"Hooglied"
Daar sta je dan,
Verloren in de optrekkende rook.
Tussen de puinhopen waarvan jij ooit hebt gedacht,
Dat het een paradijs zou zijn.
Je zet een wankele stap,
En knippert met de ogen.
Ben je de weg kwijt,
Mijn liefste?
Ben je bang,
Mijn liefste?
Je koos hiervoor,
Terwijl ik je heb gewaarschuwd.
Schone schijn bedriegt.
En ik ben alles wat slecht is,
Maar men kan mij geen bedriegster noemen.
Je lijkt nu wakker te schrikken,
Want je kijkt verwilderd om je heen.
Weer die angst in je ogen.
Hoe vaak moet ik je nu nog zeggen,
Dat de nachtmerrie pas echt begint,
Als je wakker bent?
Neen mijn liefste!
Je kijkt mij nu aan,
Met een beschuldigende blik.
Maar men kan nu niet spreken,
Van een dader en slachtoffer.
Het was je eigen keuze,
Om mijn gif in je lijf te halen.
Om verslaafd te raken,
Zoals een hopeloze junk aan heroïne.
En je koos ervoor,
De uitdaging aan te gaan,
Om mij te temmen.
En je wist toch dat het niet zou lukken?
Dat kun je niet ontkennen.
Want je kent de spelletjes die ik speel.
Je speelt ze zelf net zo hard.
En ik?
Ik laat mij niet temmen.
Ja, kijk maar goed,
Tussen de rokerige schimmen in je hoofd.
Daar, in de hoek,
Die zwarte schim,
Met vrouwelijke vormen.
Ze zal er altijd zijn,
Onuitwisbaar in je geheugen gegrift.
Hoe kan het ook anders,
Want je hebt haar daar zelf neer gezet.
Haar vormen, haar karakter,
Ja, ik weet dat jij denkt dat ik dat ben.
En tot op zekere hoogte,
Heb je daar nog wel gelijk in ook.
Maar voor het grootste gedeelte niet.
Om het simpele feit,
Dat ik allang uit jou wereld weg ben.
En niets heb achtergelaten,
Dan jou herinneringen aan mij.
Dus je bent opnieuw om de tuin geleid,
Mijn liefste.
Je staat helemaal niet in mijn wereld,
Maar in de vallen in je eigen hoofd,
Die je naar mijn voorbeeld hebt ingericht.
Scheld niet, kalm maar,
Je kunt ze overwinnen.
Maar dan moet je wel bereid zijn om te leren,
En haat kunnen vergeten.
Ja, ik weet dat jij mij de schuld toewijst.
Maar vergeet niet,
Dat ik ten alle tijden van je houd,
Mijn liefste.
En ik heb je nooit een rozentuin beloofd,
Maar ik heb je wel gewaarschuwd,
Voor haar distels,
Mijn liefste!
Glimmende ogen,
Aan de andere kant van het kampvuur.
Broeierig, verlangend.
Verwachtingsvol en ongelofelijk opwindend.
Dans en verleid mij,
Spreek mij aan en liefkoos,
Maak mij ouderwets het hof.
Eet zoete stralen van de zon,
En drink met mij het sterrenstof,
Uit een zilveren maan bokaal.
Laat mijn hoofd rusten op je schoot,
En slapen op je borstkas.
Brand mijn lichaam af als schroot,
En herschep een aardse godin,
Uit mijn lichaamsas.
Man van mijn leven,
Koning van mijn hart,
Heerser van mijn geest,
Godheid van mijn ziel.
Voor de passie,
De vurige hartstocht,
De ongeremde, ongetemde erotiek.
Dans mijn liefste,
Dans.
Dans tussen mijn benen,
En laat je levenswateren vloeien,
Door de kanalen van mijn binnenste.
Die mijn schoot als lava dicht doen schroeien,
Voor altijd op zoek naar de wortel,
Van het nieuwe begin.
Wees mij,
Noem mij bij de naam,
Heb mij lief zoals ik ben.
Spreek mij aan,
Als gelijkwaardige.
Dan zal ik zijn,
Al dat je wenst,
Dat ik zal zijn.
Stenig mij,
Kruisig mij .
Kielhaal mij,
Of brand mij af.
Mijn oorlog is het woordenspel.
Dans met mij in letteren.
Daag mij uit, verleid mij in inkt.
Slijp de scharen, cirkel om mij heen.
We dagen elkaar uit,
Om boven onszelf uit te stijgen.
Sla mij van mijn sokkel af,
En laat mij snakken naar adem.
Cirkel met je woordenspel,
Als volleerd toreador om mij heen.
Het spervuur van je woorden,
Wil ik beantwoorden,
In klanken van verleiding.
Kies je woorden uit met zorg,
En laat zien dat ik gevonden heb,
Mijn literaire evenknie .
Kern van leven, lust en liefde.
Ik leg mijn leven in jouw handen,
Gelijk mijn lichaam op jouw bed.
Doe ermee wat je goeddunkt,
Zolang je mij behandeld als gelijke,
Zal ik je volgen,
Naar het einde van de wereld.
Mijn zwarte engel,
Mijn Witte demon:
Vraag en ik antwoord,
Spreek en ik zal volgen.
Tem mij nimmer,
Want ik zal ziedend neergaan.
De onvrede teert mij weg,
Kruipt weg onder in de sleur.
Tot de dag dat de bom barst,
En in pure haat,
Zal exploderen in je gezicht.
Leid mij,
Langs wegen van begrip en liefde,
Laat mij rusten in jouw havens.
Wanneer je mij je wil niet oplegt,
Verword ik tot was in je handen.
Een fakkel van vuur en een baken van licht,
Die je met je mee kunt dragen zonder enig gevaar.
Het vuur laait op,
Op de plekken waar je het hebben wilt.
Ik heb je lief en zal je verdedigen
Het zal dimmen,
Bij de eerste tekenen van onenigheid,
En ik bind mijn woorden in.
En wanneer het dan toch mocht uitlopen in een woordenwisseling,
Eindig deze schermutseling dan snel.
Kus eventuele tranen weg en geef mij heling,
In de ritmiek van jouw ademhaling en kadans.
Schouder op schouder,
De adem gestokt.
Houd vast, mijn lief,
Houd vast!
En als je het dan echt niet meer houdt,
En los laat, met een kreun...
Laat het dan door mijn zijn!
Laat het in mij zijn!
Laat het met mij zijn!
Laat het van mij zijn!
Laat het mij zijn!
Als kernpunt,
Van leven, lust,
Liefde en verlangen.
Geef mij je hart,
Ik geef je mijn liefde.
Geef mij je ziel,
Ik geef jou mijn zaligheid.
Geef mij je passie,
Ik geef jou mijn hartstocht.
Geef mij je begeerte,
Ik geef jou mijn lust.
Laat mij zijn:
Jouw godin, jouw muze,
Jou koningin, jouw straathoer.
Jouw meesteres, jouw slavin,
Jouw vampiristisch nymfomane,
Jouw naïeve maagd.
Jouw vrouwe, jouw meisje.
Kortom:
Jouw alles en jouw niets
En alles dat daartussen is.
En als ik dan toch mijn stoffelijk lichaam naast mij neer moet leggen,
Geveld door de tanden van de tijd.
Laat dat dan in jou armen zijn!
Laat mij zinken in het bloedbad,
En verdrinken in de lava,
Van mijn liefde voor jou.
Herinner mij dan als
Jouw vrouwe van volledige verlossing
Jouw fatale val van verleiding.
Ik heb je zo lief, mijn lief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten