Ik wil echt niet veel

Eerlijkheid duurt het langs. Je mag niet liegen van je moeder.

Althans, dat is mij altijd geleerd. Mijn ouders hebben mij geleerd dat eerlijkheid uiteindelijk overwint. Dat achterbaksheid vroeg of laat bestraft wordt, als ware het een soort karma. Wie goed doet, wie goed ontmoet. Dat soort gezegden en waarheden.

En ik ging er ook altijd vanuit dat, als ik maar eerlijk blijf en niet lieg, de goedheid ook aan mijn kant staat. Tuurlijk, af en toe zal iemand mij een loer draaien. Maar dat ligt hem dan niet aan mij. Iedereen wordt wel eens in de luren gelegd. Er bestaan helaas nu eenmaal in en in slechte mensen, die anderen niets gunnen. Eerlijk blijven maakt het soms moeilijk. Maar je komt er uiteindelijk sterker en als een beter mens uit.

Dacht ik.

Ondertussen ga ik daar een beetje aan twijfelen. Om me heen zie ik juist steeds vaker bewijs dat het tegendeel waar is. Oneerlijke managers die de boel glashard flessen gaan weg met een gouden handdruk van een miljoen Euro. De hardwerkende arbeider wordt met een magere uitkering naar huis gestuurd.

Een moeder wier kind het syndroom van Down heeft, vraagt een minder valkide parkeerplaats aan. Dat kind zou zogenaamd zo moeilijk kunnen lopen en een standplaats voor de deur nodig hebben. Dat is onzin, want elke ochtend loopt moe met de dochter naar de bushalte. En die is toch echt 500 meter verderop. De parkeerplaats is echt geen 500 meter. Moe en dochter doen echter zielig bij de gemeente en ja hoor, zij krijgen een plek. En een elektrisch autootje.

Ik heb geprobeerd zo'n minder validen wagentje te krijgen. Dat zorgt namelijk voor een bewegingsvrijheid. Met zo'n karretje kan ik meer zelf. ik kan zelf naar mijn werk. Dan heb ik het openbaar vervoer niet meer nodig, waar ik steeds moet staan. Ik ben dan dus minder moe, kan langer werken en kost de samenleving dus minder uitkering. Samenleving blij, want ik trek minder steun. ik blij, want ik kan op een normale  manier meedoen in deze maatschappij en kan langer zelfstandig blijven. Ook ik heb dus een anvraag gedaan. ik ben echter zo stom geweest, om eerlijk te zijn. Ik heb dat wagentje hoofdzakelijk tussen eind september en midden maart nodig. Dat is de koude periode en dan heb ik het meest last van mijn handicap. De andere maanden heb ik er minder last van. Dus ik krijg dat karretje niet. Want ik heb het niet nodig.

Ik leuk mijn cv niet op. Alles, maar dan ook ALLES wat er op mijn cv staat, is waar. Dat kan ik, dan heb ik gedaan. Ik maak het niet minder, ik maak het niet mooier.

Een paar van mijn ex collega's hebben hun cv wel mooier gemaakt. Ze hebben er dus op gelogen. Functies luxer omschreven dan ze zijn. Papiertjes die ze behaalden charmanter gemaakt dan de waarheid.

En zij hebben de functies gekregen, waar wij beiden op solliciteerden. En dit terwijl ikweet, dat ik beter in aanmerking kwam voor de functie dan zij. Ik ben beter, hoe arrogant het ook klinkt. Alleen ben ik eerlijk. En dus word ik door ellebogenwerk aan de kant geschoven.

Ik ben eerlijk gezegd een beetje verdrietig, op het moment. Want ik zit nog steeds te wachten op wat Randstad straks in oktober nu voor me gaat doen. Ik heb nog steeds niets van ze gehoord. Nog steeds heb ik geen helder antwoord op wat er gebeuren gaat en die beloofde werkcoach moet volgens mij nog gekweekt worden.

Daar word ik onzeker van. Zenuwachtig en prikkelbaar. en het zorgt ervoor dat ik me niet goed voel. Dus ik kan niet al te best functioneren. (Al maakt dat op het moment niet zoveel uit. Ik zit toch thuis.)

Ik heb ze vanmorgen maar wèèr een keer een e-mail gestuurd. Met de vraag of ik nog een helder antwoord krijg. Bellen heeft ook geen zin. Dan word ik ook met een kluitje in het riet gestuurd. En dat allemaal omdat je een baan wilt.

Ik eis geen miljarden. Ik wil gewoon een leuke functie, zonder al te veel poespas. Tot maximaal 30 uur en een leuk salaris, zodat ik het UWV kan vertellen dat ze die wajong uitkering mogen steken waar de zon niet schijnt.

Ik wil een leuk huisje. Het liefste met een extra kamertje, zodat ik daar mijn computer en boeken in kwijt kan. En met een buiten. Zodat ik weer kan gaan genieten van de zon.

Het allerliefste zou ik daar dan ook een kat bij willen. Een zwart witte, die dan Schrödinger zou gaan heten. Ik weet het. Een beetje een wrang grapje, maar dat is wel een beetje mijn humor. Dat zit er echter waarschijnlijk niet in. Ik ben immers in het weekend veel weg, naar mijn allerliefste DrakenTand. En het is gemeen dat beestje dan op te sluiten met enkel wat te eten, in zijn eentje. Als dat af en toe gebeurt, is er niets aan de hand. Maar nu zou het toch minstens eens per maand gebeuren. En dat is in mijn ogen niet meer af en toe.

Dan maar geen Schrödinger. Jammer, maar het beste zo. Nu Tandje en ik wat betere afspraken hebben en ieder apart wonen, gaat het nu juist goed. Hij weet nog steeds niet of hij ervoor gaat. Maar de tekenen zijn positief. En als ik moet kiezen tussen DrakenTand en een poek, is de keuze snel gemaakt. (Bel de krant! Ik kies in dit geval NIET voor de kat!)

Maar goed. Ik wil dus gewoon een leuke nieuwe baan. Eentje waar ik eerlijk kan blijven. En waar eerbaarheid hoog in het vaandel staat. Dus niet meer in een bedrijf met aandeelhouders. En een leuk huisje met een tuintje of balkon. Zodat ik gelukkig kan leven in mijn eigen omgeving. En daar blij kan zijn met mijn DrakenTandje. Of bij hem thuis.