Heb mij lief

Heb mij lief.

Heb mij lief,

Met mijn cellulitis en al die extra kilo's die ik nu nog met mij mee tors. Alle littekens die als ravijnen en kraters mijn lichaam ontsieren. De grijze haren tussen mijn rossige, krullende manen. De eerste rimpels in mijn gezicht. Mijn borsten, die langzaam maar zeker gaan hangen. De donkere kringen onder mijn ogen.

De cellulitis is gelinkt aan alle extra kilo's.

Vet zorgt voor bobbeltjes onder de huid en dat veroorzaakt de putten. Ik veracht ze, maar het is voor nu niet anders. Ik vecht uit alle macht tegen het vet, maar ik heb de juiste weg nog niet gevonden. Je weet dat ik ermee bezig ben en hoop in het nieuwe jaar alles weer op de rit te krijgen. Het is me eerder gelukt, ik geef het nog niet op. 

Alle littekens die als ravijnen mijn lichaam ontsieren.

Ze komen door de vele smakkers die ik gemaakt heb. Soms ontstaan doordat ik te klungelig was voor woorden en over mijn eigen voeten wist te struikelen. Meestal omdat er genoeg mensen in mijn omgeving hard waren en mij de vreselijkste dingen aandeden. De lichamelijke sporen zijn nooit geheel vervaagd. Met de geestelijke markeringen ben ik soms in gevecht.

De strepen en ravijnen rond boezem en heupen komen door groei. In mijn tienertijd, toen mijn lichaam veel te snel vrouwelijke vormen wilde vertonen. Mijn boezem, die in drie maanden tijd evenveel cupmaten opschoof en mijn heupen die in een half jaar 10 centimeter in omvang groeiden. In mijn zwangerschappen, toen mijn buik opzwol en de huid moest uitrekken om ruimte te bieden aan al dat kindergeweld. Helemaal herstellen is niet gelukt en zal helaas ook niet gaan. Het hoort bij het krijgen van kinderen.

De grijze haren tussen mijn rossige manen.

Sommigen noemen mij jong voor grijze haren. Anderen beweren ze al veel eerder te hebben gekregen.
Blij ben ik er niet mee. Voor mij zijn het de eerste tekenen van verval. Bewijs dat ik onmiskenbaar oud begin te worden. Dat ik het ben, niet meer wordt.
Het is ontstaan door het verdriet van vele verliezen. Mensen die overleden zijn, geliefden die me zijn ontvallen. Alles laat bij mij markeringen achter. 

De eerste rimpels in mijn gezicht.

Ze zijn ontstaan door zorgen en angst. Om de financiële onzekerheden die ik ooit heb moeten doorstaan, om de mensen die ik liefheb. Grote en kleine dingen waar ik mij zorgen om maak en niet los kan laten, omdat het om hen gaat die ik liefheb. Ik ga erdoor fronsen. Niet mooi en uiteindelijk blijven de lijnen in het gezicht staan. Maar ik kan helaas niet anders.

Mijn boezem, die langzaam naar het zuiden vertrekt.

Het krijgen van een kind is niet echt best voor de vorm van het vrouwelijk lichaam. En al helemaal niet voor haar boezem. Wat dat betreft was er iemand heel sadistisch, toen er werd besloten hoe wij ons met zijn allen dienen voort te planten. Een enkele vrouw krijgt haar lichaam weer terug zoals het was. De meesten onder ons torst de rest van haar leven de gevolgen met zich mee.
En die boezem, die ooit zo wulps en mooi was, die heeft ook te lijden. De huid zakt uit, de spieren laten los. Geen sportschool die daar veel aan kan doen, vanaf een bepaalde cupmaat.
Nu heb ik altijd al een haat/liefde verhouding gehad met mijn dames. Dat is er nu niet beter op geworden. Maar ik doe mijn best om ze te vertroetelen en zo lang mogelijk mooi te houden.
Hopelijk geniet jij er ook nog elke dag van, mijn lieve.

De donkere kringen onder mijn ogen komen door onze dochter.

Ik heb haar lief. Immens lief. Maar alle energie die zij uit me wegtrekt, gaat ten koste van jou. Weet dat het goed gaat komen. Ik ben ermee bezig. Ze vraagt zoveel zelfbeheersing, doet zo'n beroep op mijn geduld. En tegelijkertijd is ze het meest komische, liefdevolle wezentje dat ooit ontstaan is. Ik dank de goden dat zij dit bestaan verrijkt met haar aanwezigheid. Maar hoop toch wel dat er snel meer energie voor jou overblijft.

Heb mij lief,

De tierende wanhoop die ik soms over je uitstort. Omdat ik me onbegrepen voel en even niet meer weet dat jij geen glazen bol bezit.
Leven met mij is niet makkelijk. Ik weet het.
Je vroeg om levendigheid in je vrouw. Nou, dat heb je gekregen. Met vuur en passie, toewijding en genegenheid, devotie en hartstocht.
Helaas toon ik die toewijding in alles wat ik doe. Dus ook de minder leuke kanten. Ruzie maak ik met evenveel devotie als dat ik het weer goedmaak, al dan niet tussen de lakens.

De angst dat je iets overkomt of dat je me verlaat. Hij is altijd aanwezig, ook al draait hij soms op de achtergrond.
Een leven zonder jou kan ik mij niet voorstellen. Het ziet er kaal, leeg en donker uit, wanneer ik mij er een beeld van probeer te maken. Zonder lach, zonder geschater. Kaal en grijs.
Het is een beeld dat opdoemt in mijn ergste nachtmerrries en dat ik bevecht in de kleine uurtjes, wanneer ik weer eens niet kan slapen.

Mijn onverklaarbare woede-uitbarstingen, om soms de onbenulligste dingetjes. Een heel getier en gekrijs, de halve straat kan meegenieten.
Ik weet dat het vaak voort komt uit angst. Angst die ik op dat moment niet uit kan leggen. Soms niet eens weet wat de angst is, waarvoor en waar hij vandaan komt. Ik kan er dan in ieder geval geen kant mee op. Dus het uit zich op de enige manier die ik ken. In een explosie van woede en geschreeuw. In het temperament dat ik altijd al bezeten heb, zit een lontje dat nooit op schijnt te raken. Het kan simpelweg ontstoken worden, met desastreuze gevolgen.
Wanneer de stofwolken zijn gaan liggen, weet ik al vaak niet eens meer waar ik me nu zo druk om maakte. De oorzaak is alleen ondergesneeuwd onder de emoties.
Ik hoop dat je het me dan vergeven kunt. Sleep mij aan mijn haren naar je bed. Neem mij hard en ongenadig, ik heb de pijn verdient. Ik hoop het op die manier een beetje goed te maken.
Helaas kan ik je niet beloven dat het nooit meer gebeuren zal. Dat temperament zit er nu eenmaal in en ik heb het lang niet altijd onder controle. Maar ik zal mijn best doen. Nu, morgen en elke dag dat wij elkander liefhebben en samen zijn.

Heb mij lief,

Met al mijn mankementen. Met al mijn nare eigenschappen.
Ik maak ze niet mooier, licht ze verder niet meer uit. Ik hoop dat je ze accepteert, zoals ik jou accepteer zoals je bent. Heb mij lief. Ondanks, of juist dankzij, al die mindere kanten die ik heb. Ze maken me tot wie ik ben.

Geheel de Uwe,

Mystic M.