Najaarsopruiming 2013

Opruiming aan het houden binnen mijn spullen.

Ik ben net mijn dvd kast losjes door gegaan.

In het verleden heb ik dvd's gekregen van hem wiens naam wij nooit meer noemen. Hij kocht al zijn gebroken beloftes af met dvd's en kleine presentjes. Zodat dat over was en er niet meer over gepraat kon worden.

Al die spullen ga ik in een hoekje van mijn kraampje in december verkopen. Mee terug naar huis zullen deze spullen sowieso niet gaan. Maar wie weet ontvang ik er nog een paar eurootjes voor. Kan ik een kop koffie halen. Is ie ein-de-lijk èrgens goed voor. (Laat het hem maar niet horen. Straks krijgt hij nog een shock.)

Verder spulletjes waar ik geen nut meer aan heb, maar die nog wel goed zijn.

En de spullen die mijn ex buurman achter heeft gelaten. Wanneer ik alleen al die spullen verkoop, heb ik mijn stalletje eruit en een deel van de wol. Dus hopen maar.

Ik schat dat ik straks met vier verhuisdozen aan spullen en wolwerk naar de kraam toe ga. Dat moet toch genoeg zijn om dat stalletje vol te krijgen. Nu maar hopen dat het ook genoeg is om er wat mee te verdienen. (Ik verwacht geen miljonair te worden. Maar 45 eurootjes winst zou leuk zijn. Meer mag ook)

En ik heb een zak met kleren die straks of morgen naar de textielbak gaat. Op zich zit daar ook nog spul tussen dat ik eventueel zou kunnen verkopen. Maar iets in mij vindt dat ik ook af en toe wat weg moet geven. Er zijn namelijk best wel mensen, die het helaas nog slechter hebben dan ik. En die kunnen wel wat hulp gebruiken. Dus als ik nu ook wat weggeef, zijn er meerdere mensen blij.

Daarnaast ben ik er gewoon heilig van overtuigd dat je krijgt wat je geeft. Wanneer jij een kniert bent, zal er uiteindelijk eens een rekening gepresenteerd worden.

Niet dat ik nu wil afkopen, maar ik ben er wel van overtuigd dat ik, op deze wijze, de schikgodinnen een beetje op mijn hand kan krijgen. 

(En het geeft sowieso een goed gevoel, dat ik iemand ergens kan helpen.)

Positiviteits-muurtje

Positief denken.

Met het internet dat je overspoeld met allerlei rommel, lijkt het steeds moeilijker te zijn om iets positiefs te zien.

Zij die de politiek in de gaten houden, weten dat het er voor haast niemand positief nieuws is. We moeten sparen voor later en tegelijkertijd geld uitgeven. We moeten hard en veel werken, maar tegelijkertijd worden er steeds meer mensen weg bezuinigd.

Gezeur over zwarte Piet, Jodenkoeken en blanke vla. Gejengel over dat we niet meer aardig zijn voor elkaar en dat er geen respect meer is. (Waarbij opvalt dat de generatie die het hardst lijkt te klagen over ‘de jeugd van tegenwoordig’, de generatie is die deze generatie heeft opgevoed. Geeft toch te denken. Niet?)

Een Rusland dat steeds ziekelijker wetten aanneemt en overdenkt om het leven van een homoseksueel geaard mens het leven onmogelijk te maken.

Een algemene tendens in Europa, waaruit blijkt dat men weer racistischer lijkt te worden.

Ik maak me daar druk over. Ik maak me daar zorgen om. Ik wil zo graag dat iedereen gewoon kan zijn wie hij of zij is. Zonder dat er een ander gelijk een mening over klaar heeft. Zonder dat iedereen zich er tegenaan bemoeit. 

Wanneer ik vind dat mijn leven mooi is geweest, moet ik gewoon euthanasie kunnen plegen. Geen mens die daar over mag oordelen. Het is immers MIJN lichaam. Ik ben daar dictator over. Ja, dictator. Geen ander persoon die ook maar het recht heeft daar voor mij over te beslissen. Dus ik ben dictator. Net zoals jij dictator bent over jouw lijf. 

Wanneer ik dat wil, moet ik een abortus kunnen laten plegen. Ik ben degene die dat straks moet verantwoorden, bij Petrus, in het Nirwana of hoe je dat ook noemen wilt. Dus laat het aan mij om de keuze te maken of ik daarvoor verantwoording af wil leggen ja of nee. Jij hoeft dat immers niet in mijn plaats te doen. En de eerste religie of overtuiging die het toestaat dat je oordeelt over de daden van anderen, moet ik ook nog tegenkomen. 

Euthanasie en abortus dienen toepasbaar te zijn voor iedereen. Of jij daar gebruik van maakt, is aan jou. Mocht je overtuiging of geloof zeggen dat jij dat niet mag doen, dan doe je het lekker niet. Waar jij gelukkig van wordt. 

Maar leg jou ethiek niet op aan een ander. Leg jou wetten uit je religie of overtuiging niet op aan iedereen. Wat voor jou de ultieme waarheid is, kan voor een ander een lijdensweg zijn.

Goed, de intentie was dat ik iets positiefs zou gaan doen. Ik zette mij (met Vivaldi op de achtergrond) achter de computer, omdat ik een beetje verdrietig was en positief wilde zijn.

Ik zag namelijk zoveel negativiteit om me heen. Klagende vriendjes op Facebook. Verdrietige teksten in de krant. Zojuist nog een vrolijke collega die kwam vragen hoe lang ik nog op de receptie zit. Ja, het was maar wandelgang, maar er wordt geopperd dat de receptie misschien over genomen moet worden door een ander bedrijf. Dat zou gezegd zijn door een teammanager.

Nu ken ik de persoon die dat zegt. Die vindt het leuk om mensen op stang te jagen. En dan kan ik honderd keer zeggen dat hij dat maar lekker bij zijn vrouw moet doen en niet bij mij. Luisteren doet hij niet.

Maar ik moet bekennen dat ik daar best een beetje verdrietig over ben. Nu kan ik daar niet veel aan doen. Morgen kan ik pas bij de betreffende manager navraag gaan doen. Maar tot die tijd zit ik er maar mooi mee.

Dus waar ik gisteren aan dacht, is voor mezelf nu net zo hard van toepassing.

Kijk naar het positieve, mensen. De mooie luchten, Het feit dat je een dak boven je hoofd hebt.

Als je nauwelijks rond kunt komen, kijk dan waar je snijden kunt. Is dat internet op je mobiel echt nodig? Of is het gewoon je verslaving aan informatie? (Tijd om dat te reguleren! Kan online via de Brijder-stichting. Google is je vriend!)

Zet je talent om in dingen waar je mee helpen kunt. Ruilhandel wordt levendiger. En elkaar helpen is veel leuker dan iets kopen in de winkel.

Het is zo makkelijk om in een hoekje te gaan zitten mokken. Het is zo makkelijk om te klagen dat de wereld tegen je is. Het is zo simpel te zeggen dat de politiek niets goed doet.

Maar wat doe jij? Onderneem jij dingen om dat te veranderen? Probeer jij positief te zijn?

Niet makkelijk, ik weet het uit ervaring. Wanneer we een klaagmuurtje op zouden richten, weet ik ook wel een paar meters vol te kladden met wat er niet eerlijk, rechtvaardig en niet goed is.

Tijd voor een nieuw muurtje: Het positieve muurtje. Houd bij wat er goed ging.

Voorbeeldje?

Op de terugweg naar huis. (Ik heb helaas mijn wandelstok weer ter hand moeten nemen.) Ik hink de trap af bij Sloterdijk. De trein naar Den helder staat daar. Ik kom beneden en er wordt gefloten, dat de deuren dicht moeten. Een Turkse of Marokkaanse jongeman (miste alleen het petje nog), ziet mij aan komen hinken. Hij bedenkt zich niet en houdt de deur open. Net zolang totdat ik binnen heb kunnen stappen.

Dank u wel.

Beste sinter-kerst figuur,

Ik heb erg mijn best gedaan dit jaar om lief te zijn.

En ik dank u hartelijk dat u van mijn lijstje van afgelopen jaar in ieder geval heeft kunnen zorgen voor goede schoenen en een baan. Ik heb hiermee alle basis-behoeften die ik nodig heb.

Klagen hoort u mij dus niet. In tegendeel. Ik ben u erg dankbaar.

Het huis waar ik nu woon is verrijkt met een nieuwe extra bewoner. En deze helpt mij met het schoonhouden van de algemene ruimten. En als klapper op de vuurpijl is zij in het bezit van een kat. Helemaal poekert-loos ben ik dus niet meer. De kat is dan wel niet van mij, af en toe kan ik in ieder geval slijmen.

En deze week wordt het dak vervangen. Dus er is wat extra isolatie. En ik krijg een vervangende vensterbank, welke ook al jaren kapot was.

Ik had u gevraagd om een nieuw huisje, zodat ik een kat kon gaan verzorgen. En waar ik dit jaar de kerst kon vieren.

Uiteraard duurt het nog even voordat het kerst is. Maar ik wil u niet opjagen. En omdat u afgelopen jaar al zo vriendelijk was om mij wat zorgen te ontnemen, ga ik u niet opjutten. Ik gaf immers al aan dat het een stuk beter gaat.

Mocht u aankomend jaar nog wat ruimte voor mij hebben, dan zou ik toch alsnog mijn wens voor een huisje onder uw aandacht brengen. Het liefst met een extra kamer en een tuin. Maar een ruim balkon in plaats van een tuin mag ook. Als ik in ieder geval maar wat ruimte heb om poek lekker te laten spelen en ravotten.

Regelmatig zie ik al de meest schattige kittens voorbij komen (veelal via internet), die om een nieuw huisje verlegen zitten. Iedere keer weer wil ik er o zo graag eentje mee nemen. Maar in mijn huidige woonsituatie zou het pure mishandeling zijn om een kat te nemen. In mijn kamers zou hij/zij geen ruimte hebben. Dus hoop ik iedere week weer op een mooi huisje, voor een poekert en mezelf. En misschien in de toekomst mijn partner. Maar zover wil ik ook weer niet op de zaken vooruit lopen.

Verder zou ik het ook leuk vinden, wanneer ik daarbij een brommobieltje zou kunnen bekostigen. Het liefste een Aixam of Microcar. Maar een Canta is ook goed. Vandaag nog zag ik een hele stoere Canta staan, met zo'n 'laadkoffer' op het dak. Dat had een hoog schattigheids-gehalte. En het gaf aan dat je er toch een hele hoop mee kunt vervoeren.

Welke het wordt mag u dus bepalen. De enige wens die ik eraan heb is dat deze auto goed werkt en dat er klimaatbeheersing in zit. De verdere wensen die ik heb zijn details, die leuk zijn maar niet echt ter zake doende. (Zoals: Mag ik een rode? Ik ben dol op rood. En kunnen er dan elfjes en kaboutertjes op gespoten worden?) Als hij maar goed rijdt, als hij het maar doet.

Ik zie mezelf al helemaal rijden in zo'n karretje, met poekie op de stoel naast me. Die is super nieuwsgierig naar het voorbij razende landschap aan het kijken, terwijl ik als een koningin over de weg cruise, met maximaal 45 km per uur. (Wat me trouwens doet denken aan dat verhaal over de haas en de schildpad. Vroeger al vergeleek ik mezelf altijd met de schildpad. Misschien kan ik de bestelling van elfjes en kaboutertjes op het autootje beter wijzigen in een schildpad motief. Ik zou er niet minder trots op zijn.)

Alsnog hartelijk bedankt voor alles wat u dit jaar aan mij gegeven heeft. Ik hoop u voorlopig niet opnieuw om een baan te hoeven vragen, maar dat ik tot tevredenheid van alle partijen nog lang mag blijven werken waar ik nu zit.

Met vriendelijke groet,

M.

Verspilling

Ben ik echt de enige die het gek vindt dat we drinkwater door de wc spoelen? (Letterlijk!)

Om mij heen hoor ik dat het steeds moeilijker wordt om Nederland van schoon drinkwater te voorzien. Het oppervlakte water is steeds meer vervuild.

Ondertussen bespuiten we alle groenten nog steeds met pesticiden. Dat komt in het grondwater terecht. (En dus ook in jouw appeltje. Want de boom zuigt dat heerlijke pesticiden water op. Dus afspoelen heeft weinig zin.)

We douchen dagelijks met drinkwater. Spoelen de wc iedere dag meerdere keren door met kristal helder water.

Ben ik nu echt de enige die denkt: Maar mijn wc hoeft niet met drinkwater doorgespoeld te worden. 

Gewoon regenwater werkt ook. Dan maar een keertje extra schoon maken. (Met milieu vriendelijke schoonmaakmiddelen. Lang leve het schoonmaakazijn. Werkt perfect, kost bijna niets en is milieu neutraal.) Werkt net zo goed.

Al die reclame's over onhygiënisch vuil (bestaat er hygiënisch vuil?) zijn onzin. Een manier om je bang te maken en geld uit de zak te kloppen. Vroeger hadden we die troep ook niet. En wij zijn toch ook groot geworden? Nou dan. Van een beetje vuil bouw je weerstand op. Alleen maar goed voor je.

Met regenwater of minder schoon water spoel jij je toiletgang ook weg. Dat kost minder zuivering en is net zo goed en slecht voor het milieu.

Ben ik de enige die denkt: De douche. Ja. ik wil schoon water. Maar kostbaar drinkwater... Dat is weer de andere kant uit.

Kan best een beetje minder schoon. Ik was er toch mijn haren mee. Niet mijn ingewanden. Je staat toch ook in dat beekje? En in de zee? Van de zee spoel je het zout weg. Dat is vervelend. Maar als jij door een helder beekje hebt gelopen. Ga je daarna douchen om schoon te maken? Je vindt jezelf dan toch al schoon zat?

Ben ik de enige die het gek vindt dat in de kroeg een waterkraan de hele dag aan staan om glazen te spoelen?

Je kunt dat ook door een afwasmachine gooien. Sneller en kost minder water.

Ben ik nu echt de enige die niet het nut van pesticiden ziet?

Wanneer je gewoon de natuur haar werk laat doen, dan krijg je genoeg groenten en fruit. En omdat je geen pesticiden gebruikt, wordt dat steeds veelzijdiger.

De natuur voorziet iedereen. Maar dan zul je wel genoegen moeten nemen met seizoensgroenten. En niet in januari nog aardbeien willen hebben. En weer moeten leren hoe je inmaakt.

Ik begrijp het echt niet.

Al die verspilling. Ik word daar echt verdrietig van.

re(ad)view 'Nooit Alleen'.

‘Nooit Alleen’ Loes den Hollander

Uitgeverij Karakter, ISBN 978 90 5965 2040

Uitgave naar aanleiding van de maand van het spannende boek 2013

Aline en Giel zijn getrouwd en hebben het prima.

Het eerste scheurtje komt wanneer hij zijn baan kwijt raakt en daarbij zijn ego en zelfvertrouwen hevig gekrenkt worden. Maar daar wordt hard aan gewerkt. Daar komen ze wel overheen.

Ze wonen in een leuke buurt, met nette huizen. En de buurvrouw is ook een aardig mens.

Alhoewel, een beetje vreemd is ze wel. Ze lijkt meerdere karakters te hebben. En ze beweert allerlei rare dingen. Zoals dat ze de dood voor de deur heeft zien staan. Een beetje raar dus.

Of zit er toch een spoor van waarheid in al haar rare beweringen? Is er echt meer aan de hand met Giel dan dat Aline in eerste instantie zou willen toegeven? En waarom vindt buurvrouw Guusje Giel zelf zo interessant?

Dit boek wordt in juni gegeven om de crimi boeken te stimuleren. Met name de literaire thrillers van Nederlandse bodem. Al kreeg ik het boekje bij aankoop van twee Engelstalige fantasy boeken en één Engelse Sci-Fi.

De verkoopster gaf aan Den Hollander wel een aardige schrijfster te vinden. Ik ben het met de verkoopster eens. Den Hollander is wel een aardige schrijfster. Maar zal niet in mijn top tien terecht komen.

Het boek begint met een pakkend intro. Heel poëtisch en het spreekt tot de verbeelding.  Dit poëtische weet ze echter niet vast te houden. En het wordt snel duidelijk wie er dood gaan en wie het gedaan heeft.

Het is echter een leuk boekje om tijdens de vakantie te lezen op het strand. Niet al te diep nadenken en lekker lezen, terwijl je een cocktail leeg slurpt en bruin wordt.

re(ad)view De Peetvader

'De Peetvader' door Mario Puzo.

Originele titel: the Godfather.

De opkomst van de familie Corleone in Amerika en de maffia-wereld. In dit dik 400 pagina’s tellende boek wordt uitgelegd waarom Vito Corleone Sicilië verliet en naar Amerika is gegaan. Ook wordt verhaald hoe en waarom hij de maffia in is gegaan. Hoe hij groot is geworden en de wereld naar zijn hand heeft weten te zetten. Zijn verdriet verteld dat zijn ene zoon Sonny te heethoofdig is en eigenlijk niet geschikt om aan het hoofd van de groep te staan. En de andere zoon  Michael wenst niet het bedrijf in te stromen.

Echter, de opvolger wordt doodgeschoten. En wanneer de vader ook het ziekenhuis in beland en Michael zelf ook gewond raakt en moet vluchten, ziet hij geen andere weg dan zijn vader op te gaan volgen. Ook dit gedeelte wordt uitgebreid verhaald en kleurrijk verteld.

Ondertussen is het beter bekend als film dan boek. Het boek was er echter echt eerder.

Ook is het boek iets anders dan de film. In de film komen een aantal personen niet aan bod of nauwelijks, terwijl deze in het boek toch besproken worden. Deze besprekingen geven een goede extra kijk op hoe het er in de familie Corleone aan toe gaat en maakt hen menselijker en sympathieker.

Ook zitten in het boek saillante en pikante details. Seks wordt niet gemeden en een aantal keer beschreven. Zeker als je even bedenkt dat het boek uitkwam in de jaren 60 en dan ook nog in Amerika, is het best een uitdagend boek.

Ik heb helemaal niets met crimi. Maffia laat me koud, ik wil er niets mee te maken hebben. Puzo kon ik niet naast me neer leggen. Terecht een klassieker. Lezen is mooi en leuk, met een schrijver als Puzo in de buurt.

Markeren

Laat mij je merken,

Elke nacht die we samen zijn.

Tanden, nagels,

Bijtend, krassend, zuigend.

Een trouwring hoef ik niet,

Maar wel een blijvend teken.

Een teken dat ik bij jou hoor.

En jij bij mij.

Ik probeer steeds de angst te verjagen. En iets in mij zegt rust te krijgen, wanneer er een tastbaar teken is als bewijs dat wij bij elkaar horen.

Die gedachte verwerp ik ook direct weer. Zet hem weg als kinderlijk en onzinnig. Het is geen oplossing voor de ziekmakende angst om je kwijt te raken.

Er zijn zoveel vrouwen mooier dan ik. Zoveel dames slimmer, attenter en minder gecompliceerd dan ik. En daar zullen zat vrouwen tussen zitten, die op jou zitten te wachten. Op jou sexy stem en de rust die je uitstraalt. De trouw en het beest in bed.

Hoe lang duurt het nog voordat jij dat ook ziet en mij aan de kant zet.

Daar komt mijn manie vandaan. De behoefte je te merken. Ter teken aan al die andere dames die naar je kijken. ‘Pas op dame. Deze is bezet. Waarschuwing: Wat hem uit passie en pure lust is overkomen, kan ik jou aandoen in het kwadraat op een negatieve wijze’.

Ik overschreeuw mijn eigen angsten. En denk dat te kunnen verbloemen met een markering. Dat weet ik ook wel. Maar hoe verjaag ik die angsten in mijn hoofd?

Facebook raadt mij aan....

Voorgestelde sites om lid van de worden:

Volgens FaceBook is ‘A Beautiful Day Magazine’, met de app ‘I Do’ HET voor mij. Ik zou daar alles vinden om die ene dag super speciaal te maken. (Met als gevolg dat die speciale dag er hetzelfde uit zou zien als de speciale en o zo unieke dag van al die andere stellen die aan die sites en app doen. (Maar dat ter zijde.)

Euhmmmm. Alles leuk, lief en aardig. Maar wat moet ìk daarmee? Ik wil helemaal niet trouwen.

Begrijp mij goed. Zij die dat wel willen, moeten dat lekker doen. Wees gelukkig, trouw. Maak er een mooie dag van met al die mensen die je aan het hart liggen, feest en maak mooie foto's. 

Maar dat is niet helemaal voor mij weg gelegd.

Reden? De wet. Ik heb gekeken naar de wet waar je 'ja' tegen zegt. Een wet uit 1880. (Of was het 1886? Ach, detail.) Een wet die in de kern zeer vrouw-onvriendelijk en alles behalve rechtvaardig is.

