. Excuses, maar ik heb gewoon niet veel meer. En verder zal ik denk ik bijna geen wijn en bier meer kopen. Dat is gewoon te duur straks. Goed nieuws voor mijn lever en nieren natuurlijk, maar ik zal het wel missen.

Ben benieuwd hoe ik het op ga lossen in januari, wanneer ook de zorg duurder wordt en het eigen risico verhoogd is. Waarschijnlijk wordt het dan maaltijden over slaan over zo. Tenzij ik weer een baan heb natuurlijk.

Ik wil echt niet veel

Eerlijkheid duurt het langs. Je mag niet liegen van je moeder.

Althans, dat is mij altijd geleerd. Mijn ouders hebben mij geleerd dat eerlijkheid uiteindelijk overwint. Dat achterbaksheid vroeg of laat bestraft wordt, als ware het een soort karma. Wie goed doet, wie goed ontmoet. Dat soort gezegden en waarheden.

En ik ging er ook altijd vanuit dat, als ik maar eerlijk blijf en niet lieg, de goedheid ook aan mijn kant staat. Tuurlijk, af en toe zal iemand mij een loer draaien. Maar dat ligt hem dan niet aan mij. Iedereen wordt wel eens in de luren gelegd. Er bestaan helaas nu eenmaal in en in slechte mensen, die anderen niets gunnen. Eerlijk blijven maakt het soms moeilijk. Maar je komt er uiteindelijk sterker en als een beter mens uit.

Dacht ik.

Ondertussen ga ik daar een beetje aan twijfelen. Om me heen zie ik juist steeds vaker bewijs dat het tegendeel waar is. Oneerlijke managers die de boel glashard flessen gaan weg met een gouden handdruk van een miljoen Euro. De hardwerkende arbeider wordt met een magere uitkering naar huis gestuurd.

Een moeder wier kind het syndroom van Down heeft, vraagt een minder valkide parkeerplaats aan. Dat kind zou zogenaamd zo moeilijk kunnen lopen en een standplaats voor de deur nodig hebben. Dat is onzin, want elke ochtend loopt moe met de dochter naar de bushalte. En die is toch echt 500 meter verderop. De parkeerplaats is echt geen 500 meter. Moe en dochter doen echter zielig bij de gemeente en ja hoor, zij krijgen een plek. En een elektrisch autootje.

Ik heb geprobeerd zo'n minder validen wagentje te krijgen. Dat zorgt namelijk voor een bewegingsvrijheid. Met zo'n karretje kan ik meer zelf. ik kan zelf naar mijn werk. Dan heb ik het openbaar vervoer niet meer nodig, waar ik steeds moet staan. Ik ben dan dus minder moe, kan langer werken en kost de samenleving dus minder uitkering. Samenleving blij, want ik trek minder steun. ik blij, want ik kan op een normale  manier meedoen in deze maatschappij en kan langer zelfstandig blijven. Ook ik heb dus een anvraag gedaan. ik ben echter zo stom geweest, om eerlijk te zijn. Ik heb dat wagentje hoofdzakelijk tussen eind september en midden maart nodig. Dat is de koude periode en dan heb ik het meest last van mijn handicap. De andere maanden heb ik er minder last van. Dus ik krijg dat karretje niet. Want ik heb het niet nodig.

Ik leuk mijn cv niet op. Alles, maar dan ook ALLES wat er op mijn cv staat, is waar. Dat kan ik, dan heb ik gedaan. Ik maak het niet minder, ik maak het niet mooier.

Een paar van mijn ex collega's hebben hun cv wel mooier gemaakt. Ze hebben er dus op gelogen. Functies luxer omschreven dan ze zijn. Papiertjes die ze behaalden charmanter gemaakt dan de waarheid.

En zij hebben de functies gekregen, waar wij beiden op solliciteerden. En dit terwijl ikweet, dat ik beter in aanmerking kwam voor de functie dan zij. Ik ben beter, hoe arrogant het ook klinkt. Alleen ben ik eerlijk. En dus word ik door ellebogenwerk aan de kant geschoven.

Ik ben eerlijk gezegd een beetje verdrietig, op het moment. Want ik zit nog steeds te wachten op wat Randstad straks in oktober nu voor me gaat doen. Ik heb nog steeds niets van ze gehoord. Nog steeds heb ik geen helder antwoord op wat er gebeuren gaat en die beloofde werkcoach moet volgens mij nog gekweekt worden.

Daar word ik onzeker van. Zenuwachtig en prikkelbaar. en het zorgt ervoor dat ik me niet goed voel. Dus ik kan niet al te best functioneren. (Al maakt dat op het moment niet zoveel uit. Ik zit toch thuis.)

Ik heb ze vanmorgen maar wèèr een keer een e-mail gestuurd. Met de vraag of ik nog een helder antwoord krijg. Bellen heeft ook geen zin. Dan word ik ook met een kluitje in het riet gestuurd. En dat allemaal omdat je een baan wilt.

Ik eis geen miljarden. Ik wil gewoon een leuke functie, zonder al te veel poespas. Tot maximaal 30 uur en een leuk salaris, zodat ik het UWV kan vertellen dat ze die wajong uitkering mogen steken waar de zon niet schijnt.

Ik wil een leuk huisje. Het liefste met een extra kamertje, zodat ik daar mijn computer en boeken in kwijt kan. En met een buiten. Zodat ik weer kan gaan genieten van de zon.

Het allerliefste zou ik daar dan ook een kat bij willen. Een zwart witte, die dan Schrödinger zou gaan heten. Ik weet het. Een beetje een wrang grapje, maar dat is wel een beetje mijn humor. Dat zit er echter waarschijnlijk niet in. Ik ben immers in het weekend veel weg, naar mijn allerliefste DrakenTand. En het is gemeen dat beestje dan op te sluiten met enkel wat te eten, in zijn eentje. Als dat af en toe gebeurt, is er niets aan de hand. Maar nu zou het toch minstens eens per maand gebeuren. En dat is in mijn ogen niet meer af en toe.

Dan maar geen Schrödinger. Jammer, maar het beste zo. Nu Tandje en ik wat betere afspraken hebben en ieder apart wonen, gaat het nu juist goed. Hij weet nog steeds niet of hij ervoor gaat. Maar de tekenen zijn positief. En als ik moet kiezen tussen DrakenTand en een poek, is de keuze snel gemaakt. (Bel de krant! Ik kies in dit geval NIET voor de kat!)

Maar goed. Ik wil dus gewoon een leuke nieuwe baan. Eentje waar ik eerlijk kan blijven. En waar eerbaarheid hoog in het vaandel staat. Dus niet meer in een bedrijf met aandeelhouders. En een leuk huisje met een tuintje of balkon. Zodat ik gelukkig kan leven in mijn eigen omgeving. En daar blij kan zijn met mijn DrakenTandje. Of bij hem thuis.

Stil Gebed

Elke dag doe ik een klein gebed.

Een gebed om rust en kalmte. Een gebed om wijsheid.

Ik vraag de Goden om helderheid. En specifiek Venus/Freya/Aphrodite om kracht. De kracht, om jou de ruimte te geven, die je nodig hebt.

Wat ik uit de laatste weken in het kort heb gehaald, is dat je vrij wenst te zijn. Ik heb je te veel verstikt in mijn liefde en enthousiasme. Ik heb je te veel verkrampt. En dat was in eerste instantie de reden dat je het uit wenste te maken. Want je wenst ruimte, rust. een eigen identiteit. En die eigen identiteit eiste ik te veel op. Ik wilde je te veel voor mezelf. En dat is het stomste dat ik ooit gedaan heb. Want te veel bij elkaar is voor ons beiden niet goed. Ik word daar op de lange duur ook gek van, zij het iets later dan jij. Maar dat houdt weer in balans met het feit dat mijn libido hoger is dan dat van jou.

Ik bid om wijsheid, zodat we tot elkaar kunnen komen. De liefde is er nog, dat is duidelijk. En dus kan er een weg zijn. Als we elkaar bijsturen, af en toe corrigeren en vertellen wat we wensen. En van elkaar accepteren dat we niet altijd hetzelfde willen. Op sommige punten dienen we elkaar dan ook los te laten. Maar dat wil niet zeggen, dat we elkaar niet meer lief hebben. Die kleine verschillen zijn juist wat ons ieder uniek maakt en moeten we koesteren. En dan kunnen we ieder een eigen weg gaan, omdat we weten dat de weg uiteindelijk weer kruist met de weg van de ander.. En dan is er ruimte om ervaring uit te wisselen. Blij te zijn elkaar weer te zien.

Ooit, heb ik een stukje geschreven over een dansvloer. Dat je met mensen verschillende dansen uit kunt voeren, afhankelijk van de band die ze hebben. Jij gaf al gauw aan je niet te willen mengen in een voorgeschreven dans. En al gauw hadden wij onze eigen, unieke dans. Een mix van stapjes uit bekende dansen, gemixt met de SolarBird/DragonFang stijl. Uniek, eigenwijs, helemaal van ons.

Waar of wanneer het mis is gegaan weet ik niet. Maar uiteindelijk stonden we toch mee te dansen in een voorgeschreven dansje. Voor mij zou dat Country stijl zijn (want dat haat ik maar moest ik wel leren), wat het voor jou zou zijn weet ik niet. Maar de symboliek lijkt met duidelijk. In dat voorgeschreven dansje zijn we geen van twee gelukkig. en dus ging het mis.

Nu staan we even stil. En kijken naar wat we willen. We kijken in elkaars ogen en zoeken.

Ik zie nog steeds die twee vurige wezentjes, die elkaar sturen en aanmoedigen. De passie is op sommige punten een beetje weg, maar dat vlammetje kan weer terug komen.

Mijn  allermooiste DrakenTand. Ik daag je uit, opnieuw. Loop met mij die vloer op en dans, met mij, een unieke dans van liefde. Een kruising van pasjes, die wij gaandeweg ontwikkeld hebben. Uniek, gek, maf, onbegrijpelijk voor de wereld om ons heen. Wij kunnen de mooiste dans maken, enkel omdat het onze dans is. En alles behalve een standaard dans.

Stemmen (op de tweede kamer, niet in je hoofd)

Vandaag is rood,
De kleur van jouw potlood.
Vandaag is rood,
De kleur van één rondje!

Ja ja. Als het goed is, ben je naar de stembus geweest. Of je gaat zo alsnog als de wiedeweerga. Want het devies is: Zij die niet stemmen, mogen niet klagen. Je hebt stemrecht, dus zie het als je burgerplicht om er gebruik van te maken. Het kabinet beslist hoe jij je leven wel of niet kan leiden. Dus daar moet je zoveel mogelijk invloed op uitoefenen.

Al dagen gaat alles over de verkiezingen. Peilingen dit, meningen dat. Debatten die live worden uitgezonden en vervolgens door de zogenoemde 'kenners' worden uitgekauwd. Het lijkt net een voetbalwedstrijd. Alleen staat er nu veel meer op het spel, dan alleen maar een wel of niet gewonnen. Het gaat om mijn toekomst, jouw toekomst. De toekomst van onze ouderen en kinderen en waar we heen moeten.

Ik maak me daar best druk om, eerlijk gezegd. De zorg zou duurder moeten. Maar naar mijn mening komt dit doordat de farmaceutische industrie de medicijnen kunnen verkopen voor de prijzen die zij willen. En de medicijnen worden dus met winstmarges van meer dan 100% verkocht. Mijn lichaam is niet meer van mij. Het is een winstoogmerk van farmaceuten en verzekeringen. Wanneer er een kind geboren wordt met een open rug, dat nauwelijks levensvatbaar is, staat iedereen te schreeuwen dat je het redden moet. Als het dan uiteindelijk leeft, wil niemand het dertig jaar later onderhouden door middel van zorg en een uitkering of werk in een sociale werkplaats. (Want daar moet ook op beknibbelt worden. Haal het vooral bij de zwakkeren weg. Die geven toch geen kik. Kun je zelf nog een keertje extra naar een restaurant.) Hoe krom is het, wanneer je zegt dat alles moet leven en iemand laten gaan euthanasie of zelfs moord is, maar niet voor de gevolgen op wenst te draaien? En is iemand die in coma ligt laten gaan wel euthanasie? Zonder alle apparatuur waar wij tegenwoordig iedereen maar aan hangen, was degene immers al overleden.

Scholen zijn niet meer om kennis over te dragen, er wordt verwacht van leraren dat zij de kinderen opvoeden. En dat in lokalen met rustig 35 leerlingen. Goed onderwijs en vervolg onderwijs dat leidt tot een goede toekomst, wordt voor hen die dat betalen kunnen. Oftewel enkel voor de rijken. En de rest kan barsten. Nu is het sowieso absurd dat er van leraren verwacht wordt dat ze kinderen opvoeden. dat is de taak van de ouders. De ouders dienen kinderen te leren dat je elkaar niet mag slaan en niet uit mag schelden. Kinderen horen van hun ouders te leren hoe je koken moet, moet (af)wassen en je huis schoon dient te houden. Daar ben je vader en moeder voor geworden. Om dat kind groot te brengen volgens jouw visie. Niet die van een onderwijzer of wat een regering ons voorschrijft. Een onderwijzer hoor kennis over te brengen. Biologie, Natuurkunde, Wiskunde, Nederlands, Engels, Frans, Duits, Economie en waarschijnlijk vergeet ik nog wel een aantal vakken. Persoonlijke verzorging hoort er in ieder geval NIET bij. Dat is de taak van de ouders.

De banken worden overeind gehouden met mijn belastinggeld. Ik moet dus een hogere btw gaan betalen, zodat er meergeld binnen komt in Den Haag. Maar de veroorzakers van de crisis, de hoge omes en managers van banken en nog meer van dat soort wanstaltige figuren, gaan weg met een dikke bonus. Een bonus waar je dat personeel dat nu op straat komt te staan nog dik een jaar mee aan het werk had kunnen houden.

Zo kan ik nog wel even door gaan. Maar ik denk niet dat er iemands is, die op een politiek epistel zit te wachten. En echt een positief geluid zou er ook niet uit komen. Ik hoop in ieder geval dat ik bepaalde dingen over het hoofd gezien heb. Positieve dingen, die een beetje onder gesneeuwd zijn door de negatieve klanken. Het is immers altijd moeilijker om positief te zijn dan negatief.

Stem, in ieder geval. Laat je horen, waar en wanneer het kan. Nu is de tijd om jezelf een gezicht te geven, voordat je straks weer niet meer bent dan een getalletje en je Burger Service nummer. Dus zet je mooiste gezicht op, pak die stempas en je identiteitsbewijs en wandel naar dat stemhok. Dan heb je weer het recht om te klagen over de onzinnige ideeën waar politiek Den Haag mee aan komt. Zoiets als een wietpas, ik noem maar wat.

Iromie o ironie

Ik ben nu natuurlijk weer enigszins weer op zoek naar een baan.

Ik heb besloten deze week echt van mijn vakantie te genieten. Volgende week ga ik online weer echt op zoek en contact opnemen met het uitzendbureau. Bij hen heb ik een vaste baan, zij hebben mij een werkcoach en begeleiding beloofd. Alles leuk, lief en aardig. ik heb tot nu toe nog niets van ze gehoord en ik weet nog steeds niet waar ik aan toe ben. Dat zorgt eerlijk gezegd wel voor onrust. Maar het maakt niet uit, ik heb recht op uitbetaling in oktober, of ik nu gewerkt heb of niet.

Ook ben ik op zoek naar een ander huis. Dat zal ik zelf moeten doen. Samen wonen is geen optie. Misschien over vier jaar, maar dat zien we dan wel weer. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Kopen zit er ook nog even niet in. De huizenmarkt is onzeker en ik weet niet waar ik te werk gesteld ga worden. Maar ik moet wel zo snel mogelijk uit deze bouwval weg. Het staat stijf van de schimmel, is slecht onderhouden en het tocht. Dat is twee jaar charmant, maar nu begin ik de lichamelijke ongemakken ervan te ervaren. En het feit dat ik de enige ben die schoonmaakt is ook een ergernis. Maar daar heb ik volgens mij al vaak genoeg over uitgeweid.

Ik reageer in ieder geval op woningen, binnen de socialer woningbouw. Elke twee weken kijk ik waar ik ben geëindigd. En omdat ik nog maar zo kort ingeschreven sta (twee jaar), krijg ik natuurlijk nooit een aanbod. Nu ben ik, door alle emoties en commotie van de afgelopen twee weken, vergeten te kijken op de site van de woningbouw.

En ironie o ironie! Ik had gereageerd op een nieuwbouwhuis in Castricum. En ja hoor, het was me aangeboden! Maar de reactietijd verstreek per negen september. En ik zag het vandaag pas. Ik heb de woningbouw dan ook een mailtje gestuurd. Dat ik niet wist dat het me was aangeboden en dat ik nog wel geïnteresseerd ben. Hopelijk kan ik alsnog kijken, maar ik zet daar geen geld op in. Ik verwacht niet eens een reactie van ze te krijgen, eerlijk gezegd. Ik ben zelf immers dom bezig geweest, door niet regelmatig te kijken.

Typisch iets voor mij. Wanneer het even niet goed gaat, zit er altijd wel een duiveltje achter een Atari die op mij gelockt is, met een cynisch gevoel voor humor. Dit zijn dan die extra kleine steekjes onder de gordel.

Welnu. Als ik niet mag kijken, is het huis blijkbaar niet voor mij bedoeld. Dan komt er wel wat anders op mijn pad.

Leuk nieuws: ik heb een nieuw mobieltje. Er ligt nu en Samsung Galaxy Ace aan de oplader. Helaas moet ik hem eerst 24 uur laten laden, om de batterij goed te krijgen. Daarna pas kan ik hem gaan instellen. En mijn handen jeuken echt om ermee aan de slag te gaan. Maar ik zal nog even geduld moeten hebben.

Thuis

Ik ben naar huis gestuurd.

te emotioneel. In de lijn zou ik niets voorstellen. En natuurlijk loopt mijn account helemaal vast op mijn laatste dag.

Begon te huilen omdat de computer niet mee werkte en ben apart genomen door een manager. Ik mocht zelf kiezen of ik bleef of weg ging. Ik ben mijn spullen gaan pakken, heb een afscheids-bericht gestuurd en ben gegaan.

Afscheid nemen kan ik nog steeds niet. Ik word daar nog steeds emotioneel van en ontoerekeningsvatbaar. Bewijs daarvoor staat in mijn eerdere log van vandaag. Dat is, zacht gezegd, een beetje onsamenhangend. Ik zat er ook even aan te denken om het weg te halen. Dit omdat het toch meer om mijn vriend gaat in dat log dan om mijn afscheid. Maar ik haal het niet weg. Want het is, waar ik mij het meeste druk om maak. Mijn lief, mijn geliefde. Hij is belangrijker dan die baan. En daarom heerst hij op het moment over mijn logs. want op deze manier kan ik stoom afblazen en hem de ruimte geven die hij nodig heeft.

Het gaat er in onze relatie nu om wat we willen. En we zijn geen van twee gelukkig met hoe het tot nu toe ging. Ik wil heel graag door met hem. Maar op een andere manier. Ik heb daar wel een paar ideetjes en oplossingen over. Maar daarvoor moet hij eerst weten of hij met mij verder wil.

Nu gaat het weer om hem, ha ha. Misschien ook wel, omdat ik hem nu heel erg mis. Ik zou zo graag even in hem weg willen kruipen en huilen. Even tegen hem aan hangen, terwijl hij door mijn haar streelt en we samen een filmpje kijken. Verder niets. Maar dat kan nu niet. Dat kan zondag, want dan kom hij weer.

Ik verwerk nu. Ik zit met de tranen in mijn ogen. Want ik heb afscheid moeten nemen, van mensen die ik jaren dag in dag uit zag. Sommigen zal ik weer tegen komen, anderen niet. Het eerste is leuk, het tweede maakt niet uit. Maar omdat ik me hier zo bewust van ben en was, valt het zwaar. Dit was een hel van een week. Maar het voordeel is, dat ik er sterker uit zal komen.

Punt

Sorry als deze log bol staat van de taal- en spelfouten. Ik ben letterlijk ziek. Vandaag is mijn laatste dag.

Straks stap ik voor het laatst in de trein om naar mijn werk t e gaan in Sloterdijk. Als ik terug ben nooit meer dat ene telecom bedrijf. Na vijf  jaar.

Gisteren heb ik een werkgeversverklaring gekregen van een oud teammanager. Maar ik moet ermee terug. Het ding is niet ondertekend. Dus ik kan er mijn reet mee afvegen. Het is niets waard. Dat is typisch die ene manager. Hij was eerder mijn manager. En toen vond ik hem al niet eerlijk. Nu blijkt het maar weer. Een mooie verklaring. Maar zonder handtekening is zoiets niets waard. Hij heeft niet eens zijn eigen naam eronder gezet, maar die van een andere manager. Met de betreffende manager kan ik het wel vinden. Ik hoop dus maar dat zij vandaag wel aanwezig is. Zodat ze er nog even haar handtekening onder kan zetten. Maar ze had vakantie, dus ik vrees met grote vrezen.

Verder heb ik gepraat met mijn lief, woensdag. Hij is er nog steeds niet uit. Dat begrijp ik. Het liefste schreeuw ik van de daken: Jij HOORT bij mij. Voor altijd en eeuwig! Maar dat kan en wil ik aan de andere kant niet doen. Want hij moet zelf bepalen wat hij wil. Dat is waar ik voor viel. Het feit dat hij zelf nadenkt, niet achter de massa aan gaat.
Achter de massa aan gaan is veilig en makkelijk. Het zorgt ervoor dat je niet een eigen keus hoeft te maken en dus niet zelf verantwoordelijk bent. Maar je bent dan ook niet echt uniek.

Ik viel voor die man die zelf nadenkt. Ik word hitsig van die man die tegen de stroom in gaat en zelf zijn leven wil leiden. Onafhankelijk en zelfstandig. Ik ga voor die man die zijn eigen huis wenst. Ik wil twee dingen tegelijk. Ik wil mijn eigen leven. In mijn eigen huis (dat niet uit elkaar valt van ellende). En ik wil een ring om mijn vinger met zijn naam. )Zonder een vaag ja/woord tegen een wet uit 1880, maar wel een mooie ring) Weten dat ik bij hem hoor. Weten dat ik zijn vrouw ben en dat we ervoor kiezen, elke dag voor elkaar te vechten, zolang de liefde duurt. En nee, dat houdt niet in dat we samen wonen. We wonen ieder in ons eigen huis. Maar als er gevraagd wordt of we een partner hebben, dan is het antwoord volmondig: Ja.

Ik hoop dat mijn lief het met me eens is. Dat we er samen uit kunnen komen. Dat hij kiest voor een leven met mij en toch apart. Dat hij begrijpt dat ik op een bepaalt punt vastigheid nodig heb, maar wel een eigen leven. En dat hij daarin mee kan gaan. Hij is het mooiste wat mij ooit is overkomen. Alles kan me gestolen worden, als ik hem maar heb, Want hij geeft mij de kracht zelfstandig te zijn en te groeien als een sterke vrouw. De vrouw die ik wil zijn. Zijn vrouw, in haar eigen huis.

Het hoort te gaan over mijn werk. Ik ben nog steeds niet lekker. Maar ik moet nu afsluiten. Ik moet een trein halen.

Vervangen maar

Het is zo ver.

Ik heb net de arts gebeld. Rond half twaalf moet ik terug bellen om te kijken of er woensdag plek is. Is er plek, dan wordt mijn Mirena vervangen.

Eng, kan ik je vertellen. waar bij mijn vorige gesprek nog door de arts werd gezegd dat ik anti-pijn-pillen zou krijgen, werd er net door de assistente gezegd dat dit onzin is. Dat is voor de zachte dames, die bang zijn. Die pillen nemen dan de scherpe randjes weg, maken je wat rustiger.

Die pijn kan me geen bal schelen, eerlijk gezegd. Pijn is iets waar ik niet voor terug deins, wanneer ik er het nut van in zie. De tandjes op elkaar, even rustig adem halen en hakken met die hap. Met een half uur is het voorbij.

Het feit dat er een vreemde man bezig is tussen mijn benen. Dat is het gene waardoor ik nu al met een knoop in mijn maag zit en misselijk ben. Dat zorgt ervoor dat ik het liefste, wanneer het moment daar is, helemaal van de wereld af ben. Maak me maar weer wakker als het voorbij is.

Die assistente vindt de bestrijding dus onzin. Vertellen van mijn angsten kon ik niet. Daar walste ze zo overheen. Ze vond het al apart dat ik de dag dicteerde waarop het gedaan kan worden.

Ja, sorry hoor. Ik werk. Woensdag is mijn vrije dag. Dus je doet het woensdag maar. Ze zien me al aankomen op mijn werk: Ja, de arts wil het donderdag regelen, dus ik kan niet. De eerste vraag die je dan logischerwijs krijgt is: Kan dat niet op je vrije dag? Het is immers geen levensbedreigende situatie.

Maar ze zou even overleggen met meneer de arts. (Hoe de beste man heet, ik weet het niet meer. Aardige man van ongeveer mijn leeftijd. Komt ergens uit Arabië vandaan en heeft dus een voor mij onuitspreekbare naam.) Straks kan ik bellen hoe laat ik kan komen. En of ik kan komen. Straks al in: rond half 12. (Lees, terwijl ik in de trein naar mijn werk zit. Nu ja, dat moet dan maar.)

Ik ben doodsbang, maar kijk er aan de andere kant wel naar uit. Hopelijk gaat dan mijn hormoonspiegel weer normaal doen. Dan hoef ik niet meer bang te zijn voor ongewenste zwangerschappen, met alle gevolgen van dien. Het creëert rust. Rust om te denken. Rust om een basis te creëren. En daar ben ik aan toe. Hopelijk is de pijn dan weg. En ben ik niet meer bijna elke dag misselijk.

Waarom ik jou wil en geen ander

Nu heb ik er in een aantal dagen en vannacht in een gedicht er uitgekotst wat me pijn doet. Om vervolgens weer in bed een potje te huilen. Oké, drama drama drama. Ik blijf immers een drama-queen. En dat is vaak hartstikke mooi. Maar dat heeft helaas ook mindere kanten, waar mee om gegaan dient te worden.

Nu kan ik weer een beetje helder na denken. Ondanks chronisch slaap gebrek en een fles wijn die van gisteravond nog na suddert in mijn maag. (Echt, serieus. Dat 'slaapmutsje' waar iedereen het vroeger over had is onzin! Ik ga er alleen maar onrustiger van slapen.) En ik kwam net tot een ander helder inzicht. (Niet door de drank. Maar doordat ik alles eerder heb opgeschreven en kan na denken.) Namelijk: Waar doe je het voor? Waarom wil ik vechten?

De laatste blogs zijn alleen maar ellende en verdriet. Daar wil je het niet voor doen. Tenminste, mij zou het eerlijk gezegd niet echt aantrekken. Ik zou niet echt de motivatie krijgen door te gaan. Dus bij dezen: De redenen waarom ik bij jou wil blijven. En wat ik met jou wil doen.

Ik kan met jou praten over mijn religie.

Open, eerlijk. Zonder dat je me uitlacht of het gek vindt. Je stelt scherpe vragen. Houdt mij daarin alert. Zorgt ervoor dat ik spiritueel kan groeien en toch met beide benen stevig op de grond blijf staan. Het feit dat jij mijn religie niet deelt, is gelukkig totaal geen probleem. Je vindt het immers wel mooi. En ik ben, zoals eerder gezegd, blij dat jij mij zo scherp houdt. Ik word geen zweverige doos. Wanneer ik iemand had gehad die mijn religie deelt, zou ik denk ik veel meer gevaar lopen om totaal van de realiteit los te komen te staan. En dat wil ik koste wat het kost niet. Dank dus, voor jou heldere edoch eerbiedige kijk.

Ik kan met jou genieten van de natuur. We wijzen elkaar op details, die we anders niet hadden gezien. En het grappige is, dat we wel naar hetzelfde kijken. Enkel vanuit een iets ander gezichtspunt. En dat vind ik zo mooi. Zo apart. Dat is zo speciaal. Een andere hoek, hetzelfde punt. En daarin vinden wij elkaar. Hoe wij elkaar kunnen wijzen op een mooie lucht, of wolken partij. En wat dan opvalt is dat de ander dan vaak zegt: Ja, daar was ik ook al naar aan het kijken. Onafhankelijk van elkaar, bekijken en bewonderen wij hetzelfde.

We stimuleren elkaar te lezen. Kopen boeken voor elkaar, raden schrijvers aan. ik lees weer als een gek. Omdat het niet meer saai or droog gevonden wordt. Er is weer interesse, als ik wil vertellen over wat ik nu heb gelezen. En jij kunt zo leuk vertellen over wat jij gelezen hebt.

Jij stimuleert mij om zelfstandig te zijn. Zelf na te denken en niet te verzanden in afhankelijkheid. Jij drukt mij niet in een kooi met gouden spijlen. Je hebt me de weide wereld in geslingerd met de tekst: Ga maar vliegen. Ga je gang maar. Laat maar zien wat je wenst te doen.

En dat is af en toe doodeng. En zorgt er soms voor dat ik zo hysterisch doe. Ik ben het nog steeds niet gewend, dat ik mijzelf mag zijn. Maar ik ben op de goede weg. Want het lukt me bij jou mezelf te zijn en ook steeds meer bij jouw ouders. Ik moet dat nog bij je broer en zus gaan doen. Maar ik ben daarmee bezig. En ik kan het, als ik me door jou gesteund weet.

Mijn enige kooi, is nog de kooi die ik mezelf op leg. En jij hoedt mij daarvoor. Trekt hem weg, als je ziet dat ik bezig ben die op te zetten.

Ik kan voor jou de mooiste gedichten schrijven. Je bent een grote inspiratiebron voor prachtige verhalen die ik heb geschreven. Dit omdat ik weet dat je ze leest. En het iets met je doet. En dat stimuleert mij om nog verder te gaan. Nog dieper te graven. Hoger boven mezelf uit te stijgen en aria's van fluisteringen voor jou op papier te zetten.

En jij, jij hebt voor en over mij verhalen geschreven, waar ik de tranen van in mijn ogen kreeg. Zo mooi, zo verlangend. Zo puur en erotisch.

We delen elkaar humor en vullen elkaars taal aan. We maken samen woorden (striktorische vraag) en breiden elkaars woordenschat uit. Niemand die onze onderlinge woordgrapjes begrijpt. Maar dat doet er niet toe. Wij hebben aan één blik, met schittering in de ogen genoeg. We weten het, we voelen het. het balletje is rond. 

We zouden een woordenboek moeten fabriceren samen. Met al de kleurrijke woorden en betekenissen die wij eraan gegeven hebben. We zouden het nooit uitgegeven krijgen, want je raakt het aan de straatstenen niet kwijt. Maar een lol dat wij er met zijn tweetjes aan zouden beleven door het samen te stellen! En wat kan ons de rest dan bommen.

Jij maakt in mij het mooiste, meest erotische verlangen los. Angst en pijn uit het verleden is aan het wegsmelten, om plaats te maken voor verlangen. Jij kunt mij over mijn boezem aaien Jij kunt aan mijn tepel zuigen. Ik word er enkel hitsig van. Dat was vroeger wel anders. Ik werd er standaard bang van. En ja. Ook nu werkt het niet altijd. Maar mij valt op dat je steeds vaker en steeds meer je gang daarin kunt gaan, zonder dat ik bang ben. En dat vind ik zo bijzonder, want daarin doe jij niets extra's. Het gaat vanzelf.

Jij ritst mijn jurk open. Wat nu zeggen dat je vrijen wilt, gewoon doen. Heerlijk is dat. Je ritst mijn jurk open, trekt mijn broekje uit en aait over mijn bil. Ik ben er klaar voor. Hongerig, hebberig, verlangend. Echt veel bijzonders aan voorspel heb je niet gedaan en ik wil maar één ding: neem mij. Onder negen atmosferen, in elke positie die je maar belieft. Laat mij sidderen en trillen. Tot ik het uit schreeuw of juist niets meer kan zeggen. Tot ik aan het dichten sla en jij mij naar de zevende hemel hebt getorpedeerd. Je vangt me op in twee sterrenpoelen in de kleuren groen met bruin, waarin ik mijzelf en jou, jou en mij weerspiegelt zie. Verdrinkend in jou. Mezelf verliezend in jou, tot er niets meer van me over is en wij alleen maar één zijn. Het is even niet duidelijk waar de één begint en de ander eindigt. Er is namelijk eventjes geen jij of ik. Er is een samengevlochten kluwen van verlangen en liefde. Het individu heeft daarin geen plaats. Komt wel weer na afloop.

En Toen

Ik heb gebouwd.

In het klein,

In miniatuur

Een wereldje,

Een ademtocht,

Een leventje.

Bouwsteen op bouwsteen,

Wereld op wereld.

Voortgang van,

Liefde en passie.

Afbraak kwam,

Een paar weken later.

Liet mij achter,

In het niet.

Ik durfde niet,

Te zeggen wat

er werk'lijk,

Door mij heen gaat.

Het doet zo'n pijn,

Het tonen van.

Dat kon ik slecht,

Door mijn verdriet,

Van eerder.

Ik zweeg omdat,

Ik wilde zijn,

Jouw schoonste vrouw,

En wezen

De grootste kracht,

De diepste macht.

De kern,

Onzer essentie.

Dit al van jouw,

Dit al met jou.

Twee in ene,

Eén in tweesprong.

Alles in niets,

Niets in alles.

Rouw met mij,

Begrijp met mij.

Voel de pijn,

Separaat en toch één.

Praat met mij,

Verwerk met mij.

Begin met mij,

Opnieuw.

In liefde en vertrouwen.

01-09-2012