Ik ben nu natuurlijk weer enigszins weer op zoek naar een baan.
Ik heb besloten deze week echt van mijn vakantie te genieten. Volgende week ga ik online weer echt op zoek en contact opnemen met het uitzendbureau. Bij hen heb ik een vaste baan, zij hebben mij een werkcoach en begeleiding beloofd. Alles leuk, lief en aardig. ik heb tot nu toe nog niets van ze gehoord en ik weet nog steeds niet waar ik aan toe ben. Dat zorgt eerlijk gezegd wel voor onrust. Maar het maakt niet uit, ik heb recht op uitbetaling in oktober, of ik nu gewerkt heb of niet.
Ook ben ik op zoek naar een ander huis. Dat zal ik zelf moeten doen. Samen wonen is geen optie. Misschien over vier jaar, maar dat zien we dan wel weer. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Kopen zit er ook nog even niet in. De huizenmarkt is onzeker en ik weet niet waar ik te werk gesteld ga worden. Maar ik moet wel zo snel mogelijk uit deze bouwval weg. Het staat stijf van de schimmel, is slecht onderhouden en het tocht. Dat is twee jaar charmant, maar nu begin ik de lichamelijke ongemakken ervan te ervaren. En het feit dat ik de enige ben die schoonmaakt is ook een ergernis. Maar daar heb ik volgens mij al vaak genoeg over uitgeweid.
Ik reageer in ieder geval op woningen, binnen de socialer woningbouw. Elke twee weken kijk ik waar ik ben geëindigd. En omdat ik nog maar zo kort ingeschreven sta (twee jaar), krijg ik natuurlijk nooit een aanbod. Nu ben ik, door alle emoties en commotie van de afgelopen twee weken, vergeten te kijken op de site van de woningbouw.
En ironie o ironie! Ik had gereageerd op een nieuwbouwhuis in Castricum. En ja hoor, het was me aangeboden! Maar de reactietijd verstreek per negen september. En ik zag het vandaag pas. Ik heb de woningbouw dan ook een mailtje gestuurd. Dat ik niet wist dat het me was aangeboden en dat ik nog wel geïnteresseerd ben. Hopelijk kan ik alsnog kijken, maar ik zet daar geen geld op in. Ik verwacht niet eens een reactie van ze te krijgen, eerlijk gezegd. Ik ben zelf immers dom bezig geweest, door niet regelmatig te kijken.
Typisch iets voor mij. Wanneer het even niet goed gaat, zit er altijd wel een duiveltje achter een Atari die op mij gelockt is, met een cynisch gevoel voor humor. Dit zijn dan die extra kleine steekjes onder de gordel.
Welnu. Als ik niet mag kijken, is het huis blijkbaar niet voor mij bedoeld. Dan komt er wel wat anders op mijn pad.
Leuk nieuws: ik heb een nieuw mobieltje. Er ligt nu en Samsung Galaxy Ace aan de oplader. Helaas moet ik hem eerst 24 uur laten laden, om de batterij goed te krijgen. Daarna pas kan ik hem gaan instellen. En mijn handen jeuken echt om ermee aan de slag te gaan. Maar ik zal nog even geduld moeten hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten