Lieve leukerds en leuke lieverds,
Iedereen die mij een tijdje volgt weet dat ik religieus ben. Nee, ik ben gelovig. Ik tol alle kanten uit. Hink heen en weer tussen stromingen, maar ben gelovig van kruin tot tenen. Ik geef het immers vorm.
In mijn ogen -en dit is dus een persoonlijke mening en staat niet in steen gebeiteld- zijn religieuzen mensen die het geen exacte vorm (willen of kunnen) geven. Zij zijn aanhangers van de grootste stroming ter wereld, de stroming van het 'Ietsisme'. Men gelooft dat er "Iets' is, maar men weet niet wat. En of erover nagedacht moet worden, is per aanhanger verschillend. De één is zijn/haar leven lang in de weer met zijn/haar zoektocht, de ander gelooft het wel en ziet het wel wanneer ze het tijdelijke voor het eventuele eeuwige verruilen. En dan zitten er nog allerlei tussen-fases bij.
Gelovigen hebben een structuur. Een vast punt waar zijn in geloven met een naam. Ze vereren één god of meerdere goden, de natuur, misschien nog iets anders dat duidelijk is gekaderd. Zij voeren riten uit, hebben gebruiken bij feesten, speciale gebeurtenissen. Vieren soms of regelmatig bijeenkomsten, geven uiting aan dat geestelijke leven.
Een nadeel van een echt gelovige kan zijn dat ze je willen bekeren tot datzelfde geloof. Dat zal je bij een aanhanger van het Ietsisme niet zo snel gebeuren.
Een ander nadeel is dat je niet zo snel een mix van meerdere geloven kunt aanhangen, zonder de gelovigen van beide stromingen tegen je in het harnas te jagen. Weinigen zullen begrijpen en accepteren dat er een innerlijke strijd in je woedt die het onmogelijk maakt om één van de twee stromingen af te zweren. Of dat jij een manier hebt gevonden om de stromingen samen te laten gaan en daar een harmonie in hebt gevonden. Velen zullen je ervoor op de spirituele brandstapel willen zetten.
Nog een open deur: Ik ben christelijk opgevoed. Niet zwaar. Ik kreeg, zoals in een eerder log geschreven, een christelijk sausje. Soms was het meer een bijgerecht, maar zwaar was het niet.
Het meest fanatieke was ik nog altijd zelf, in de tijd dat ik in een Evangelisch kerkje zat, dat achteraf bezien misschien een beetje te veel sektarische trekjes had om gezond te zijn. Aan de andere kant, dat kerkje heeft Amerikaanse roots. In de ogen van de gemiddelde Europeaan, in ieder geval de gemiddelde Nederlander, is dat al snel sektarisch. Dus misschien oordeel ik wat hard. Het moge in ieder geval duidelijk zijn dat deze kerk mij meer kwaad dan goed heeft gedaan en een diepe wond heeft geslagen.
Op het moment ben ik me erg aan het bezighouden met überhaupt mijn geestelijke ik. Met mijn zelfbeeld, waar ik de cursus voor volg, een sport die ik in januari wil gaan opstarten om af te vallen en mij lijf weer in conditie te krijgen -Ik moet en zal dat zandloper-figuur weer terug krijgen. Het was zo mooi, ik kon er zulke mooie jurken mee aan. Manlief mag 100 keer mijn huidige hommelheupen sexy vinden, ik wil weer de wespentaille.-, met het uitzoeken van een nieuwe cursus die ik uiteindelijk wil gaan volgen, om uiteindelijk ergens in 2021 -wanneer de corona crisis onder controle is en we weer op normale manier in de klas mogen zitten- een echte opleiding te volgen. De cursus waar ik aan zit te denken gaat over de klassieke oudheid. Hoe de Grieken en Romeinen leefden dus. Eventueel daarna nog de middeleeuwen - they don't call it the dark-ages for nothing- en de Renaissance. Voor een echte opleiding speel ik met de gedachte om geestelijk verzorger te worden. Maar ook dat heb ik eerder gemeld.
Het blijft een uitdaging. Niet alleen om de heftigheid van het beroep waar ik dan voor zou kiezen, maar ook om de keuzes die je moet maken. Bij dit vak hoort namelijk een spirituele stroming die je kiest. Hetzij Joods, christelijk, islamitisch of humanistisch. Als heiden en paganist kom je er bekaaid vanaf, want die religies worden buiten IJsland nog steeds nergens als religie erkend. En dus ook niet onderricht of overgenomen in spirituele opleidingen.
Maar het is wel wat ik ben. Ik ben een fervent aanhangster van Freija en Idunn. De Griekse mythologie en goden hebben ook invloed op mijn levenshouding.
En aan de andere kant bid ik tot de christelijke god en onderwerp ik mij aan moralen uit de Bijbel. Ik lees dagelijks uit dat boek, lees er uit voor aan mijn dochter en vertel haar met simpele voorbeelden hoe je kunt bidden.
En om het geheel af te maken, zit er dan ook nog een antroposofisch sausje overheen. Voor diegenen die niet weten wat het is, het een filosofie die is uitgedacht en ontwikkeld door Rudolph Steiner. Google is verder uw kompaan.
En voor diegenen die nu denken: Maar beste Mystic M., antroposofie is geen religie, het is een levenshouding en een filosofie. Je hebt 100% gelijk. En je moet het met mee eens zijn dat die filosofie is doordrenkt met religie en mystiek. Veelal de katholieke religie. Maar er is binnen deze filosofie ook ruim baan voor mystiek en esotherie, naast alternatieve geneeswijzen. Bij een 'soof' zul je niet raar aangekeken worden wanneer je zegt dat je naar een acupuncturist gaat, ook al is de 'soof' een katholiek.
Ik heb enkel op een antroposofische kleuterschool gezeten. Maar de levenshouding hadden wij thuis wel. Al was ook dit in een sterk verdunde manier. En nog steeds zit dat er bij mij in. Ik zie het terug in de inrichting van mijn huis, in de stoffen waarvan ik mijn kleding (niet) wil hebben, het speelgoed dat ik aan mijn dochter schenk. De manier waarop ik de wereld inkijk, de manier waarop ik met de natuur omga en deze wens te beschermen. Het feit dat ik een sterke 'Mevrouw Milieu' houding heb is door deze filosofie.
Deze drie aspecten zijn de blauwdruk van mijn geestelijk leven, de grondbeginselen van mijn moralen en de essentie van mijn bestaan. Deze drie delen kan ik niet afleggen, onder geen enkele voorwaarde. Ook al hing mijn leven er vanaf, al lijkt me dat dan weer wat overdreven.
Geheel de uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten