Nu heb ik er in een aantal dagen en vannacht in een gedicht er uitgekotst wat me pijn doet. Om vervolgens weer in bed een potje te huilen. Oké, drama drama drama. Ik blijf immers een drama-queen. En dat is vaak hartstikke mooi. Maar dat heeft helaas ook mindere kanten, waar mee om gegaan dient te worden.
Nu kan ik weer een beetje helder na denken. Ondanks chronisch slaap gebrek en een fles wijn die van gisteravond nog na suddert in mijn maag. (Echt, serieus. Dat 'slaapmutsje' waar iedereen het vroeger over had is onzin! Ik ga er alleen maar onrustiger van slapen.) En ik kwam net tot een ander helder inzicht. (Niet door de drank. Maar doordat ik alles eerder heb opgeschreven en kan na denken.) Namelijk: Waar doe je het voor? Waarom wil ik vechten?
De laatste blogs zijn alleen maar ellende en verdriet. Daar wil je het niet voor doen. Tenminste, mij zou het eerlijk gezegd niet echt aantrekken. Ik zou niet echt de motivatie krijgen door te gaan. Dus bij dezen: De redenen waarom ik bij jou wil blijven. En wat ik met jou wil doen.
Ik kan met jou praten over mijn religie.
Open, eerlijk. Zonder dat je me uitlacht of het gek vindt. Je stelt scherpe vragen. Houdt mij daarin alert. Zorgt ervoor dat ik spiritueel kan groeien en toch met beide benen stevig op de grond blijf staan. Het feit dat jij mijn religie niet deelt, is gelukkig totaal geen probleem. Je vindt het immers wel mooi. En ik ben, zoals eerder gezegd, blij dat jij mij zo scherp houdt. Ik word geen zweverige doos. Wanneer ik iemand had gehad die mijn religie deelt, zou ik denk ik veel meer gevaar lopen om totaal van de realiteit los te komen te staan. En dat wil ik koste wat het kost niet. Dank dus, voor jou heldere edoch eerbiedige kijk.
Ik kan met jou genieten van de natuur. We wijzen elkaar op details, die we anders niet hadden gezien. En het grappige is, dat we wel naar hetzelfde kijken. Enkel vanuit een iets ander gezichtspunt. En dat vind ik zo mooi. Zo apart. Dat is zo speciaal. Een andere hoek, hetzelfde punt. En daarin vinden wij elkaar. Hoe wij elkaar kunnen wijzen op een mooie lucht, of wolken partij. En wat dan opvalt is dat de ander dan vaak zegt: Ja, daar was ik ook al naar aan het kijken. Onafhankelijk van elkaar, bekijken en bewonderen wij hetzelfde.
We stimuleren elkaar te lezen. Kopen boeken voor elkaar, raden schrijvers aan. ik lees weer als een gek. Omdat het niet meer saai or droog gevonden wordt. Er is weer interesse, als ik wil vertellen over wat ik nu heb gelezen. En jij kunt zo leuk vertellen over wat jij gelezen hebt.
Jij stimuleert mij om zelfstandig te zijn. Zelf na te denken en niet te verzanden in afhankelijkheid. Jij drukt mij niet in een kooi met gouden spijlen. Je hebt me de weide wereld in geslingerd met de tekst: Ga maar vliegen. Ga je gang maar. Laat maar zien wat je wenst te doen.
En dat is af en toe doodeng. En zorgt er soms voor dat ik zo hysterisch doe. Ik ben het nog steeds niet gewend, dat ik mijzelf mag zijn. Maar ik ben op de goede weg. Want het lukt me bij jou mezelf te zijn en ook steeds meer bij jouw ouders. Ik moet dat nog bij je broer en zus gaan doen. Maar ik ben daarmee bezig. En ik kan het, als ik me door jou gesteund weet.
Mijn enige kooi, is nog de kooi die ik mezelf op leg. En jij hoedt mij daarvoor. Trekt hem weg, als je ziet dat ik bezig ben die op te zetten.
Ik kan voor jou de mooiste gedichten schrijven. Je bent een grote inspiratiebron voor prachtige verhalen die ik heb geschreven. Dit omdat ik weet dat je ze leest. En het iets met je doet. En dat stimuleert mij om nog verder te gaan. Nog dieper te graven. Hoger boven mezelf uit te stijgen en aria's van fluisteringen voor jou op papier te zetten.
En jij, jij hebt voor en over mij verhalen geschreven, waar ik de tranen van in mijn ogen kreeg. Zo mooi, zo verlangend. Zo puur en erotisch.
We delen elkaar humor en vullen elkaars taal aan. We maken samen woorden (striktorische vraag) en breiden elkaars woordenschat uit. Niemand die onze onderlinge woordgrapjes begrijpt. Maar dat doet er niet toe. Wij hebben aan één blik, met schittering in de ogen genoeg. We weten het, we voelen het. het balletje is rond.
We zouden een woordenboek moeten fabriceren samen. Met al de kleurrijke woorden en betekenissen die wij eraan gegeven hebben. We zouden het nooit uitgegeven krijgen, want je raakt het aan de straatstenen niet kwijt. Maar een lol dat wij er met zijn tweetjes aan zouden beleven door het samen te stellen! En wat kan ons de rest dan bommen.
Jij maakt in mij het mooiste, meest erotische verlangen los. Angst en pijn uit het verleden is aan het wegsmelten, om plaats te maken voor verlangen. Jij kunt mij over mijn boezem aaien Jij kunt aan mijn tepel zuigen. Ik word er enkel hitsig van. Dat was vroeger wel anders. Ik werd er standaard bang van. En ja. Ook nu werkt het niet altijd. Maar mij valt op dat je steeds vaker en steeds meer je gang daarin kunt gaan, zonder dat ik bang ben. En dat vind ik zo bijzonder, want daarin doe jij niets extra's. Het gaat vanzelf.
Jij ritst mijn jurk open. Wat nu zeggen dat je vrijen wilt, gewoon doen. Heerlijk is dat. Je ritst mijn jurk open, trekt mijn broekje uit en aait over mijn bil. Ik ben er klaar voor. Hongerig, hebberig, verlangend. Echt veel bijzonders aan voorspel heb je niet gedaan en ik wil maar één ding: neem mij. Onder negen atmosferen, in elke positie die je maar belieft. Laat mij sidderen en trillen. Tot ik het uit schreeuw of juist niets meer kan zeggen. Tot ik aan het dichten sla en jij mij naar de zevende hemel hebt getorpedeerd. Je vangt me op in twee sterrenpoelen in de kleuren groen met bruin, waarin ik mijzelf en jou, jou en mij weerspiegelt zie. Verdrinkend in jou. Mezelf verliezend in jou, tot er niets meer van me over is en wij alleen maar één zijn. Het is even niet duidelijk waar de één begint en de ander eindigt. Er is namelijk eventjes geen jij of ik. Er is een samengevlochten kluwen van verlangen en liefde. Het individu heeft daarin geen plaats. Komt wel weer na afloop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten