Het is zo ver.
Ik heb net de arts gebeld. Rond half twaalf moet ik terug bellen om te kijken of er woensdag plek is. Is er plek, dan wordt mijn Mirena vervangen.
Eng, kan ik je vertellen. waar bij mijn vorige gesprek nog door de arts werd gezegd dat ik anti-pijn-pillen zou krijgen, werd er net door de assistente gezegd dat dit onzin is. Dat is voor de zachte dames, die bang zijn. Die pillen nemen dan de scherpe randjes weg, maken je wat rustiger.
Die pijn kan me geen bal schelen, eerlijk gezegd. Pijn is iets waar ik niet voor terug deins, wanneer ik er het nut van in zie. De tandjes op elkaar, even rustig adem halen en hakken met die hap. Met een half uur is het voorbij.
Het feit dat er een vreemde man bezig is tussen mijn benen. Dat is het gene waardoor ik nu al met een knoop in mijn maag zit en misselijk ben. Dat zorgt ervoor dat ik het liefste, wanneer het moment daar is, helemaal van de wereld af ben. Maak me maar weer wakker als het voorbij is.
Die assistente vindt de bestrijding dus onzin. Vertellen van mijn angsten kon ik niet. Daar walste ze zo overheen. Ze vond het al apart dat ik de dag dicteerde waarop het gedaan kan worden.
Ja, sorry hoor. Ik werk. Woensdag is mijn vrije dag. Dus je doet het woensdag maar. Ze zien me al aankomen op mijn werk: Ja, de arts wil het donderdag regelen, dus ik kan niet. De eerste vraag die je dan logischerwijs krijgt is: Kan dat niet op je vrije dag? Het is immers geen levensbedreigende situatie.
Maar ze zou even overleggen met meneer de arts. (Hoe de beste man heet, ik weet het niet meer. Aardige man van ongeveer mijn leeftijd. Komt ergens uit Arabië vandaan en heeft dus een voor mij onuitspreekbare naam.) Straks kan ik bellen hoe laat ik kan komen. En of ik kan komen. Straks al in: rond half 12. (Lees, terwijl ik in de trein naar mijn werk zit. Nu ja, dat moet dan maar.)
Ik ben doodsbang, maar kijk er aan de andere kant wel naar uit. Hopelijk gaat dan mijn hormoonspiegel weer normaal doen. Dan hoef ik niet meer bang te zijn voor ongewenste zwangerschappen, met alle gevolgen van dien. Het creëert rust. Rust om te denken. Rust om een basis te creëren. En daar ben ik aan toe. Hopelijk is de pijn dan weg. En ben ik niet meer bijna elke dag misselijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten