Thuis

Ik ben naar huis gestuurd.

te emotioneel. In de lijn zou ik niets voorstellen. En natuurlijk loopt mijn account helemaal vast op mijn laatste dag.

Begon te huilen omdat de computer niet mee werkte en ben apart genomen door een manager. Ik mocht zelf kiezen of ik bleef of weg ging. Ik ben mijn spullen gaan pakken, heb een afscheids-bericht gestuurd en ben gegaan.

Afscheid nemen kan ik nog steeds niet. Ik word daar nog steeds emotioneel van en ontoerekeningsvatbaar. Bewijs daarvoor staat in mijn eerdere log van vandaag. Dat is, zacht gezegd, een beetje onsamenhangend. Ik zat er ook even aan te denken om het weg te halen. Dit omdat het toch meer om mijn vriend gaat in dat log dan om mijn afscheid. Maar ik haal het niet weg. Want het is, waar ik mij het meeste druk om maak. Mijn lief, mijn geliefde. Hij is belangrijker dan die baan. En daarom heerst hij op het moment over mijn logs. want op deze manier kan ik stoom afblazen en hem de ruimte geven die hij nodig heeft.

Het gaat er in onze relatie nu om wat we willen. En we zijn geen van twee gelukkig met hoe het tot nu toe ging. Ik wil heel graag door met hem. Maar op een andere manier. Ik heb daar wel een paar ideetjes en oplossingen over. Maar daarvoor moet hij eerst weten of hij met mij verder wil.

Nu gaat het weer om hem, ha ha. Misschien ook wel, omdat ik hem nu heel erg mis. Ik zou zo graag even in hem weg willen kruipen en huilen. Even tegen hem aan hangen, terwijl hij door mijn haar streelt en we samen een filmpje kijken. Verder niets. Maar dat kan nu niet. Dat kan zondag, want dan kom hij weer.

Ik verwerk nu. Ik zit met de tranen in mijn ogen. Want ik heb afscheid moeten nemen, van mensen die ik jaren dag in dag uit zag. Sommigen zal ik weer tegen komen, anderen niet. Het eerste is leuk, het tweede maakt niet uit. Maar omdat ik me hier zo bewust van ben en was, valt het zwaar. Dit was een hel van een week. Maar het voordeel is, dat ik er sterker uit zal komen.