Er zijn wat sub-wetjes gemaakt sinds 1960 die de boel wat eerbaarder maken. Maar als je sec gaat kijken, moet ik alles doen wat hij wil. OOK als ik ècht hoofdpijn heb, heb ik hem zijn zin te geven. (Andersom niet.) Bij de wet is de man gerechtigd het volledige salaris dat de vrouw binnen haalt op te eisen. Vervolgens moet hij dan wel weer een deel afstaan voor het huishouden. Maar wel deel staat er niet bij vermeldt. En vijf cent is ook een deel…

En zo kan ik met nog een aantal onderdelen doorgaan.

Vandaag de dag zal er geen rechter zijn die de man in het gelijk stelt als hij inderdaad het salaris opeist en een schamele vijf centen aflevert voor het huishouden. Maar het gaat om waar ik ja tegen zeg. En de essentie is in de wet nog steeds aanwezig. De wet  aangaande de huiselijke situatie, is alles behalve gelijk of eerbaar. (Kinderen na scheiding bv. Hoeveel vaders zien hun kinderen nog? Ook oneerlijk.)

Ze hebben het er in Den Haag over dat de ontslag-wet ouderwets en achterhaald is? Begin eens met die wet over trouw. Maak dat eerst eens bespreekbaar. Herschrijf deze. Op zo’n wijze dat het gaat om persoon X en persoon Y., zodat er geen apart homo-huwelijk meer is. Dat is niet meer nodig.

Alles moet op gelijke basis. En of het dan een man en een vrouw zijn die deze wet aan hun leven willen toevoegen, of twee mannen of vrouwen, maakt dan niet meer uit.

Maak het verboden om ‘gewetensbezwaren’ te hebben bij het voltrekken van een homo-huwelijk en schrijf die bezwaren de boeken in als wat het is: Werk weigering. En werkweigering  mag niet. Punt. Jij weigeren? Prima. Maar dan zit je thuis, zonder uitkering te weigeren.

Wanneer een moslim en een christen trouwen, mag je ook niet weigeren onder het mom van gewetensbezwaren. Wanneer een bruin en blank persoon trouwen, ben je racistisch wanneer je dat weigert te voltrekken. Ik snap derhalve echt niet, waarom een huwelijk tussen twee mannen of twee vrouwen wel geweigerd mag worden. Wanneer jij een deel van het omschreven werk niet kunt doen door gewetensbezwaren, moet je ander werk zoeken. 

Maar goed. Als ze die wet eerbaar een eerlijk maken, ren ik echt wel naar dat stadhuis. Maar zolang we nog een wet hebben die racistisch is en met weet ik het hoeveel maten meet, zeg ik geen ja.

Dus euhm…. Zo’n app? Neuh, laat maar waaien.

Einde oefening?

Zo. Het hoge woord is eruit. 

Verteld dat ik een beetje vast zit in de stage en niet veel kan leren. Dat ik wel genoeg psychologische profieltjes heb gemaakt en dat ik het moeilijk vind om met iedereen om te gaan.

Er is geantwoord dat het jammer is als ik weg ga. Het festival is er immers al over zes weken.

Er is voorgesteld om te kijken of ik misschien andere dingen kan gaan doen. Daar krijg ik van de week een mail over. En anders mag ik maandag afscheid komen nemen.

Kan ik op mijn andere werk zeggen dat ik een dag extra kan komen werken.

Vat vol Tegenstrijdigheden

Goed. Ik heb er nog even over na gedacht. 

Conclusie? Ik ben gewoon maf, geen nerd. 

Maf is ook niet helemaal het juiste woord, maar komt dicht in de buurt. Ik bedoel, even een lijstje Maartje: 

1: gamen 

2: lezen 

3: breien 

4: bakken 

5: muziek luisteren (en dan van Rammstein naar Mozart en van BB King naar de Dijk.) 

6: borduren. 

Duffe hobbies, maar de dame doet dat rustig in een Gothic jurk. En grunt vrolijk mee met Blind Guardian en Haggard, terwijl ze nog maar eens een kruisje borduurt. 

Ik ben nog steeds een vat vol tegenstrijdigheden. Al die jaren therapie hebben daar niets aan kunnen doen. 

Men zei dat tegenstrijdigheden niet kon. Dat ik vroeg of laat wel een keuze zou maken. Of moest maken. Welnu, ik zit nog steeds te wachten op dat laat. Ik moet nog steeds een keuze maken. En aangezien ik dit jaar 30 wordt en lange tijd maar wat graag wat rust wilde, heb ik gezocht. O wat wilde ik graag geen tegenstrijdigheden meer. Wat heb ik een keuze's gemaakt, om de schijn op te houden. En wat heb ik mezelf verloochend! 

Ik ben nu eenmaal een vat vol tegenstrijdigheden! Ik heb geleerd om het voor mijn werk gemakkelijk te maken. Maar wat ik thuis doe.. Moet ik zelf lekker weten. 

Jezelf verloochenen is nog erger dan het zijn van een vat vol tegenstrijdigheden. Want dan ben je niet eerbaar aan jezelf. En uiteindelijk kwets je daar jezelf en diegenen die je lief hebt nog het meeste mee. 

De Goden hebben mij gemaakt zoals ik ben. Met alle kleuren die mijn ziel rijk is. Haaks op elkaar en tegen elkaar in schreeuwend. Voor een psychiater is het misschien een chaos. Voor mij is het een symfonie. Een klankbord waar ik melodiën in heb gecreëerd. Ik zie de grootste en bloederigste veldslagen. De mooiste en meest erotische liefdes taferelen. Helse pijnen en euforische overwinningen. 

De drama-queen in mij is er nog steeds. Ik heb geleerd haar aan te trekken als een jas. Wanneer ik dat wil. En haar niet te laten heersen over mij. 

Maar wat ben ik haar dankbaar. Want zeg nou zelf. Het geeft de prachtigste verhalen. En mooie gedichten. 

Blessed be, the Drama-Queen in me.

Ik ben bang

Wat er precies aan de hand is weet ik niet. Ik heb gewoon de P in mijn lijf.

Misselijk, het gevoel dat er golven bloed omhoog komen via mijn slokdarm. (Wat denk ik een psychisch iets is van een millennium terug. Weet niet beter dan dat ik dat soms heb.)

Draaierig, hangerig en het gevoel dat de hele wereld tegen me is. 

Ik weet dat ik weer naar de arts moet. En daar zie ik erg tegen op. Want hij zal me waarschijnlijk moeten onderzoeken. En ik heb het niet zo op vreemde mannen daar. Dat is dus echt een mega stress factor.

De stemmen in mijn hoofd dicteren dat niemand op stage mij aardig vindt. (In ieder geval niet uit de groep waar ik mee moet werken.) En dat men bij mijn ‘echte’ baan zit te wachten op een smoes om me eruit te gooien.

Misschien komt bij me binnen waar ik allemaal mee bezig ben.

Die online game waar ik mee bezig ben.. Daar stort men zich erg op. Ik krijg van spelers allerlei input. Dat is leuk, maar veel meer dan wat ik zelf verwacht en bedacht had. Daarnaast is er iemand bezig met verschillende versies van en erg zijn eigen mening aan het verkondigen. Niks mis mee, maar ik heb het idee dat dit de nieuwelingen erg beïnvloed wat betreft hun ideetjes. En ik wilde nu juist dat iedereen zo vrij mogelijk denkt en vooral met nieuwe input komt.

Daarnaast lukt het maar niet om een letter op papier te krijgen wat betreft mijn levensloop. Ik moet dat schrijven om toe te treden tot een bepaalde (religieuze) orde. Dat wil ik graag. Er staan een paar ideetjes in mijn hoofd. Maar iedere keer wanneer ik achter dit toetsenbord kruip om er wat over op te schrijven, blokkeert de zooi. Ik staar naar een leeg scherm en er komt niets zinnigs uit. Is dat een teken? MAG ik niet toetreden? Ligt mijn pad elders?

Ik heb niets om over te klagen. Het gaat goed met de huizen jacht. Ik zie dat best zonnig in en denk dat ik kerst wel vier in een nieuw huis. Ik heb een leuke baan en wanneer ik die stem in mijn hoofd achter slot en grendel zet (wat een enkele keer lukt, maar de laatste tijd vaker niet), zit het er in dat ik gewoon blijf hangen bij dat bedrijf. En dat wil ik graag, want dan zit het erin dat ik en weer naar school mag en een rijbewijs kan gaan halen. Welnu, daar zeg ik geen nee tegen. O, uiteraard wat loonsverhoging. (Zonniger kan toch niet?)

Ik heb een lieve vriend, gezonde familie en een paar goede vrienden. Dat zijn er niet veel (helaas de laatste jaren wat uitgedund, door allerlei redenen), maar die paar die ik nog heb, houden stand.

Waarom kan ik nu niet de leuke dingen zien? Wat houd me tegen?

Allerlaatste koninginnedag

re(ad)view Bob de Straatkat

‘Bob de Straatkat’

Door James Bowen

Uitgever House of Books, ISBN9789044337440, €14.95

Originele titel en uitgever: A Streetcat Named Bob, Hodder & Stroughton, London

James zit in een resocialiseringsprogramma. Hij heeft een bijna kale flat, speelt gitaar om aan geld te komen en doet zijn best om af te kicken. Dat gaat zo met ups en downs.

Op een avond vindt hij in het portiek een kat. Dit zit daar, te staren naar James. James schenkt er niet te veel aandacht aan. Hij gaat ervan uit dat het beestje hoort bij de mensen achter de deur waar hij voor zit. Maar het beestje zit er de volgende dag nog. En de dag erna weer. En wanneer James weer eens komt kijken, blijkt het beestje gewond te zijn. James besluit het beestje mee te nemen naar de arts en laat hem na kijken. Van zijn laatste geld koopt hij medicijnen en eten voor de kat en gaat hem verzorgen. En doordat hij voor het beestje moet zorgen, gaat hij zorgen voor zichzelf.

Er ontstaat een band en Bob gaat mee naar de plek waar James muziek maakt. Dat is een gouden treffer. Veel mensen letten niet op James, toen hij alleen aan het spelen was. Bob is een publiekstrekker en zorgt voor extra munten in de zak. Dat is maar goed ook, want Bon is een hongerige extra mond om te voeden.

Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn. Ze komen samen voor problemen te staan, stress, tegenstanders. Maar vastberaden gaan ze deze problemen samen te lijf.

Het is een kijkje in het leven van een verslaafde en de strijd die hij levert om weer een gewoon leven te kunnen gaan leiden. Ook verteld hij over hoe het is om op straat te leven, de veranderende tijden en het verkopen van een daklozenkrant. En hoe het moeten zorgen voor een ander je sterk kan maken om de ergste spoken het hoofd te bieden.

Allereerst wil ik zeggen dat James heel eerlijk is. Hij maakt het niet zielig, hij verexcuseerd zijn eigen verslavingsverleden niet. Hij zegt hoe het is, daarmee uit. Af en toe vervalt hij in herhalen. Maar dat komt misschien omdat hij niet gewend is te schrijven. Het is ook geschreven alsof hij naast je zit en gewoon zijn verhaal aan je vertelt.

Het leert vlot weg. (Gisteravond in begonnen, vanmiddag in de trein uitgelezen. Zal in totaal 5 uurtjes zijn, max.) Het is realistisch, eerlijk, mooi geschreven. Ik heb gelachen, ik heb letterlijk gehuild en vol van stress meegeleefd.

Een mooi boek, over een bijzondere man en een nog veel charismatischer kat.

Boekenweekgeschenk 2013

De Verrekijker

Kees van Kooten

Boekenweekgeschenk 2013-03-17 Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse boek

Uitgeverij de Bezige Bij

Allereerst even een opmerking over de stichting. Jammer dat het niet gespeld wordt als Stichting Collectieve propaganda van het NederlandsCHe boek. Maar ach.

Van Kooten gaat zijn geschiedenis na en komt uit bij het feit dat men vandaan de dag niet zoveel papier meer heeft. Boeken worden e-readers, geschreven wordt er per computer. Een handschrift kom je niet tot nauwelijks meer tegen.

Zijn vader echter, liet veel schrijfsels na. Een compleet plakboek van de oorlog, iets van 53 jaar agenda’s met memoires erin en een verrekijker, die ooit door Keesje 'verderkijker' werd genoemd.

In het plakboek over de oorlog, komt Kees een officiële brief tegen waarin gevraagd wordt waar een verrekijker is gebleven. Van Kooten denkt dat het gaat om de verrekijker die hij nu heeft. En hij gaat dus op zoek in het verleden van zijn vader en een eventuele erfgenaam van de genoemde verrekijker.

Via filosofische bedenkingen over allerlei onderwerpen en door het nagaan van vele stappen, krijgen we een kijkje in het leven en de gedachtegang van de gehele familie Van Kooten. En op de koop toe krijgen we er ook nog een literaire agenda bij voor het hele verdere jaar, tot het nieuwe boekenweekgeschenk.

Wat ik ervan vind? Heerlijk te lezen dat ik niet de enige ben die het jammer vindt dat je niet meer kunt zien wat iemand leest door een e-reader. Dat je daardoor geen eerste indruk kunt maken van wie iemand is, wanneer je voor het eerst bij iemand thuis bent.

Dat het door de dicht op elkaar staande toetsen zo makkelijk is de meest rare tikfouten te maken en dat het erg hard is, met dit soort futiele onvolkomenheden geconfronteerd te worden.

En wat fijn een volledig correct Nederlandsche zin te zien: ‘Ik irriteer u en dat ergert mij.’ Hè hè. Ein-de-lijk weer iemand die het werkwoord van 'irriteren' eens correct gebruikt.

Kortom: Ga naar een boekhandel, koop voor pak hem beet 15 Euro aan boeken en zet dit lees juweeltje boven aan de lijst om te lezen.

Wat zeg ik? Gewoon gelijk gaan lezen. Je hebt het immers snel uit.

Psycholoog spelen over mijzelf

Soms zou ik best wel eens een gesprekje met mezelf aan willen gaan. Of terug willen gaan  in de tijd en met mezelf willen praten, mijn jongere ik. In het kader van: Moet je luisteren. Alles leuk en wel, maar dit gaat niet werken.

Een soort van psycholoogje uithangen over mezelf, maar dan anders. Al zie ik dat wel heel ouderwets voor me. Ik leg mezelf op een rood fluwelen sofa, met zwarte leeuwenpoten en zit zelf in een fauteuil à la Bommel, met papier en vulpen.( De kroontjespen en ganzenveer zijn wat te achterhaald. Maar het tablet is veel te modern.)

‘Mejuffer, ik wil het graag even met u hebben over…’

Dat idee begint altijd heel leuk, maar verder dan dit kom ik ook niet. Want wat wil ik bespreken? Mijn vroegere ik voor fouten behoeden kan niet. Want die fouten maken mij tot wat ik vandaag de dag ben. En als ik dus die fout tegen houd, verandert mijn huidige ik. De hele situatie en mijn geschiedenis zouden anders zijn. Ergo; Ik zou er nu heel anders bij zitten.

Als ik namelijk mijzelf van één fout mocht behoeden, dan was ik nooit de vriendin van D geworden. Maar dan had ik waarschijnlijk ook M nooit ontmoet. En naast dat M een lieve partner is geweest waar ik met liefde op terug kijk, heeft hij me mijn hobby gegeven: Namelijk Role PlayingGames. Dan had ik een aantal mensen niet ontmoet en dan was ik sociaal heel anders geweest. Ergo: Dan had ik mezelf nooit op die sofa kunnen leggen. Of dat met een andere insteek gedaan. (Zo. Laat dat nu maar even bezinken.)

Ik heb echter nu wel de mogelijkheid om mezelf indirect op de sofa te leggen. Ik moet namelijk werken met een meisje, dat erg op mij lijkt. Net zo’n stoomwals die door alles heen jekkert. Net zo’n goed bedoelde zorgende geest  die iedereen bemoederd (of ze dat nu willen of niet) en ze bemoeit zich ook echt overal mee. Eén verschil: Ik weet het.  (Van al die minpunten en dat we wat dit betreft allebei in een spiegel kijken.) En zij geeft mij wel commentaar op van alles. (Je kletst te veel. Je kletst te hard.) Maar ze heeft totaal niet door dat ze dit zelf net zo hard doet. Misschien nog wel erger. En ik weet eerlijk gezegd  ook niet  goed hoe dat te zeggen. Want als ik zeg wat ik denk en hoe ik dat denk, ligt ze huilend in een hoek. Dan komt er namelijk zoiets van: ‘Luister, meisje. Leuk dat je mij wilt vertellen hoe ik mijn werk moet doen, maar ik heb al wat ervaring met de echte werkende wereld. En die bemoeizucht van jou, dat wordt hem niet. Daarnaast wil je als maar dat alles de grote jij-show wordt en alles naar je toe trekken. A: vindt jij het echt gek dat het je te veel wordt? Ponder on this one, baby-face. B: Je komt nog eens een keer ECHT de verkeerde tegen die je op je bek slaat, zowel letterlijk als figuurlijk. Wanneer ik aan X een vraag stel, wil ik niet dat jij je ermee bemoeit. Ik wil antwoord van X.  En er kan echt enkel geen gesprek tussen mensen zijn in de kamer waar jij bent, zonder dat jij je er tegenaan bemoeit en voor anderen gaat praten. Leer dat af. Je geeft commentaar dat ik druk ben. Vervolgens zit jij een uur te blaten. Je wilt dat ik naar jou verhaaltjes luister over waar je bent en wat je doet, maar als ik wat terug vertel, is je geheugen net zo makkelijk te grijpen als de concentratie van een goudvis. Leer er eens wat minder de grote jij-show van te maken. Ik vind het naar voor je dat je thuis te weinig aandacht hebt gekregen. Maar op je werk moet je dat niet denken te compenseren en alles om jou te laten draaien. Er zijn ook nog anderen.’

Zulke dingen zou ik denk ik ook zeggen tegen mezelf, als ik mezelf zou kunnen spreken dat ik die leeftijd had. Voor zover ik kan zien, was ik iets minder bemoeizuchtig en maakte ik er niet altijd de grote ik-show van. Maar dat ik daar een handje van had (en misschien helaas nu soms nog steeds heb), daar ben ik van overtuigd.

Dus ik kan mezelf toch een beetje op de sofa leggen. Want ik zie nu wat het doet. En ik erger me stijf aan een aantal trekken. Hoe goed bedoeld het ook is, die bemoeizucht is niet altijd gewenst. En het is de kunst te weten wanneer je wel je mond open kunt trekken en wanneer niet. Hopelijk kan ik dat beter onder de knie krijgen.

Fijn dat ik op deze wijze psycholoog kan spelen over mijzelf. Tijd voor zelf-reflectie. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die in zo'n luxe situatie verkeren.

Muziek in Letters

Lust for Life

John Schoorl

Uitgeverij Van gennep ISBN 9789461642004 €7.50

Een kleine 50 gedichten, geweid aan muziek. Schoorl laat in deze korte teksten veel zien aangaande zijn muziek smaak en zijn kennis. Het lijkt een kleine tour door zijn collectie heen te zijn. Van Alicia Keys tot Herman Brood, van Bowie tot Baker. Aan meerdere componisten en bands heeft deze man een kleine ode gericht.

Het is helder geschreven en je hoeft niet een graad aan de universiteit te hebben behaald om zijn teksten te begrijpen. Hij heeft erbij gezet in voetnoten over welke teksten hij het heeft en op welk album het te vinden is. Zoals het spreekwoord ondertussen luidt: Youtube is your friend. Dus je kunt de bijbehorede nummers terug vinden. Muziek kan blijkbaar toch in letters, in plaats van noten.

Zelf ben ik blij dit bundeltje te hebben aangeschaft. Ik kende de dichter niet en dacht: ‘Voor die 7.50 neem ik hem wel mee. In het kader van het ondersteunen van de ‘Nederlandsche’ Dichters.’ Goede keus geweest.

Schoorl is zo helder. Zo speels. Hij gaat naast je zitten en verteld een verhaal, in plaats van geleerdheid uit te stralen op tien kilometer aftand, zoals men van klassieke dichters gewend is. Hij nodigt je uit om mee te gaan naar een danszaal en op de ouderwetse pick-up muziek een stevig potje te dansen. Hij spreekt de jeugd in je aan die in feestkleding uit gaat, terwijl je op de bank zit in je oude huispak.

Hoe bedankt men schikgodinnen eigenlijk?

Echt, serieus.

Ik heb een hoop gekregen, de afgelopen weken. En de wereld ziet er weer voorzichtig rooskleurig uit.

Tuurlijk. Ik heb daar kneiterhard voor gewerkt. Het is niet komen aanwaaien. (Zoals niets in mijn leven. Maar dat is een ander verhaal.)

Desalniettemin gaat het de laatste tijd in een stroom versnelling. Ik lijk een hoorntje des overvloeds te hebben gekregen. Ik moet nog steeds voorzichtig zijn, maar ik kan wel leuke dingetjes kopen. Als ik maar niet te hoge eisen stel. Dat is alles wat ik wilde. Leuke dingetjes kunnen doen. En dan hoefde dat echt niet mega duur te zijn.

Ik wilde graag een baan, waardoor ik mijzelf kan onderhouden en niet meer afhankelijk zou zijn van de WaJong. En ik heb een functie gekregen met een rooskleurige toekomst. Ik moet nog voorzichtig zijn, maar mijn toekomst ziet er beter uit dan die van menigeen, als ik de berichtgevingen moet geloven.

En daarnaast gaat het ook voorzichtig beter met de huisjes. Al is die jubelstemming echt onderdrukt.

Ik ben ervan overtuigd, dat er voor mij gezorgd wordt. Dat er schikgodinnen zijn die mijn harde geploeter hebben gezien en mijn gebeden hebben gehoord. Mijn tranen hebben ze waarschijnlijk geraakt. Want het gaat allemaal kalmpjes aan de goede kant op. Mijn bootje vaart naar een mooie stroming, om daar verder te kabbelen in een zonnig stroompje.

En daar ben ik de schikgodinnen, engelen of hoe je het ook wenst te noemen zo dankbaar voor. Ik kan het wel uitschreeuwen (en dat doe ik op mijn manier ook) en op grote spandoeken plakken. Maar dat laatste doe ik dan weer niet.

Boek recensie 'De Droomvilla'

De Droomvilla

José van de Burgt

Voor kinderen van een jaar of 9.

Vincent heeft last van nachtmerries. Zo erg zelfs, dat hij er niet meer van kan slapen.

Hij is bang. Bang voor alle enge dingen die hij tegen komt in zijn dromen. De laatste gewone droom die hij heeft gehad, kan hij zich niet eens meer herinneren. En hij is niet de enige die zich daar druk over maakt.

Hij komt terecht bij een huis, op een zandpad. En hij moet wel naar dat huis. Het is het droompad, dat leidt naar het droomhuis. En om weer terug te komen in de gewone wereld, moet je eerst de stadia van de droomvilla doorlopen. Anders kun je niet naar huis.

Vincent maakt kennis met Mosse, Kwiebe, Husseklus en Valma. Deze vier eigenaardige figuren zijn degenen die zorgen voor zijn dromen. Het huis dat hij ziet, dat zo vervaarlijk in elkaar aan het zakken is, is zijn droomvilla. Het was eens een prachtig huis. Maar sinds hij alleen nog maar naar droomt, dreigt het in elkaar te zakken.

Dat mag niet gebeuren. Want als dat wel gebeurt, kan hij niet meer dromen. En hebben de vier geen huis meer om in te wonen, of dromen om te bouwen, te verzorgen en te liefkozen. Het is dus beter voor iedereen dat Vincent weer fijn leert dromen. En daar moet hij drie stadia voor door.

Gelukkig hoeft hij dat niet alleen te doen. De vier bewoners van zijn droomvilla zijn maar wat graag bereidt om hem te helpen. 

José van de Burgt is fantasierijk. Ze heeft een nieuw concept. Ze creëert nieuwe wezens en heeft een vrolijke vertelstijl. Ze laat zien wat angst is. Maar ook hoe je die kunt overwinnen. En dat iedereen bang is.

Ik ben aangenaam verrast, omwille van het feit dat ze met volledig nieuwe ideeën aankwam en niet gebruik heeft gemaakt van de gebaande paden. Ook niet om een concept te wijzigen.

Deze vrouw verdient lof. En een plekje in je boekenkast.

Het kan verkeren.

Heb je zomaar in ene last van een inspiratie deeltje. Een lichtpuntje dat verdwaasd door het heelal dwaalt. En uitgerekend MIJN hoofd als nestelplaats heeft uitgezocht.

Jaren kreeg ik van allerlei dingen de schuld. Ik werd 'beboet' voor wat anderen mij in de schoenen schoven.

Niet dat het altijd mijn schuld was. Sterker nog: Meestal werd ik beschuldigd van dingen die ik nooit in mijn leven zou doen. Te eervol, te eerlijk. Te bang voor wat er zou gebeuren wanneer ik dood ga. Ja. Ergens heeft die kerk de angst voor mijn onsterfelijke ziel erin weten te rammen. En terecht of onterecht, deze angst zal altijd blijven.

In ieder geval: Ik raakte eraan gewend de schuld te krijgen. En de reden dat ik steeds de schuld kreeg, was omdat ik verkeerd reageerde. Ik reageerde pertinent fel. Begon te schreeuwen dat het niet eerlijk was. Zij die mij kennen weten dat ik de waarheid sprak. Wanneer ik het gedaan heb, kom ik dat uit mezelf wel aan je vertellen. Maar ik ben niet goed in rustig blijven, wanneer ik vals beschuldigd word. (Of een ander, dat maakt niet uit.)

En omdat ik dan gilde, wilde men niet meer luisteren. En degene die met een strak gezicht vals beschuldigde, kreeg dan gelijk.

Dit is het verhaal van mijn leven, sinds de lagere school. En als zoiets maar vaak genoeg gebeurt, raak je eraan gewend. Zo er zelfs, dat het je onverschillig laat wanneer men je van steeds meer de schuld gaat geven. Je gaat daarvan uit en bent het gewend.

Wanneer iets niet goed gaat, ga je ervan uit dat je gestraft wordt. Een soort van Karma, dat besloten heeft.

En dat ik mijn baan en contract kwijt raakte, was ik bang weer eens wat verkeerd gedaan te hebben. En ik begon de meest rare dingen erbij te halen, waar ik om gestraft zou worden.

Ik werd helemaal niet gestraft, zie ik nu. Het was tijd voor wat anders. Alleen was er eventjes een tijdje niets. De schikgodinnen hadden even tijd nodig voor de reorganisatie. Blijkbaar loopt bij hen ook niet altijd alles gelijk van een leien dakje.

Nu zit ik bij Festival5D. Om dingen te leren, al is dat hoofdzakelijk aangaande mezelf. Maar dat vind ik eerlijk gezegd wel fijn. Even wat zelfreflectie. Kan geen kwaad. Zou iedereen zo af en toe eens moeten doen. In het kader van de persoonlijke groei.

Ik ben aan de slag als receptioniste. En als de schikgodinnen mij goede gezind zijn, kan dit uiteindelijk een baan voor langere tijd worden, met een hoger inkomen dan mijn vorige werkgever. (Bruto twee Euro per uur meer.) Daarnaast kan ik van die werkgever hulp krijgen. Aangaande de aanschaf van een aangepaste auto en hulp bij het halen van een rijbewijs. (Wat mij, door dat stomme handicap tussen de 25.000 en 30.000 zou kosten. Snap je nu waarom ik geen rijbewijs heb?) Dat laatste is geen wet van meden en perzen. En het staat nergens zwart op wit. Maar de mogelijkheid is er misschien. En als die er is, willen ze me ermee helpen.

Niet alles is mijn schuld. En dat voelt raar. Sterker nog.... Er is iets leuks gebeurd. En dat is door mijn toedoen. Rare gewaarwording. Maar wel heel erg bevrijdend.

Ik kan de oorsprong zijn van iets leuks. Ik, het meisje dat in de ogen van zo velen altijd alles fout deed. Of de schuld had van alles. Ik heb iets positiefs in gang gezet. En ik ben gewenst, op twee plekken wat werk betreft.

Ik ben nog bang. Bang dat ik te egocentrisch denk alles goed te doen en dat ik woensdag alsnog als niet geschikt naar huis wordt gestuurd. Maar ik heb goede hoop dat die angst weer eens dat enge groene monster in mijn hoofd is, dat mij altijd klein gehouden heeft. Dus we zwemmen rustig door en vertrouwen op de schikgodinnen die mij naar rustiger wateren en dus een kalmer leven sturen.

DANK!!!!

Goed. 

En na mijn zielige verhaal van net: Ik mag tekenen.

Ring ring, de telefoon.

Een uitzendbureau waar ik eerder heb gesolliciteerd voor een functie in een fabriek te Sloterdijk.

"Euhm ja, euhm. Maartje, ze zoeken een receptionist voor twee dagen in de week. In ieder geval een maand. Daarna kunnen ze niets garanderen. Maar ze vragen specifiek om jou."

"Ja, ik wil wel. Wordt druk, maar ik ga het proberen."

"Oke, dan ga ik het bedrijf bellen en dan hoor je me zo."

Tril tril tril. Ben ik wel wakker? Ja!.

Ring ring.

"Ja, met mij weer. Je mag je vrijdag om 10.00 daar melden. En kun je vanmiddag even komen tekenen? Anders ben je niet verzekerd wanneer je daar rond loopt."

Om 15.30 Mag ik een poot zetten.

Welke engel er ook met me bezig is........ Dank je wel. Dank, dank DANK!

Gisteren was mijn tweede dag.

Met iets meer lucht ging ik erheen. Weer wat nieuwe mensen ontmoet en op zoek gegaan naar matten (Moeilijker dan je denkt) en cateraars die eventueel op het festival willen staan. En ook dat is niet makkelijk. Je komt zat bedrijven tegen die catering doen. Maar dat is in een zaaltje. En wij zoeken personen die met een leuk karretje of iets op ons festival willen komen staan. En dan delen ze niet uit, ze krijgen een plekje en daar moeten ze dan zelf de omzet uit halen.

We zijn immers een non profit organisatie, dus geld hebben we niet. Of waren we nu een stichting? Ach, het komt er in ieder geval op neer dat we afhankelijk zijn van sponsoren en giften en dat geld iets is dat we dus nauwelijks hebben.

Er is iets meer rust bij mij, omdat ik nu begrijp waar mijn stress vandaan komt.

Ik ben mijn contract kwijt. In de afgelopen jaren is het er niet makkelijker op geworden, om de werkmarkt. Vaste contracten krijg je niet meer. En ik, Manke Mien, had een vast contract. Ik, met die paar lullige diplomaatjes waar je niets aan hebt, heb een vast contract en een baan. Ik ben zelfstandig.

En toen viel de baan weg en moest ik een andere functie vinden. De begeleiding en hulp die ik erbij kreeg liet veel te wensen over.

Wanneer je een vast contract hebt bij een uitzendbureau, zijn ze verplicht je te betalen. Ook als er geen werk is. Dat heet uitloop. Heb je vijf tot tien jaar (zoals ik) voor ze gewerkt, dan heb je recht op drie maanden uitloop, voordat je contract alsnog ontbonden wordt. In die drie maanden moeten ze voor je gaan zoeken.

Je krijgt een begeleider. Prachtig. Lief mens had ik. Maar ze was van die drie maanden drie weken ziek en drie op vakantie. En er werd in de tussentijd niets door anderen gedaan. Dus de helft van mijn uitlooptijd is weg. En nee, daar kon ik niets tegen doen.

Van het weekend drong het tot mij door wat er mis was, toen ik weer eens in tranen uitbarstte in de armen van mijn lief. Ik ben mijn onafhankelijkheid kwijt. DAT is het!

Al die jaren had ik al het stempel gehandicapt. En al die jaren heb ik geknokt om het zelf te doen. Ik wilde niet op de centen leven van de staat. Afhankelijk zijn van een staat die enkel de zakken van topmanagers vult en alle zwakkeren daarvoor lachend naar de slachtbank brengt. Onder het mom van 'eigen beslissingen maken' (Rechts) of 'zelfstandigheid' en 'zoet na zuur, iedereen moet inleveren' (Links en dan het Chronisch Demonisch Appel voorop. Een goed Christen MAG van zijn/haar overtuiging niet stemmen op het Christus Deed Anders. Ik beroep mij in dezen op de regel die dicteert dat je voor je naasten dient te zorgen.) en er dus met mij gespeeld wordt. En wanneer je van de staat afhankelijk bent, wordt je in een hok gedrukt. Je wordt volkomen afhankelijk gemaakt. Want wanneer je een idee hebt, wordt je daar financieel en mentaal voor afgestraft. Je wordt op een minimum gezet om van te leven. Ze denken dat je je hersens hebt ingediend en er gedicteerd kan worden wat je MOET doen.

Ik ben mijn contract kwijt. Ik ben afhankelijk geworden. Ik heb niet mijn trots in moeten slikken, wat ik eerst dacht. Ik ben mijn eigenwaarde en mijn zelfstandigheid verloren. Het voelt alsof ik het gevecht om mijn eigen plekje te hebben, verloren ben. En dat doet pijn.

ALLES wat ik wilde, in mijn hele leven:

1: Een eigen huisje met huiskamer, slaapkamer en bibliotheekje.

2: Een leuke, inspirerende baan waarmee ik genoeg verdien om een beetje leuk te kunnen leven en eens per jaar twee weken op vakantie te kunnen. Dan weer eens naar Frankrijk, dan weer eens naar Duitsland. Europa verkennen. En af en toe (twee keer per jaar?) een weekendje weg kan. Naar Brussel of zo. Of Praag. Naar het concertgebouw waar Mozart zelve optrad. En Boedapest klinkt zo mooi. Ik stel me voor dat je daar de mooiste concerten kunt beluisteren.

3: Een eigen poekie. Een mauwbeest, dat bij me hoort. En een partner.

Is dat nu echt zo veel gevraagd? Ik hoef geen drie sterren vakantie van een maand in Thailand of op Curaçao. Ik wens geen giga huis ergens in Wassenaar. Alleen een huisje met een beetje ruimte, op een rustige plek met wat uitvalswegen. Ik wil geen ras-kat, een asiel-poek doet het ook. Als hij maar leuk en lief is. En dan mag hij zelfs een stukje missen. (Oor, poot, oog, staart.) Past alleen maar beter bij deze scheve dame.

Ik dank de Goden voor mijn lief. Zonder hem was ik denk ik een nog ongelukkiger en kleiner hoopje ellende dan nu. Hij laat me zien dat er nog mooie dingen zijn en aait de spoken uit mijn hoofd.

Zware week, dat weet ik wel. Zaterdag is het de bedoeling dat we weer gaan gamen. Maar ik denk niet dat ik het trek. Heen en weer naar Heerenveen, DM uithangen en twee mensen erbij die, net als ik, niet de makkelijkste zijn is vrees ik te veel.

Trouwens. Is dit stuk net zo vaag als ik denk dat het is en me voel?