Lieve leukerds en leuke lieverds,
Liefde is naast genegenheid ook pijn. Dat blijf ik maar herhalen. En dat komt omdat ook ik steeds weer met mijn neus op het feit gedrukt word dat dit misschien niet leuk is, maar wel de harde waarheid. En ik tik hier enkel wat -in mijn ogen- de waarheid is. Deze is echt niet in steen gebeiteld. Je hoeft het niet met me eens te zijn en mag er een eigen waarheid op nahouden die in totale tegenstelling is van wat ik hier sta te beweren. Maar weet dat ik, met wat ik nu weet en met mijn huidige ervaringen, spreek met het hart op de tong en in de totale overtuiging dat ik de waarheid spreek. Mocht het niet waar zijn wat ik zeg -wat uiteraard tot de mogelijkheden behoort-, dan ben ik voorgelogen en vertel ik je een onwaarheid omdat ik niet op de hoogte ben dat dit een onwaarheid betreft.
Pijn komt voor in allerlei vormen en maten, om onder andere het verleden. Bij mij wel in ieder geval. Maar dat kan komen omdat ik een aantal trauma's heb opgelopen. Trauma's die ik voor het grootste gedeelte wel heb verwerkt. Maar soms steekt er weer eens eentje de kop op. Dan blijkt die toch nog niet helemaal klaar te zijn met mij, of er is een trigger die afgaat op een onbewaakt ogenblik. Gisteren was er zo'n trigger.
Ik had weer eens meer gedronken dan goed voor me was. -Ja, ik weet het. Ik heb het er wel vaker over en iedere keer zeg ik dat ik minder moet gaan drinken, dat is ook beter voor mijn gewicht. Allemaal waar, maar ook ik ben een mens. Ook ik heb zwakten en valkuilen. En ik ben nu eenmaal dol op bloedwijn en retsina, wat aanwezig was. Hier maar weer eens bewijs dat er echt een mens achter het scherm zit te tikken en dat ook Mystic M. toch echt imperfect is, hoe ongeloofwaardig dat ook mag klinken.- Met alcohol in mijn lijf luister ik meer naar driften en word ik meer gestuurd door emoties, was me al eerder opgevallen. Dit heb ik met alles dat je kan beïnvloeden. Met joints had ik dat ook. Als je depressief begon te kletsen als ik stoned was, had ik binnen een half uur de bijna onbedwingbare behoefte om van de negende verdieping te springen. Had je het over seks, dan kreeg je geheid binnen een kwartier een krolse kat in je armen. Daar is door één persoon handig misbruik van gemaakt. Met blowen ben ik al jaren gestopt en gelukkig het ik ook het roken vaarwel kunnen kussen. Alcohol is echter een puntje dat ik (nog) niet los kan laten en waarvan ik me ook afvraag of ik dat ook wel wil.
In ieder geval had manlief nog wat tegoed van mij. De avond ervoor was er niets gebeurt, omdat manlief al sliep dat ik te bed ging en ik hem met geen mogelijkheid wakker kreeg. Dus gisteren ging ik in de herkansing. En óf hij sliep minder vast, óf zijn lijf vertelde zijn geest dat het tijd was voor aandacht en dat er wat gebeuren moest. Maar dit keer werd hij makkelijk wakker en reageerde zoals ik wenste. Er werd gevreeën.
Wat er precies gebeurde weet ik al niet eens meer. De emoties hebben ervoor gezorgd dat ik dat vergeet, omdat ik het automatisch block. Maar ik was hem in ieder geval aan het strelen in zijn oksel, wat hij niet prettig vond. Ik deed het te ruw, dus hij duwde mijn hand weg. Dit vatte ik persoonlijk op, maar ik begreep dat dit niet zo bedoelt was. Dat was dus een kort gevecht met mezelf, om mezelf erop te wijzen dat dit onzinnig was en dat ik het los moest laten. Dat hij dit nu gewoon niet zo fijn vond. Of dat ik een haakje aan mijn nagel had dat niet fijn was of zoiets. Adem in, adem uit en doorgaan. -Dit tikken kostte trouwens meer tijd dan het gevecht in mezelf. Dat was redelijk snel beslecht. Gelukkig doet die cursus zelfinzicht meer goed dan ik verwacht had.- Ik ging verder en kan me herinneren dat ik iets van geluid maakte. Manlief keek me in ieder geval aan, overduidelijk blij verrast. -Tja. Voordeel van de alcohol is dat er remmingen wegvallen en ik weer gewoon doe wat ik het liefste doe. En dat is onder andere geluid maken bij alles wat ik lekker vind. Maar dat wist jij ook al; toch gewaardeerde lezer?- Ik nam deze blik in ieder geval op als een uitnodiging om weer eens verder te gaan in mijn experimenten om het wat uitdagender te maken in de slaapkamer en begon weer te strelen. Maar weer deed ik manlief pijn en duwde hij mijn hand weg. Dit keer echter wat brukser. En nu kon ik het gevecht dat volgde niet winnen. Ik voelde mezelf gaan.
Omdat het voor de tweede keer gebeurde in redelijk korte tijd, kwam het extra rauw op mijn dak. Ook was de reactie van manlief dit keer wat heftiger dan de vorige. Of in ieder geval interpreteerde ik het als zodanig. En ik voelde mezelf vertrekken in een wereld van herinneringen. Ik hoorde weer die stem van die ene persoon die mijn seksleven torpedeerde door mij te verbieden om te genieten. Die ophield wanneer ik genot had. Ik hoorde manlief wel zeggen dat hij het niet kwaad bedoelde, hij probeerde op mij in te praten. Maar het kwaad was al geschied. Ik lag stil, wilde wel praten maar kon het niet en werd een nachtmerrie ingezogen van een pijnlijke wereld. Ik weet niet meer of ik hem nu van me afduwde, of dat hij uit eigen beweging wegging. Ik herinner me alleen maar dat ik me op mijn zij draaide, met mijn rug naar hem toe en dat ik in een bal volledig vertrokken was. Niet meer te bereiken, één en al pijn en angst. En niet in staat om op welke manier dan ook met manlief te communiceren, hoe graag ik dat ook wilde en hoe groot die behoefte op dat moment ook was. Ik zat volkomen vast.
Zo gek. Dat ik een jaar of 20 was hoorde ik ooit iemand het hebben over 'memory lane'. Ik weet niet eens meer of dit nu een positieve term was of niet. Ik heb die term in ieder geval overgenomen en uitgebreid. Ik heb het over een trip 'down memory lane in flashback city'. En door de jaren heen is er iets in mijn brein gebeurd, waardoor er daadwerkelijk een laan is ontstaan. Er omheen zijn ook andere straten, maar deze zijn vaag en enkel contouren in het donker. De laan is stil en leeg. Geen lantaarnpalen, een bleke maan achter wolken. De huizen zijn in verval en donker en leeg. Maar dat is niet wat er erg is. Waar ik als de dood voor ben zijn de mistflarden en de wolken, die op komen zetten uit allerlei hoeken en krochten. Die vochtige hel bestaat uit allerlei zinnen, stemmen en demonen die in een toenemende stroom al hun leugens over mij uitstorten. In de stemmen van iedereen die mij naar het leven stond en mij de grond in boorde, worden zinnen herhaalt en gevormd. Het zijn er zoveel en al zo lang dat ik niet eens meer weet of wat ze zeggen wel daadwerkelijk eens tegen mij gezegd is. Of het een echte herinnering is, een angst of een samenvoegsel van allerlei herinneringen en wat eigen fantasie. Ik kan het met de beste wil niet meer uit elkaar halen, wat er echt is en wat niet. En wat er echt is, daarmee bedoel ik dan wat er gezegd wordt. Dat de straat en huizen niet echt zijn weet ik, maar daar ben ik op dat moment echt niet mee bezig.
De stemmen zeggen dat ik niet mag genieten. Dat ik het niet waard ben om van gehouden te worden. Dat ik niet goed genoeg ben. Ik hoor enkel te sloven en iedereen van dienst te zijn. Ik ben een deurmat en moet over me heen laten lopen. Ik ben te lelijk om gewaardeerd te worden. Dat ik het, door onder andere mijn beperking, enkel waardig ben om gebruikt te worden. Dat ik enkel hard geneukt moet worden en daarna achteloos weggegooid als was ik een leeg bierblikje.
Van die laatste zin weet ik dat dit nooit daadwerkelijk gezegd is. Klinkt gek, maar hij is te poëtisch in elkaar gezet. Dat is iets dat uit mijn eigen nachtmerries komt. Zo poëtisch was die etterbak niet die mij zo ver getraumatiseerd heeft. Ik ben altijd de eloquente geweest in relaties, hoe goed de ander ook (geweest) is.
Ik vlucht in ieder geval. Blind van angst ren ik door de straat en vlucht ik een huis in. Ook daar zijn demonen die me bestoken met hun nare dingen. De gezichten van mijn aanranders en verkrachters komen voorbij. Stukjes film, van hoe mijn verkrachters tekeer gingen. Ik weet dat het niet zo was, want ik zie ze mij doen. Maar ik zie het. De beelden zijn gemaakt op flarden van herinneringen van standjes waarin ik gedwongen werd, met diensten die ik moest verlenen. Fijn is het niet. Maar als ik maar goed in elkaar duik en me zo klein mogelijk maak in een hoekje van de koude kamer, laten ze me vanzelf met rust. Dan hoef ik niet meer naar de stemmen te luisteren die me uitjouwen. Dan is het gedaan met het geraas en gelach. Uiteindelijk word het stil en mag ik slapen. De volgende morgen word ik dan weer wakker in de realiteit.
Vanmorgen werd manlief in ieder geval ook nog wakker voordat zijn wekker ging. En dat vond ik fijn, want ik merk dat ik na zulke nachten toch altijd de onbedwingbare behoefte heb om het goed te maken. En dat doe ik op de enige manier die ik op dat moment voor handen heb, seks. Ik laat me nemen zoals hij dat wil, of ga op hem zitten en doe hem in elk standje dat hij op dat moment belieft. Ik geef me over en doe er alles aan om hem van genot te voorzien. Ik moet goedmaken wat ik de avond van te voren hem heb ontnomen.
Manlief zei vanmorgen dat hij vannacht alles fijn vond dat ik deed. Enkel die nagel in zijn oksel vond hij niks. Tja. Die nagel kan ik me herinneren. Waarschijnlijk zit er een haakje aan, of eigenlijk zat. Er is ondertussen een nagelvijl overheen gegaan. De rest van wat ik deed is door al het drama alweer vergeten. (En de alcohol zal ook meegewerkt hebben in dit geheugenverlies.) Ik weet alleen dat ik iets fout deed. En dat dit triggerde naar dat ik niet zou mogen genieten. Want ik zette die nagel in zijn oksel omdat ik iets dat hij deed op dat moment nogal kon waarderen. Dus dat die nagel weg moest was voor mij weer een 'jij mag niet genieten' trigger. Hoe onlogisch die trigger ook is, hoe onwaar ook. Op dat moment was hij alles verzengend en het enige dat door mij heen ging.
Het voelt alsof ik nu weer een stap terug heb gezet in mijn zoektocht naar genot met mijn man. Alsof na alle leuke ervaringen we weer een stukje naar beneden gedonderd zijn. We zien wel tot in hoeverre dat waar is. Zaak is nu om te onthouden dat ik ook mag genieten en dat al die stemmen uit die gekke stad niet meer zijn dan dat: gekke stemmen die liegen uit een stad die niet bestaat. Ik mag zijn wie ik ben, met al mijn tekortkomingen en mooie kanten. En seks is niet alleen iets heel moois en lekkers, maar iets waar zelfs ik van mag genieten. Ik hoef me niet te onderwerpen aan de stemmen in mijn hoofd. Ik moet mij onderwerpen aan de liefde. En die is hier, in het hier en nu. Elke nacht naast mij in bed, elke ochtend als ik wakker word. In de mooiste ogen van het universum, de ogen van mijn man.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten