Terug naar de 'Sisterhood'.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

De mens is een tegenstrijdig wezen. En, al zeg ik het zelf, de vrouw met stip. Wij maken het onszelf en anderen moeilijk. Vaak veel moeilijker dan nodig is. Om nog maar te zwijgen over de dogma's die we op onszelf en elkaar projecteren.

Laten we heel even eerlijk zijn.... 'Slutshaming'. Wie doen daar het meeste aan?

Het is een vorm van roddelen. En roddelen wordt het meeste gedaan door vrouwen. Echt niet elke vrouw doet het. -Ik probeer me er verre van te houden. Al was het alleen maar omdat er altijd een stemmetje in mijn hoofd zit dat zich afvraagt of degene die nu gemene dingen over X aan mij vertelt, morgen tegen X over mij uit haar dakje gaat.- En er zijn ook gerust mannen die het roddelcircuit gaande houden. Maar het zijn meestal de vrouwen die de gemeenste dingen zeggen. En dan vooral over andere vrouwen.

Op de één of andere manier hebben 'wij vrouwen' de behoefte om elkaar zo zwart mogelijk te maken. En dan het liefste met zulk beschamend mogelijk materiaal. Dus àls een vrouw eens een keertje een nacht met een man mee is gegaan en dat komt uit, is er in de vrouwenclub een hoop tam tam.

Mannen halen daar gemiddeld gesproken hun schouders over op, of feliciteren de gozer met wie die meid is meegegaan. Hij was immers op een makkelijke en vrije manier van zijn kwakkie af en heeft geen verder relationeel gezeur. Dat wil elke vent wel ieder weekend. (Nee, niet elke man wil dat. Dat weet ik ook wel. Gemiddeld gesproken zit een man net zo hard op een relatie te wachten als een vrouw. Kijk maar eens naar hoeveel mannen er naar een relatie- en dating coach gaan. Natuurlijk zijn er exemplaren die enkel willen rampetampen en verder niks, maar de meeste mannen willen ook het gehele plaatje.) Maar die gozer van de one-night-stand krijgt een compliment en men gaat verder over op de orde van de dag. Er wordt geen waarde aan gehecht, er wordt niks over gezegd en de dame in kwestie is al vergeten nog voor de playstation goed en wel is opgestart. En er wordt over haar al helemaal geen kwaad gesproken

Vrouwen hangen een hele hoop dogma's en regels aan elkaar op. Wanneer je dit rokje met die schoenen combineert, ben je een hoer. Als je dat zegt en dat doet, ben je een slet. Als je niet dat doet, ben je geen echte vrouw. Je hoort minimaal zo veel tijd te besteden aan je uiterlijk. Kleed jij je niet op een bepaalde manier, dan ben je een manwijf. Ga je eens een keertje met iemand mee naar huis gaat, ben je makkelijk en lust je er wel pap van.

Sowieso lijkt het zo te zijn dat vrouwen vinden dat vrouwen niet mogen genieten van seks. Althans, dat beweren ze onderling tijdens het geroddel. Als dat in het echt ook zo is, in de privacy van hun eigen huis en slaapkamer, ben ik de paashaas. Zo veel speelgoed dat er gericht is op de vrouw bij de erotische bedrijven... En dat raken die bedrijven ook allemaal kwijt.

Zo verschrikkelijk veel waardes die overal aan worden gehangen! En je kunt mij niet vertellen dat er echt zo veel vrouwen zijn die blij worden van al die bepalingen! Volgens mij vinden de meeste vrouwen van een heleboel echt helemaal niets en roddelen ze enkel mee om 'erbij te horen' of 'omdat dit nu eenmaal is wat mijn vriendinnen doen'. En ook hier zijn uiteraard weer uitzonderingen, maar ik ben nu ook wel een beetje klaar met het inzetten van de disclaimer. Je begrijpt immers ondertussen wel dat er veel nuances en schakeringen zijn in dit verhaal.

Zouden we ondertussen niet met zijn allen terug moeten in de 'Sisterhood'? In plaats van dat we elkaar klein houden en belachelijk maken, sporen we elkaar aan?  We moedigen aan, juichen elkaar toe, slepen elkaar er doorheen, zijn elkaars grootste fan. Is dat niet veel leuker? Positieve dingen over elkaar zeggen en elkaar de hemel in prijzen.

Ik word er altijd zielsgelukkig van wanneer mensen positief over een ander kunnen spreken. Wanneer ze de ander het geluk echt gunnen, straalt dat ook af op de spreker. Van positieve woorden wordt de wereld alleen maar mooier. De energie kan vrij stromen en vermeerdert alles wat zij tegen komt. En wanneer de vrouw zich vrij voelt om te zijn wie zij is, straalt ze dat ook uit. Dan wordt ze warmer, mooier, liefdevoller. Is ze kortom een mooiere en beter versie van zichzelf. Derhalve kan ze weer beter en liefdevoller zijn tegen en voor haar man, die daar ook weer gelukkiger van wordt. Het is een kettingreactie van positieve energieën en gedachten.

Dans, zuster! Gooi die heupen los, voel de energie door je onderlijf stromen. Laat alles en iedereen verder lekker los, dans en beweeg vanuit je emotie. Schreeuw erbij of zing. Gooi je haren los, draai met je armen. Wat is het dat jouw lichaam aangeeft dat je moet doen om jezelf los te kunnen maken?

Laat giftige gedachten los. Denk 'laat los'. Maak er een mantra van. Bij elke inademing denk je 'laat' en bij elke uitademing 'losssss'. En adem helemaal uit. Voel het gif je geest uit gaan. En vul hem dan met liefde. Liefde voor jezelf, liefde voor je zusters. En ja, zelfs liefde voor die vrouw waar je vorige week nog over aan het roddelen was. Je weet nu beter. Je betert je gedachten en focust op positieve gedachten over jezelf en iedereen om je heen. Wees lief, voor jezelf en voor iedereen. (Maar word geen deurmat.)

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Weer een illusie armer over de liefde.

Lieve leukerds, leuke lieverds,

'Ik ben eerst met jou bezig, maar zodra ik in je zit, neemt mijn instinct het over.'

Zoiets was het. Zoiets zei hij.

Ik weet niet eens meer wat het exact was. Het was in ieder geval naar aanleiding van gisteravond.

Ik was weer naar de wax-salon geweest. Ergo: een super glad huidje waar geen haartje op te bespeuren is. Daar schijnen mannen nog steeds een fascinatie mee en een obsessie voor te hebben. Die van mij in ieder geval wel, dus hij wilde aandacht. Al lagen we eerst over de meest uiteenlopende dingen wat te kletsen. (Ik ga altijd ratelen, om de zenuwen eruit te krijgen. De spanning van de laatste dagen zit nog steeds in mijn systeem.) Onder andere over mijn frustratie dat mensen mijn grenzen niet lijken te snappen of respecteren.

Uiteindelijk vroeg ik hem waarom hij het lampje aan had gelaten. Hij wilde aandacht.

Voor mezelf had ik na de uitbarstingen en frustraties van de laatste tijd even besloten dat het klaar is met mijn initiatief. Niet alleen omdat ik te vaak teleurgesteld word, maar ook omdat ik het idee krijg dat het niet gewaardeerd wordt en dat het alleen maar luiheid in de hand speelt. Dus leg ik de bal voorlopig even bij hem. Ik voel me de laatste tijd toch al niet super sexy meer, met al dat gekijf, gescheld en geschreeuw.

Omdat ik me nog steeds niet helemaal op mijn gemak voel, weigerde ik hem niet, maar liet ik alles uit hem komen. Hij leidt, hij doet, hij geeft aan. En uiteindelijk was hij bezig om mij te stimuleren. Niet zoals hij wilde. Het ontspande, dat is goed. Maar ik viel dus in slaap.

Oeps?

Geen idee eigenlijk. Ergens is het misschien wel goed. Dat hij aangaf vanmorgen dat dit gebeurd was, was er een stemmetje in mij dat heel zelfingenomen een tirade afstak over een koekje van eigen deeg. Of dat helemaal eerlijk is, geen idee. Het stemmetje was er en ik heb het niet hardop gezegd.

Hij zei het leuk te vinden dat ik ontspande, maar dat het niet zo de bedoeling was. Hij wilde iets anders bereiken. Hij wilde met me naar bed.

En dat was dat er ergens in mij iets knakte. Ik heb blijkbaar iets heel anders nodig dan hij. Dan elke man. Er zit in mijn systeem iets fundamenteel anders dan dat van de man. Ik denk dat wat ik heb voor heel wat vrouwen geldt, maar daar heb ik helaas geen ervaring mee. Ik heb wel met meerdere mannen de lakens gedeeld en kom bij elk manspersoon hetzelfde tegen.

Zodra de man in de vrouw zit, neemt zijn instinct het over. Hij raakt het oog kwijt voor het genot van de vrouw, gaat op in de cadans van het spel en uiteindelijk zijn het enkel hormonen en oerdrift en wat er met mij gebeurt is dan niet meer belangrijk.

Nu ja. Vast wel belangrijk, maar hij raakt het gewoon kwijt. En op dat punt is hij een man, net als elke andere.

Het is niet iets wat ik hem echt kan aanrekenen. Hij hoeft zich er niet voor te schamen, of te verontschuldigen. Ik denk niet dat hij het expres doet. Het is gewoon een vaststaand feit. En waar het voor mij volledig misgaat.

Want weet je wat het is, dat voorspel is voor mij exact hetzelfde als dat het voor hem is... Het voorspel. Ik kom er ver mee. Het warmt op, brengt bijna aan de kook. Ik kan er zelfs door kermen en kreunen, gaan lispelen en spartelen. Maar het is niet de fysieke ontlading waar je zo koortsachtig van wordt als bij een orgasme. Het is niet verdrinken in de golven van genot, dat elke vezel van je lijf overweldigd. Dat krijg ik enkel wanneer ik op de juiste manier gestimuleerd word. En daar heb ik net zo hard 'coïtus' voor nodig als hij.

Alleen zit er voor mij nog een heel mentaal plaatje aan vast. Ik wikkel niet alleen mijn lijf om het zijne. Ik kus niet alleen zijn nek. Ik probeer mijn ziel om de zijne te vouwen, mijn geest in die van hem te laten versmelten. Ik zoek een vorm van mentale toenadering in de akte van seks. Want om enkel een warme knuffel gaat het mij op dat moment niet. Een knuffel kan ik ook halen bij vrienden of familie. Daarom is hij mijn man, omdat ik hem in mijn ziel en geest wil stoppen. Omdat ik met hem een verbintenis zoek en nodig heb die nergens anders vinden kan.

Maar zo werkt het niet voor mannen. Een geestelijke verbintenis krijgen zij met hun maten in het spelen van een potje voetbal, wanneer het testosteron je om de oren vliegt. Ze krijgen het wanneer ze winnen in die ene competitie. Maar wanneer ze seks hebben, neemt de oerdrift het over en gaat het altijd enkel om het doorgeven van de genen, niet direct om de vrouw die ze doen.

De vrouw bedrijft de liefde, de man heeft seks.

En dat is waar ik breek. Waar ik elke keer brak. Want ik neem niet, zoals een man neemt. Ik geef, vergeet mezelf in het spel van lust en liefde. Ik golf mezelf om hem heen en word enkel een gevende stroming. Ik geef alles en volledig, in de hoop dat ik ook terugkrijg wat uiteindelijk resulteert in een orgasme. Maar op dat moment is de man het oog voor de vrouw al kwijt. Zijn oerinstinct heeft het stuur al overgenomen en is niet meer bezig met wat er met haar gebeurt. Of liever gezegd, wat er met mij gebeurt.

Ik raak uiteindelijk de draad kwijt, ik verlies mijn connectie met hem. En dus uiteindelijk ook de golf die mij naar hoger sferen zou moeten brengen.

Ik heb lief in een bramenstruik. Ik geef en blijf geven, zonder terug te krijgen. Om te krijgen wat ik wil -dat orgasme- zou ik egoïstischer moeten zijn. Hem op de één of andere manier moeten sturen of eigenwijs zelf het stuur over moeten nemen, maar dat zit niet in mijn aard. Ik heb een aard van geven en nog meer geven. Net zo lang tot ik leeg ben en echt niet verder meer kan. En ik blijf gedesillusioneerd achter, na de kreun die zijn orgasme inhoudt.

Ik zou misschien kunnen tieren en schelden. Maar zin heeft dat niet. Het maakt de sfeer er niet beter op, het helpt niet. En ik zal er ook nooit mee krijgen wat ik wil.

Moet ik mij berusten in mijn lot? Ik geef nu eenmaal. Ik heb geen nemende aard. Ik zou het kunnen proberen, maar ik heb dat al eens gedaan. En ik weet dat, naast het feit dat dit echt super nep over komt voor beide partijen, mij dit even ongelukkig maakt als wanneer ik enkel geef met elke vezel die ik heb.

Ik zou zo graag willen dat man en vrouw hier ergens dichter bij elkaar zouden kunnen komen. Ik wil golven en verdrinken, kabbelen en opgaan. Ik wil het uitschreeuwen van genot, tot mijn longen leeg van lucht en stembanden hees en rauw zijn.

Maar dat zit er vrees ik gewoon niet in.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

De weg van liefde naar haat?

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Vannacht bedacht ik me iets. Nu ja... Gisteravond laat eigenlijk.

Lief en ik hadden woorden gehad. Over dingen die mij dwars zitten. Er barstte gisteren een bom. Deels omdat ik gefrustreerd ben over het feit dat ik domweg niet gehoord wordt. Het zijn allemaal dingen geweest die ik op zijn minst al honderd keer heb aangegeven. Grenzen, wensen, verlangens. Allemaal dingen die ik zei, op vriendelijke wijze. En er wordt vervolgens geen aandacht aan geschonken. Ik voel me derhalve niet gewaardeerd of gerespecteerd. Sterker nog.. Ik heb het idee dat men mij juist bewust negeert en expres mij probeert te kwetsen.

Gisteren explodeerde ik, omdat een deel van deze frustraties afkomstig zijn uit de acties van zijn familie. Verschillen in gedachten en houdingen, waarbij ik niet het idee heb dat mijn ideeën worden geaccepteerd. Ik kan zelden uitspreken en wanneer ik over iets anders denk wordt er net zo lang over door gezeurd, tot ik uit pure ellende hen maar gelijk geef. ze kunnen niet accepteren dat ik er anders over denk. En vind dat zij erg vast zitten in hun ideeën en het wel heel makkelijk hebben.

In ieder geval. Waar ik over uit mijn dak ging was onder andere de passieve houding die mijn man inneemt in deze geschillen. Hij corrigeert mij niet achteraf, maar hij neemt het ook nooit voor me op.

Hij schrok erg dat ik zei me in de steek gelaten te voelen. Wat voor mij weer voor extra wroeging zorgde. 'Dit is niet de eerste keer dat ik dit zeg!' Die stem. En af en toe kwam hij er ook door. Uiteindelijk liep ik boos weg met de tekst dat niemand luisterde, want het was toch maar wat Mystic M. zegt en dat is niet belangrijk.

Dat zinnetje brul ik wel vaker. Het is een diep gewortelde frustratie, die deels in angst zit en deels in waarheid. Mijn teksten worden vaak genegeerd. De enigen die naar mijn teksten luisteren zijn vrienden. Familie en schoonfamilie hoort mij aan. Negen van de tien keer handelen ze er niet naar. Om maanden later op een idee te komen. Tja, dat zei ik een tijd geleden dus al, maar toen luisterden ze niet.

Desalniettemin... Even wat koelte tussen meneer en mevrouw Mystic M dus. Uiteindelijk ging ik naar yoga. Hopende dat ik tot rust zou komen en dat de gemoederen iets zouden zakken. Dat deed het wel een beetje, maar ik heb nou niet echt super zen op mijn matje gelegen. Meerdere keren biggelden de tranen over mijn wangen. En allerlei vragen spookten door mijn hoofd.

Waarom neemt men mij nooit serieus?

Waarom luistert men nou nooit naar wat ik zeg en aangeef?

Waar gaat het mis in mijn communicatie?

Drie vragen, die mij al vanaf mijn tienertijd plagen en waar ik nog nooit een antwoord op gevonden heb. (Logisch, want als ik het antwoord had, had ik het probleem ook allang niet meer.)

In ieder geval... Uiteindelijk moest ik ook weer naar huis. En naar bed, waar ik meneer Mystic ook weer tegenkom. Ik wenste hem welterusten, maar deed verder niets. Waar ik die middag nog een gevoel van lust in mijn lijf voelde, was nu alles koel en kil.

En dat was het moment waarop ik mij besefte hoe liefde om kan slaat. Het gaat sluipend, in kleine dingen.

Het begint met iets dat je niet begrijpt van elkaar. Op zich zou het kunnen dat je dit ziet. Maar dan is het zo klein dat je er geen aandacht aan besteed. Of denk dat het later wel komt, wat nooit gebeurt. Vervolgens ontstaan er grotere geschillen, waardoor er ruzies ontstaan. Er komt een scheurtje in je hart. En dat scheurtje wordt een scheur. Gisteren voelde ik tussen meneer Mystic en mij een muur. Een muur van kilte die ik niet kon doorbreken, hoe graag ik dat ook wilde. Uiteindelijk kwam hij toch nog tegen me aan liggen. En ondanks dat ik hem niet wilde kussen, liet het wel toe. Ik wilde het niet helemaal, maar had er tegelijkertijd ook immense behoefte aan. Behoefte om die band te houden, bang dat we anders nog verder uit elkaar zouden drijven. Maar voor mijn gevoel ging ik er als een robot doorheen.

Is dit de weg naar pure haat? Is dit het punt waarop we uiteindelijk elkaar naar het leven gaan staan?

Ik weet het even niet. Ik weet niet eens op het moment of ik wel van hem houd. Ik ga ervan uit van wel. Ik weet het nu niet, maar ben benieuwd hoe ik mij zou voelen als hij morgen in ene weg zou vallen. Iets in mij doet vermoeden dat ik dan ook helemaal gek zou worden en niet zou weten wat te doen van verdriet. En echt niet alleen maar omdat ik aan hem gewend ben en de levensstandaard die wij dankzij zijn harde werken kunnen hebben.

Hopelijk is er nog een weg terug. Ik ben nog lang niet klaar met hem.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Het leven, afvallen, problemen. Het lijkt allemaal net een berg wasgoed.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Gisteren stond ik de was te vouwen. Een hele berg kan ik je zeggen. Want ik had het een paar dagen laten verslonzen omdat we logees hadden. Dus èn niks doen èn extra was hebben van de logees. De tafel lag vol met een gigantische berg aan wasgoed.

En in ene zag ik een link met hoe dat lijkt op je leven en op afvallen. 

In de loop van de tijd klap je van alles op je tafel. -En wat die tafel dan is is hypothetisch. Je lichaam als in de kilo's die je aankomt, je geest in al het ballast waar je jezelf mee opzadelt.- Het wordt een berg en zorgt voor weinig bewegingsruimte. Het is ook een onoverzichtelijke boel, waar je weinig orde in lijkt te kunnen scheppen.

Uiteindelijk begin je maar uit pure ellende met het opvouwen van wat grotere of juist kleinere stukken textiel. Je schuift een hoek van de tafel leeg, stapelt de was nog wat meer op elkaar en creëert voor jezelf een werkruimte. Je stapelt de gevouwen was een beetje op elkaar en begint verder te vouwen. Een hele tijd door sta je, met je verstand op nul en blik op oneindig, te vouwen. De berg gevouwen goed groeit gestaag.

Dan komt er een moment dat je kijkt en het lijkt alsof er niets gevouwen is. Die berg met nog te vouwen stukken lijkt maar niet kleiner te zijn geworden, terwijl je ook kunt zien dat je al best veel gedaan hebt. Die kant met gevouwen was ligt immers ook al behoorlijk vol.

Voor mijn gevoel gaat het zo met mijn afvalrace. Ik ben 7 kilo kwijt, ik zie dat mijn kleding te groot wordt. Maar wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik nog steeds een veel te dikke Mystic M. Moederlief en man brullen verschillen te zien, maar ik zie nog niets.

Ook met mijn geestelijke pakketje, waarin ik bezig ben met positievere affirmaties en een algemeen vrolijkere houding, zie ik op het moment alleen maar een hoop puin en weinig vooruitzicht. Voor mijn gevoel doe ik het nog een beetje voor de kat zijn viool. Wederom zegt manlief verandering te zien en trots te zijn op wat ik allemaal doe. Maar ik heb nog steeds regelmatig de behoefte om in een fles te gaan wonen. Ken je dat nummer 'I'm a geeny in a bottle, baby' (nog)?  Zoiets. Maar dan meer 'Wanna live inside a bottle, baby'. 

Nee, ik doe het niet. Simpelweg omdat het niet kan, de alcohol is niet in huis. En dat is maar goed ook. 

Ik vecht tegen alle terugslag. En hoop de verleiding te weerstaan.

Wat niet altijd makkelijk is. Gisteren kwamen bij het avondeten de schoonouders weer aanzetten met een lekker toetje. Ik heb al honderd keer gezegd op dieet te zijn, maar rekening houden ze er niet mee. En ze nemen het ook niet echt in dank af wanneer ik weiger. Fijn is dat niet, want òf er is een tijdje spanning, òf ik voel me schuldig omdat ik mijn dieet weer geweld aandoe.

Ook dat is dus weer een leermoment. En een stuk textiel dat hardnekkig ongevouwen wil blijven

Want tegenstand keijg je, bij elke verandering die je wilt doorvoeren. Altijd zullen er mensen zijn die je willen belemmeren in wat het ook is dat je wilt bereiken. En dat kunnen mensen zijn van wie je dacht dat ze je zouden steunen. Net zoals dat je hulp zou kunnen krijgen uit onverwachte hoek.

Kijk naar de gevouwen stapel lieverds. En houd jezelf voor dat het altijd moeilijk is. Zeker wanneer je er bijna bent en mensen zeggen dat het tijd is om te ontspannen. Dat is juist de tijd om nog even extra streng voor jezelf te zijn en er nog een tandje bovenop te doen.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Lust versus liefde

 Lieve leukerds en leuke lieverds.

Ja, ik weet het. Weer over seks. Nu ja, onder andere over seks dan. Het is gewoon een heel leuk onderwerp! Ik ben er dol op en durf daar hier openlijk voor uit te komen. Want ik zal eerlijk zijn. In het echte leven zal ik niet direct toegeven dol te zijn op seks. Niet omdat ik dat niet ben of me erom schaam, maar omdat ik niet geconfronteerd wens te worden met alle veroordelingen en vooroordelen.

Maar nu wil ik het hebben over lust versus liefde. Er zit een groot verschil tussen. Geen van twee is slecht, maar als je de twee met elkaar verward, komt er weinig goeds van terecht. Maar allereerst... Wat is nou liefde en wat is lust.

Liefde
Uiteraard zijn er weet ik het hoeveel meningen over wat echte liefde is. Hoe je dat uit is cultuur gebonden en regionaal. In het Oosten uiten ze niet zo snel openlijk dat ze elkander liefhebben. Hier in het Westen is het niet gek dat je hand in hand loopt met je liefje. Maar toch is er wel een algemene deler waar je het over kunt hebben.
Liefde is immers een diepe genegenheid die je voor iemand voelt. Een connectie, die niet direct iets met het lijf te maken hoeft  te hebben. Een spirituele band die je voelt en altijd wenst te onderhouden. Je wilt dat de ander gelukkig is en doet je best om dat te bewerkstelligen. Hoe meer je van iemand houdt, hoe meer je daarvoor op wilt offeren. Je denkt meer en meer voor en vanuit de ander.

Lust
Lust is iets lijfelijks, al kan de oorzaak wel iets geestelijks zijn. Uiteindelijk gaat het je in ieder geval om het lijf en de aantrekkingskracht. Lust is altijd seksueel geladen, terwijl liefde dat niet hoeft te zijn. Lust is gericht op enkel de lichamelijke dingen. Ontlading van frustratie, door middel van seks. Het bevredigen van het jagersinstinct. Lust kan heel egoïstisch zijn, omdat het draait om jouw fysieke bevrediging. Het komt vanuit jezelf en is enkel op de ander gericht omdat die ander een catalisator is van je lustgevoelens. Zodra je die lustgevoelens hebt bevredigd, hoeft de persoon met wie je dat deed niet meer interessant te zijn.


Lust is een eerste indicator van liefde, want er moet een fysieke aantrekkingskracht zijn. Laten we daar niet over liegen, lust is belangrijk. Als ik mijn man niet sexy, opwindend en charmant vond, kortom als ik geen lust voor hem kon hebben, was ik nooit met hem getrouwd. Het feit dat ik mij fysiek tot hem voel aangetrokken is een essentiële reden dat ik wel met hem deze relatie aan ben gegaan en niet met de buurman, of die knul van dat ene feestje, waar ik toch ook wel een connectie mee meende te hebben.
Maar wat erg gevaarlijk is, is dat mensen lust en liefde nog wel eens door elkaar halen. Zeker met het beeld dat we via sociale media steeds meer, intensiever en krachtiger op onszelf projecteren. Lust wordt gebruikt om van alles te verkopen. Lust wordt geprojecteerd als het ultieme beeld van schoonheid en vrouwelijkheid. En wij willen er onbewust aan meedoen. Dus we projecteren lust en nemen dit aan als liefde
Hopelijk kun jij voor jezelf de twee uit elkaar halen. Lust is prima wanneer je gewoon voor één nachtje met iemand meegaat. Wanneer dit in goed overleg is van beide partijen is er niets mis met een nacht vol lust en hitte. Zolang je maar slim bezig blijft en een condoom gebruikt. -Echt. Zo ontiegelijk veel mensen die geen gebruik maken van die dingen. Zelfs hoog opgeleide mensen die zich hierin laten leiden door domme vooroordelen. Ik weet het. Het is een rotding. Je moet het spel onderbreken, er van te voren aan denken. Maar weet dat je jezelf en de ander een hoop ellende bespaard! Stop gewoon een rubbertje in je tas, of dat kleine vakje bij je broekzak. Bescherm je zelf en doe niet zo oerdom als anderen.- Lust kan een hoop goed doen. En lust is het startsein.
Omdat je ontlaadt, kun je stress kwijt. Omdat je seks hebt gehad, kun je weer helder denken. Omdat je die ontlading hebt, krijg je een connectie met de ander. Lust en seks zijn namelijk veel meer dan enkel een manier om voort te planten. Het is ook een manier om connecties te maken en jezelf lichamelijk te genezen van allerlei geestelijke en lichamelijke kwalen.

Liefde is een belangrijke emotie. Liefde kunnen we niet ontberen. Iedereen heeft dit nodig en wanneer dit niet gegeven wordt raakt men danig van slag.
Kijk voor jezelf of de ander die jij in je leven hebt er is voor liefde of voor lust. Dit kun je heel simpel uitvogelen, door te kijken of er meer is dan alleen het fysieke. Kun je ook samen de hele avond op de bank hangen en tv kijken? Of de hele avond spelletjes spelen en samen lachen? Wil jij alles weten wat er door die ander zijn/haar hoofd gaat? Heeft die ander ook het verlangen te weten wat jou nou bezig houdt? Als één van de twee geen interesse in de ander heeft, behalve het fysieke, of men 'koopt het af' door spullen te geven maar geen tijd of energie er in te stoppen, dan is de kans groot dat het om lust gaat en geen liefde. Wat je er vervolgens mee moet... Ik ben geen expert. Ik ga niet doen alsof ik er dan het antwoord voor heb. Maar dat je er wat mee moet en moet gaan communiceren lijkt me duidelijk.

Lust versus Liefde. Ken het verschil. En zorg ervoor dat beiden in overvloed aanwezig zijn.




Geheel de Uwe,

Mystic M.

Wacht niet op een ander, red jezelf.

Lieve leukerds, leuke lieverds,

Adem in, adem uit. Ontspan... Er bestaat geen prijs voor de meest gestresste persoon van Nederland.

Dit is een mantra die ik mezelf de laatste tijd veelvuldig voorhoud. Niet alleen omdat hij hartstikke waar is, maar ook omdat ik mezelf een beetje voorbij lijk te rennen.

Nu doet iedereen dat op het moment, heb ik het idee. Of lijkt dat zo, omdat ik in een wereldje van ouders met jonge kinderen zit? Als ouder word je nu immers gek, met al die feesten die op elkaar gestapeld zijn. Die kleintjes lopen helemaal over en weten van gekkigheid niet meer waar ze het zoeken moeten. Die van ij is in ieder geval op van de spanning. En dat terwijl we heel bewust het Sinterklaas geweld nog even achterwegen Laten.

Ik richt mij nu even tot de vrouwen onder ons. Niet dat mannen dit niet mogen lezen, ook niet dat zij zich niet aangesproken mogen voelen. Maar ik denk dat dit log meer door resoneert bij de dames dan de heren.

Meid. LAAT LOS EN DOE WAT JE WILT.

Ga niet zitten wachten of je persoonlijke redder in nood. Denk niet dat je de toestemming van een ander nodig hebt om gelukkig te zijn, om iets te doen wat jij graag wilt, om zeker van jezelf te zijn.

In deze patriarchale maatschappij draait alles om de man. Om de heteroseksuele, succesvolle en blanke man, om exact te zijn. Wanneer je niet aan dat beeld voldoet heb je het al moeilijker. En wij vrouwen bungelen ergens onderaan.

In elk verhaal wordt ons het verhaal op de mouw gespeld dat we moeten afwachten. Mannen komen ons redden, helpen ons op weg, dienen ons goedkeuring te geven.

Ik heb dat verhaal ook geslikt, jaren lang. Ik heb zitten wachten op die ene geweldige vent. Nu ja, ik hielp hem wel een handje door de kroeg in te duiken en naar feesten te gaan. Zorg ervoor dat je een beetje opvalt en je krijgt vanzelf aanspraak. Mijn man heb ik er niet weten te ontmoeten, mannen met meningen te over.

Mannen die vonden dat ik in moest dammen, dat ze het recht hadden om mij te temmen. Mannen die vonden dat ze mij permissie moesten geven om iets te doen. En dan mag je zelf even in gaan vullen wat dat dan moet zijn. En we leven in een wereld waar we dat aanleren. En ook wij vrouwen gaan dit als gewoon zien.

Waarom eigenlijk? Wanneer hebben wij vrouwen onze zelfbeschikking over gedragen aan de grillen van een man? Voor mijn part vul je voor die man een andere vrouw in, omdat je niet op mannen valt. Daar gaat het mij niet direct om. Het gaat om het feit dat wij vrouwen onze levens in de handen van een ander leren leggen. En dat is nu eenmaal meestal een man. Dus als jij nu een uitzondering kent en weet dat het ook anders kan... Ja, prima. Maar je snapt hoop ik de strekking van mijn relaas wel, hoop ik. En pas die ene uitzondering er dan maar bij in.

Vrouwen wachten tot ze toestemming krijgen om te ontwikkelen. Tot ze de vrijheid krijgen om gelukkig te zijn. Alsof ze pas gelukkig kunnen zijn, wanneer hun vader, man of broer daar vrede mee heeft.

Meid.... Laat dat idee los. Breek zelf uit je ivoren toren en ga niet zitten wachten op die prins die je redden moet. Laat maar een briefje achter waar hij je eventueel kan vinden. Met de best venijnige opmerking dat hij er wel de tijd voor nam.

Jij kunt het zelf meid. Red jezelf. Als jij voor jezelf hebt uitgevonden dat je gelukkiger wordt wanneer je 10 cm van je haar laat knippen, wacht dan niet op toestemming van je man. Lekker af laten knippen. De kans dat je man dit ziet is klein. -Ze zeggen immers ook dat ze een vrouw willen met maar een beetje make-up. Maar vervolgens jagen ze allemaal achter een vrouw aan die echt wel wat op haar gezicht heeft. Mannen bedoelen met 'weinig make-up' dat ze een vrouw willen waarbij het lijkt of ze niet veel op heeft, dat het een beetje naturel is.- En al ziet je man wel dat je hebt laten knippen. Erg zal hij het waarschijnlijk niet echt vinden.

Wanneer jij een taalcursus Spaans wilt gaan doen, vraag dit dan niet. Kijk of je de financiën rond kunt breien. Zo ja, dan meld je aan je vriend dat je voorlopig op dinsdagavond de deur uit bent, want jij gaat naar Spaanse les. Je hebt je opgegeven en wilt de volgende keer dat jullie aan de Costa liggen in goed Spaans kunnen bestellen bij de barman. Dit kun jij, chick.

Vraag niet meer om toestemming. Laat je niet meer ketenen. Vlieg uit, cirkel rond. Durf keihard te vallen en op je bek te gaan. Het kan zijn dat je wat verliest. Maar veel zal het niet zijn. Onder andere je twijfels en je angsten.

Kijk naar wat er te winnen is. Je eigenwaarde, je zelfinzicht. Het herkennen van je kracht, je vrouwelijkheid en zelfstandigheid. Er is een wereld, er is een magische schelp. Die schelp dat ben jij. Breek haar open en schitter.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Breathin' You. Gedicht uit 2011, door Mystic M.

Lieve leukerds, leuke lieverds,

Meneer en mevrouw Mystic M zijn in relatie therapie. Dit omdat de relatie op het moment niet geheel loopt zoals gewenst. Maar wanneer je dit log al langer leest, zal dit geen nieuws zijn. Ik heb al eerder boekjes open gedaan over relationeel verdriet.

Ik verlang naar een hoop. Maar vooral wens ik een hoop weer terug. Door de jaren heen raak je aan een hoop gewend. De bekende sleur sluipt er in, je neemt elkaar een beetje voor lief, het dagelijkse leven begint je aandacht te trekken en laat niet los.

Niet dat ik verwacht dat liefde elke dag rozengeur en maneschijn is. Liefde is mijns inziens eerder een bramenstruik. Die bessen zijn heerlijk zoet, maar je zit wel met je reet in de doornen om er bij te kunnen.

Desalniettemin... Ik kwam een gedicht tegen, dat ik in 2011 geschreven heb, op mijn Engelstalig log. Dat log ligt volledig stil en de kans dat ik daar ooit nog iets mee doe is zeer klein, maar ik ga het soms nog wel eens door. Het is een soort beeld van mij, in eerder jaren. Zo ook dit gedicht. En het raakte mij. De tranen sprongen mij in de ogen. Er sprak een haast onbedwingbaar verlangen uit. Een verlangen dat ik herkende en ik o zo graag weer terug zou willen hebben. Een lust en hunkering die van het scherm af spatten, dat ik al een tijd niet gevoeld heb. En ik wil dat zo graag terug. 

Dus zonder verdere plichtplegingen zal ik niet nogmaals plaatsen wat ik in 2011 schreef. In de hoop dat ik dat verlangen, die passie en verzengende hartstocht weer terug mag vinden.

I bear you
Somewhere in my heart

I breath you

In every word I speak

I'm thinking of you

The first second I wake up

The last moment I'm awake

And although I know

It's soggy and corny

I've never been so happy

For you stimulate me

To think

To feel

To write

To talk

You make me sentimental

And feel emotions to the fullest

True

It doesn't always feel good

It darn hurts

Every sunday night

When I know you'll have to leave

Not to return before friday

I'm feeling ill

Every night I lay down

Not feeling you warmth

Not hearing you breath

Not being able to say

You have to stop grinding your teath

Or snoring

Yes, my love

Those are the things I miss the most

Those annoying noises


And those warm moments of intimicy
Laying down on your chest

Running my fingers

Through your chesthairs

So I breath

Thinking of you

I talk

Singing a song for you

Listen to my area

And answer

For it's yours

Forever

And I hope

I'll be breathing

You

fourth of July, 2011

Onderwerp U aan de liefde. Deel 13: Verlang ernaar Uzelf te Zijn

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik wil ..... zijn.

Vul iets persoonlijks in op de stippellijn. Slank, mooi, sterk, zelfverzekerd, roodharig, slim, lang, klein, de baas van dit bedrijf, de manager van dat bedrijf, zelfstandig ondernemer, beroemd, een mannenverslindster, een hartenbreker. Wat je er invult maakt niet zoveel uit. Het is in ieder geval een verlangen dat je hebt. Iets dat je zou willen hebben of zijn aangaande je eigen persoon, maar dat nu niet hebt of bent.

In ons leven hebben we allemaal nogal wat verlangens. We hebben in de loop der jaren een beeld van onszelf opgebouwd, met allerlei affirmaties. Al op de schoot van onze moeder worden we volgestopt met verlangens en verwachtingen. Verwachtingen van anderen en derhalve ook van onszelf.

In je eerste jaren ben je onbevangen jezelf. Alles wat je doet, doe je vanuit jezelf en het gaat om jou. Wanneer je iets niet krijgt zet je het op een krijsen, of je gaat drammen. Afhankelijk van je ouderlijk figuur en je opvoeding krijg je dan iets wel of niet. Maar als peuter leer je al dat je een bepaalt gedrag moet vertonen, om iets voor elkaar te krijgen.

In de meeste van die gevallen is dat helemaal niet erg. Sterker nog... In de meeste gevallen is het juist goed. Zo leer je delen en dat je niemand met een blok hout op het hoofd moet slaan als jij iets wil dat die ander op dat moment in de handen heeft. Het verschil tussen mijn en dijn, grenzen. Allemaal redenen om juist wel aan verwachtingspatronen te gaan voldoen.

Maar bij al die wenselijke verwachtingen, sluipen er vanzelf minder goede patronen naar binnen. Patronen die niet behulpzaam zijn en waarschijnlijk helemaal niet bij je passen. Want waarom wil je iets zijn? Komt dat echt vanuit jezelf? Of is het een ideaalbeeld dat je door een ander is opgelegd? Of door jezelf?

We kijken altijd met een gekleurde bril naar onszelf. We willen altijd het beste zien en zijn. En langs die lat meten we onszelf keer op keer. En bijna altijd falen we dus en zijn we niet tevreden.

Ik wil bijvoorbeeld slank zijn. Maar dat ben ik nu niet. Ondertussen heb ik een hartstochtelijke hekel gekregen aan spiegels waar je je hele lijf in kunt zien. Want iedere keer als ik daar in kijk, zie ik nog steeds een dikkertje. Manlief en mijn moeder lopen al weken te gillen dat zij verschillen zien. Dat ik slanker word en weer een figuur begin te krijgen. Houd vol, houd vast. Het komt allemaal wel weer goed.

Volhouden zal ik. Ik zal wel moeten. Die kilo's moeten er af zodat ik straks weer een fatsoenlijk leven kan leiden en naar school kan en later werken. Daarna pas komt de reden dat ik weer mooier wil zijn.

Maar dààr zit dus de crux! Hoeveel mensen willen wel niet slank zijn, omdat ze denken dat ze dàn mooi zijn? Door hun eigen verwachtingspatronen (en de reclame-industrie die daar handig op in springt met veel belovende crèmes, poeders, pleisters en pilletjes) hebben zij een beeld van zichzelf om te huilen. Verwachtingen en affirmaties dicteren dat je niet mooi kunt zijn wanneer je dik bent. Of minder slim, of een beperking hebt, of een litteken boven je navel of iets anders waar ik nu even niet op kom. Jij, mijn gewaardeerde lezer, kunt vast nog wel aanvullen met eigen overtuigingen en onzekerheden.

Je wordt ook de hele dag gebombardeerd met beelden waar je aan zou moeten voldoen. En die hebben invloed, of je het nu wilt. Ik heb een tijd in Amsterdam gewerkt. Ik ging daarvoor met de metro. En een tijd lang hingen er op de metro stations gigantische billboards met foto's van dames in lingerie. Ze waren opgemaakt met donkere zogeheten smokey eyes en hun middeltjes waren overduidelijk slanker gemaakt met fotoshop. Alles was getoucheerd, er was weinig echt aan de meiden. Dat wist ik, wanneer ik keek en een beetje oplette, was het overduidelijk. En toch legde ik mijn eigen, menselijke en imperfecte lijf naast dat beeld van gecomputeriseerde perfectie. Wetende dat ik nooit aan dit beeld kan doen omdat ik nu eenmaal adem haal en de computer niet, geselde ik mezelf toch door ergens diep van binnen aan dat beeld te willen kunnen voldoen. Perfect te zijn en dus niet onzeker.

En ik vond dat wijf niet eens mooi! Ik houd niet van smokey eyes! Ik wil best met make-up op mijn smoeltje rondlopen, dat doe ik ook bijna dagelijks. Maar ik wil geen vol gesmeerde zooi zijn. Ik wil dat je mij herkent, wanneer ik aan het einde van de dag mijn gezicht schoon heb gemaakt, vlak voordat ik naar bed ga. En geloof mij. -Want ik heb me een keer tot het dragen van smokey eyes laten verleiden en weet dus wat een verschil het is.- Wanneer die meiden op die billboards hun gezicht schoon hebben gemaakt, schrik jij je rot en herken je ze absoluut niet.

Waarom ik nu afgeef op de reclame wereld lijkt me duidelijk. Het is een wereld die inplugt op je onzekerheden en je daarmee van alles wil verkopen. Niet om jou je beter te laten voelen, maar om je geld af te troggelen. Op zich vind ik daar helemaal niks van. Iedereen wil geld. Het is nu eenmaal het middel waar het in deze wereld om draait. Daar kan ik van alles van vinden -en dat doe ik ook- maar daar gaat het nu niet om. Ik ben nu niet op dat punt de moraalridder. Zij verkopen je wat je wilt zijn. Of althans, wat zij beweren wat je wilt zijn.

En derhalve, lieve luitjes. Leuke lieverds en lieve leukerds. Lekkere loeders van mij... Weet wat je wilt zijn.

Is dat écht wat jìj wilt zijn? Of is dat een verhaaltje dat je op de mauw is gespeld, voor acceptatie? Als in 'wanneer ik deze studie doe, krijg ik het respect van mijn vader'. Of dat je dat kledingstuk (niet) draagt omdat je moeder dat (niet) wil. Heb je dat verlangen naar dat ene horloge echt? Of wilde jij gewoon een klokje en ben je zo door invloeden van buitenaf gebombardeerd dat jij denkt dat het echt dat ene horloge moet zijn? Geloof jij nu echt dat een Rolex beter is dan een Swatch? Of is het enkel de status, die jij nodig hebt?

Verlang ernaar jezelf te zijn. Kijk eens in de spiegel. En dan bedoel ik die van je geest en ziel. Welk verlangen komt er uit je hart? Wie wil je zijn en wat wil jij bereiken? Wat blijft er over, als je de verwachtingen van familie, partner, vrienden en baas achterwegen laat. Wanneer je drie weken niet naar reclames kijkt of social media. Wat wil je dan zijn? Is dat hetzelfde als waar je nu je best voor doet om te bereiken? Is dat echt wie jij wilt zijn?

Verlang ernaar Uzelf te zijn. Doe het werk waar uw hart sneller van gaat kloppen. Ga niet voor het geld. Dat komt in deze westerse wereld echt wel goed. Zo veel luxe hebben wij wel, dat hier praktisch niemand van de honger om kan komen. Het enige dat u moet bekijken, is of u al die luxe goederen, waarvan de reclame weer zegt dat u die nodig zou hebben, echt wel wilt hebben. Is dat echt onderdeel van wie u wenst te zijn? 

Wees uw mooie zelf. Uniek, met fouten. Menselijk met imperfecties. En daardoor ongelooflijk mooi.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Misbruik, mishandeling, verkrachting en verwaarlozing. Hoe kan dit ontstaan?

Lieve leukerds en leuke lieverds.

Waarschijnlijk heb ik het hier al tig keer over gehad. Ik heb het aangestipt, wat uitleg over gegeven. Maar nu wil ik het specifiek hebben over wat er gebeurt waardoor misbruik, mishandeling, verkrachting en verwaarlozing kunnen gebeuren. Wat gebeurt er voordat al die nare dingen gebeuren? En waarom laat het slachtoffer dat toe? De oorzaak ligt vaak niet bij de geweldenaar, maar bij het slachtoffer.

Ik weet het. Dit klinkt heel bruusk. En het is ook absoluut geen verwijt naar het slachtoffer. Ik begin al helemaal niet met het verdedigen van de geweldenaar. Die mag van mij nog steeds poedelnaakt opgeknoopt worden in de hoogste boom. Maar de start tot de mogelijkheid van misbruik, mishandeling, verkrachting en verwaarlozing, ligt bij het slachtoffer. Al vaak nog ver voordat het slachtoffer zijn of haar geweldenaar ontmoet heeft.

Want weet je wat het is. Het ligt allemaal bij affirmaties en conditioneringen. Aan hoe je in het begin naar jezelf kijkt. Als kind al leer je aan dat je van alles moet doen, om iets te krijgen. Sommige dingen zijn leuk en makkelijk, anderen minder. Maar je krijgt doelen en richtlijnen mee, waardoor je een beeld krijgt van hoe jij dient te zijn. En dat beeld is meestal een perfectionisme waar je zelden tot nooit aan kunt voldoen. Hoe erg dat je dwars zit, is afhankelijk van jouw eigen perfectionisme.

Als jouw affirmatie is dat je dom bent, omdat dit jou duidelijk is gemaakt op het moment dat je daarvoor ontvankelijk was, groei jij in die zekerheid op. Of het echt zo is, geen idee. Maar jij hebt toen en toen besloten dat je dom bent, dus het is zo. Je zult je best doen om allerlei bevestiging te vinden. Redenen om je te sterken in je overtuiging dat jij dom bent.  En die zul je vinden, want daar ben je op gebrand.

Woorden zijn de sterkste vorm van magie. Ze kunnen je maken en breken. Wanneer iemand er ontvankelijk voor is, kun je de ergste dingen doen. Laat bijvoorbeeld maar eens tien mensen aan die ene persoon vragen of hij zich wel lekker voelt. Verder geen opmerking. Gewoon een 'bezorgde' vraag of het wel goed gaat. Die ene persoon gaat met een uurtje waarschijnlijk ziek naar huis. Die morgen nog fris en fruitig opgestaan, maar door die tien 'bezorgde' vragers ziek gepraat.

Degene die de dingen zegt is ook belangrijk. Ik heb mijn halve school carrière van leraren gehoord dat ik dom zou zijn. Nog steeds vecht ik tegen die affirmatie. En ik ben al een tijd vertrokken van de middelbare school. Ik heb in de tussentijd nog meerdere papiertjes gehaald, die het tegendeel bewijzen. Maar ik heb ook in opleidingen gefaald, die voor mij de affirmatie van dom zijn weer bevestigen.

Grappig is echter wel dat, toen ik iets over mezelf dom vinden op facebook zei, er een aardige stroom kwam van mensen die allemaal brulden dat ik slim ben en veel humor bezit. Dit laat ook maar weer eens zien dat 'intelligentie' ook een subjectief begrip is. Want wat is slim en intelligent? Je moet toch over een bepaalde mate van intelligentie beschikken om een stoel te kunnen maken. Maar wat Stephen Hawkin deed was natuurlijk ook briljant. Op meerdere vlakken.

Woorden zijn magie. Ze kunnen beheksen en bevrijden. Beheksen wanneer de juiste mensen op het juiste moment zeggen dat iets niet goed is. Bevrijden wanneer de juiste mensen op de juiste momenten jou je kracht terug kunnen geven met hun woorden.

In ieder geval.. Ik heb jaren gedacht dat ik dom zou zijn. Dat ik geen liefde waard was, dat ik lelijk zou zijn. En daarin misbruik ik mezelf nog erger dan dat een ander dat ooit zou kunnen doen. Want ik gaf de grens aan van wat men met mij kon doen. Die ander hoefde die grens enkel maar op te zoeken.

Ik vond dat ik geen liefde waardig was, dus kon die ander beginnen met zijn misbruik, mishandeling, verkrachting en verwaarlozing. Ik gaf hem daar de ruimte voor.

En nee, het begon niet van de ene op de andere dag. Er werd steeds een klein stapje verder gegaan. Daar groei je in, je hebt het niet eens door. Degene die je misbruikt heeft zich waarschijnlijk eerst als redder opgesteld. Slachtoffers worden namelijk zorgvuldig uitgezocht. Je hebt al een laag zelfbeeld. Dan stellen ze zich een tijdje op als redder in nood, om vervolgens je grens op te zoeken en je langzaam in hun web van misbruik, mishandeling, verkrachting en verwaarlozing te vangen. En dat kan lang duren en langzaam gaan, maar ze doen het. En het wordt erger en erger, tot de dag dat je niet beter meer weet. Want je weet dat dit is wat jij verdient. Al je affirmaties zijn ernaar gevormd.

Maar er komt een dag dat je wakker wordt en ziet dat wat er gebeurt niet goed is. Vervolgens moet je ergens de kracht en de moed vinden om er iets aan te doen. Wat als eerste begint met het torpederen van al je negatieve affirmaties. Je zult positieve dingen moeten zien te vinden, terwijl je in die giftige omgeving zit.

Zie je de moeilijkheid? Het is alsof je 15 kilometer wilt gaan schaatsen/rennen/zwemmen terwijl je 40 graden koorts hebt. Ga er maar aan staan, denk maar helder na. En je lijf is ook de afgelopen jaren niet gezond geweest, dus je hebt niet kunnen trainen. Maar hup... Gaan met die banaan. We verwachten een goede score van je.

Onmogelijk... Toch?

Slachtoffers van misbruik, mishandeling, verkrachting en verwaarlozing zitten al jaren in een cirkeltje, dat steeds kleiner en kleiner is geworden. Velen komen er niet alleen uit. Ik denk dat ik echt één van de uitzonderingen ben geweest. Maar daar heb ik dan ook een bizar hoge prijs voor betaald. Een prijs waarvan ik tegen eenieder die in dezelfde situatie zit zou zeggen dat ze die, als het even kan, niet moeten betalen. Als je er ook met hulp uit kunt komen, pak die hulp dan aan. Je wordt er niet minder sterk van, je bent er niet minder stoer door. Het kost je waarschijnlijk wel een stuk minder trauma en verdriet. En laat ons wel zijn... Je hebt al genoeg trauma's te verwerken.

Mocht je iemand zien of kennen bij wie je misbruik, mishandeling, verkrachting of verwaarlozing vermoed of weet dat het zo is, veroordeel dan niet. Vraag je niet af hoe het slachtoffer het zo ver heeft kunnen laten komen. Dat sterkt het slachtoffer alleen maar in de affirmatie dat het zijn/haar schuld is. Stel je huis open. Bied hulp waar kan. Kijk bij welke instanties het slachtoffer terecht kan. Luister naar hem of haar. En als het echt gevaarlijk wordt... Schakel dan de instanties in en kom, desnoods met politie, het slachtoffer dat huis uit halen.

Praat met liefde, praat met krachtige hulp. Heb lief en veroordeel niet.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Religie van het Bloed, Religie van de Geest.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik doe onderzoek naar van alles. En omdat ik onderzoek doe, kom ik bij groepen uit.

De meeste groepen vind ik of facebook. Want laten we eerlijk zijn... Om met mensen van gedachten te kunnen wisselen is dat een geweldig medium. Je kunt tekst en plaatjes met elkaar delen, zowel openbaar als met restricties. Jammer dat Facebook steeds meer regels op gaat leggen, maar dat is een ander verhaal.

In ieder geval.. Ik ben een keer gestuit op een groep voor Heidenen/Paganisten/Wiccans/Druïden?Sjamanen. In één woord: Anders-Gelovigen. Polytheïsten.

Via één van de vele vraagstukken kwam ik ervoor uit dat ik zowel het Noorse als het Griekse pantheon aanhang. Voor mij zijn beide pantheons even logisch als ademhalen of naar de wc gaan. Beiden zijn onderdeel van mijn dagelijks leven. Ik heb gebruiken die hun oorsprong vinden in deze religies, ik offer aan de goden van deze pantheons, ik dank deze pantheons.

En toen werd mij gevraagd hoe ik de twee kan verbinden.

Nu ga ik mij deels op glad ijs wagen. Waarschijnlijk begrijp ik de vraag namelijk niet geheel.

Dat weet ik, omdat ik vertelde te offeren aan Freya, Odin en  Idunna, maar ook aan Apollo, Athena, Aphrodite, Persephone, Pegasus en zelfs aan Venus. En toen werd er oprecht gevraagd hoe ik deze dan verbind.

Ik zei niet te weten hoe je de overeenkomsten niet kon zien. Freya, Venus en Aphrodite zijn immers alle drie liefdes-godinnen.

Ja, dat was al duidelijk.

Dus ik denk dat het in dezen ging om de verschillende levensstijlen. Want ja, de Noorse mensen en de Sami leefden daadwerkelijk anders dan de Grieken. De omgeving waar ze leefden is immers anders. Dat vraagt dan ook om een andere aanpak.

Athena en Odin geven beiden wijsheid en de strijd. Nu houdt hier hun vergelijkbaarheid ook wel op. Odin was meer van oorlog. En Athena is strijd. Daar zit voor mijn gevoel een wezenlijk verschil tussen, al kan ik je niet uitleggen wat dat is en waarom dat dan is. Het enige dat ik hierover kan zeggen is dat elke vezel van mijn wezen zegt dat het zo is.

Ik kan je nu dus enkel meenemen in mijn hoofd. En daar wordt het nu even vaag en glad. Want ondanks dat ik het een geweldige vraag vind, weet ik het antwoord niet goed. Waarschijnlijk vind ik het daarom zo'n leuke vraag. Ik word immers uitgedaagd om weer eens na te denken en buiten de gebaande paden te gaan. Ook moet ik mijn eigen gedachten en gebruiken weer eens onder  de loep nemen en dat vind ik altijd leuk. Simpelweg onderzoeken of het wel klopt wat je allemaal loopt te beweren.

Eerlijk is eerlijk, ik zwalk nogal heen en weer tussen de twee religies. Juist omdat ik me zo aangetrokken voel tot allebei. Als kind las ik de Ilias en de Odyssee al. Daar kon ik uren in wegdromen. Ik voelde me aangetrokken tot de gebruiken die erin omschreven werden, tot de goden die zo menselijk waren en ook fouten maakten, net als wij. En toen ik met mijn 17e op vakantie ging naar Kos was het hek van de dam. Ik liep daar tussen oude ruïnes van de oude goden, voelde een kracht en wist dat ik thuiskwam. Ik werd geroepen. Niet door één stem, maar door meerdere. Hele koren zongen mij naar het huis van mijn geest.

Als jong volwassene kreeg ik een Edda in mijn handen. En ook een boek van Beowulf. Die twee boeken werden verslonden en ook hier hoorde ik, in goed Nederlandsch, de 'ring of truth'. Het belletje van de waarheid. Ik hoorde de zee en haar golven. Ik rook haar lucht en werd in mijn hoofd naar haar toe getrokken. Nehalennia en Njord stonden mij op te wachten, voeren mij naar Freya en Idunna. En zo kwam ik thuis in het huis van mijn bloed.

Omdat de verhalen in de Edda zich gewoon in Noord Europa afspelen (met enkele uitstapjes), kon ik dat nog makkelijker voor me zien. De huizen waar de mensen in wonen, ik ken ze. De kleren waar ze in liepen, ik weet hoe de materialen voelen. En hoe ze ruiken kan ik me ook een voorstelling van maken. De materialen die ze gebruikten zijn immers nog steeds voor handen.

Puur omdat de Noorse mythologie uit Noord Europa komt en de Noorse en Germaanse mythologie verwante geloven zijn, heb ik daarvoor gekozen als mij hoofd-religie. Ik huppel immers in Nederland rond en heb Germaans en Scandinavisch bloed. (Sami? Geen idee. Zou ik moeten uitzoeken.) -Ook heb ik Frans, Brits en waarschijnlijk Joods bloed, waar ik ook prat op ga. Maar dat doet er nu totaal niet toe.- Over de Grieken is wat meer bekend. Ze schreven immers zelf en daar is veel van bewaard gebleven. Terwijl de Scandinaviërs zelf weinig schreven - Snorri schreef de Edda uiteindelijk eens op. Maar dat was eeuwen nadat alle verhalen enkel mondeling werden doorgegeven. De Scandinaviërs hadden een vertel-cultuur, geen schrijf-cultuur- en er dus enkel over hen geschreven werd. Aangezien wat er is geschreven over hen is gedaan door vijanden, is er geen positief beeld ontstaan. Het meeste wat men immers met hen te maken had, was wanneer de Scandinaviërs kwamen plunderen -Viking was een baan, geen volk, net zoiets als de term Boekanier- of op andere wijze met ze in oorlog was. Het grootste gedeelte van het volk kwam je niet mee in aanraking. Die leefden gewoon op en van het land. Het waren net gewone mensen met hun dagelijkse beslommeringen.

Ondertussen worden er vondsten gedaan en puzzelen we steeds meer over de oude inwoners en hun religie in elkaar. Ik word daar gelukkig van. En met veel heb ik zoiets van: Dat wist ik al. Wanneer ik bijvoorbeeld weer een historisch stukje vind waarin verteld wordt dat er toch ook vrouwen mee gingen op plundertocht en naar de oorlog. In het stuk wordt dan verteld dat we dit nu sinds kort weten. Ik denk dan... Nee... We hebben het sinds kort wetenschappelijk bevestigd. Ik heb altijd al geweten dat vrouwen ook meevochten in de strijd. We werden niet voor niets geëerd met de term 'Shield Maiden'. Die term krijg je echt niet omdat je zo leuk zou borduren.

In ieder geval. Ik ben er zelf nog steeds niet geheel uit hoe ik de twee verbinden kan. Enkel dan het idiote verhaal van 'de roep van mijn geest' en 'de roep van mijn bloed'. Mijn bloed oftewel genetica en het feit dat ik rond stamp in Nederland brengen mij bij de Noren. De kracht die ik voelde op de Griekse eilanden was en wat ik daar ervoer brachten mij bij hen in mijn geest.

Geest en bloed zijn misschien niet geheel te verenigen. Te divers. Maar ze zullen altijd met elkaar verbonden zijn. Al was het maar door het lijf waar ze beiden in gesloten zitten. Nu is dus de vraag... Wat is het metaforische lijf waardoor ik de twee religies, waarin de één het bloed vertegenwoordigd en de ander de geest, worden verbonden?

Mocht ik ooit antwoord vinden op die vraag, dan zal ik het laten weten.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Het is je eigen verantwoordelijkheid, dus duik niet in die slachtofferrol.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik heb aardig wat tegenslag, omdat ik aan het veranderen ben. Dat gaat nooit in één keer goed, dat gaat niet van een leien dakje. Was dat maar waar. Maar als dat zo was, zouden er veel meer mensen uit hun benarde situatie komen, denk ik. En nog meer mensen zouden er niet in komen in eerste instantie.

Maar het leven gooit nu eenmaal allerlei narigheid op je pad. Er gebeuren in de loop der jaren allerlei dingen die je niet had voorzien, die het je moeilijk maken en die je op moet zien te lossen. En dan is het zaak dat je niet in de slachtofferrol duikt. Dat je wat er op je pad aankomt en er het beste van maakt. Het is je eigen schuld, dus los het op.

Nu hoor ik je gillen: Maar Mystic, er gebeurt van alles wat niet jouw schuld is. Wanneer er iemand morgen een deuk in jouw auto rijdt, is dat niet jouw schuld.

Nee, dat is niet mijn schuld. En het is in dit voorbeeld ook heerlijk dat je exact kunt aanwijzen wie de schuld wel heeft. Mijn auto stond immers geparkeerd en een niet uitkijkende idioot parkeerde zijn auto in mijn bumper. Niet mijn schuld, zijn schuld want hij lette niet op.

Maar als die botser stiekem weg weet te glippen zonder dat er gegevens zijn achtergelaten, zit ik nog steeds met de gevolgen. Even mag ik wel zwelgen in zelfmedelijden. Het is immers gewoon niet leuk en als ik mag kiezen heb ik ook liever geen deuk in mijn auto. Maar na uiterlijk een dag is het toch echt aan mij om een keuze te maken wat betreft deze situatie. Wil ik die deuk laten zitten omdat ik de kosten niet wil? Of kan ik het helaas even niet betalen om het te laten maken? (Ook een mogelijke optie.) Prima, de keus is gemaakt. Maar niet piepen, accepteer dan die deuk en ga door. Niet drie maanden later nog een keer oprakelen dat er een rottige deuk in de auto zit. Weet je van jezelf dat je erover door zeurt en kun je het wel betalen om die deuk te laten wegpoetsen? Wederom een prima keuze. Breng je tuut naar de garage, hij komt als herboren weer terug.

Je neemt je verantwoordelijkheid voor de situatie, bekijkt deze van alle kanten en doet wat het beste is.

Slachtoffers zwelgen in de situatie. Ze geven de schuld van de situatie aan externe factoren, om verder niets te hoeven doen aan die situatie. Ze zeggen bijvoorbeeld dat ze te weinig geld krijgen van de baas of overheid om rond te kunnen komen. Maar ondertussen hebben ze wel allerlei abonnementen op verschillende services lopen. En geregeld zitten ze halen ze wat te eten af.

Alleen al deze week heb ik 23 euro op ons budget bespaart. Simpel door dat ene abonnement van 12 euro in de maand op te zeggen en te kijken wat mijn energiekosten nou eigenlijk zijn. Bleek mijn maandbedrag met 11 euro per maand naar beneden te kunnen. En ik durf te wedden dat, als wij eens wat minder eten zouden afhalen, we veel meer geld zouden kunnen sparen. Wij houden echter van lekker leven en willen daar pas in snijden als dit echt niet anders kan. Ook een prima keuze, maar dan moeten we ook leven met de gevolgen. Die zijn namelijk in ons geval dat we niet kunnen sparen voor een vakantie naar bijvoorbeeld Aruba. Wij geven al dat geld uit aan andere dingen.

Ook kan het zijn dat de oorzaak niet bij jou ligt, maar dat je domweg de gevolgen wel moet oplossen.

Ik ben verkracht. Dat is in geen enkel geval mijn eigen schuld geweest. Ik gaf steeds aan dat ik het niet wilde, ik zei nee. En hij heeft niet naar mij geluisterd. Zijn schuld, ik ben het slachtoffer. Maar ik kan niet wegkruipen in de slachtofferrol, al zal niemand mij in deze het verwijten wanneer ik het wel zou doen. Want het is toch ook niet mijn schuld. Nee. Het is niet mijn schuld. Maar wat ik er vervolgens mee doe is wel van mij.

Eerst ben ik het heel hard weg gaan stoppen. Ik heb het in een diepe put gegooid, heb daar zoutzuur achteraan gemieterd en een kub aarde. Vervolgens een deksel erop met daar overheen weer een molensteen. Ik dacht er geen last meer van te krijgen en vrolijk verder te kunnen met mijn leventje.

Niets is natuurlijk minder waar. Het is daar onder die molensteen alleen maar gaan etteren en zweren. Zeker omdat ik via een sluiks luikje nog allerlei andere narigheden en meer verkrachting, aanranding en mentaal en fysiek geweld erbij gooide. Dat borrelde, bruiste en uiteindelijk duwde het de steen vrolijk weg om in alle hevigheid zijn aanwezigheid aan mij te openbaren. En toen moest ik er uiteindelijk wel wat mee doen. Mijn wereldje was immers steeds kleiner geworden door alle angsten die ik had opgelopen. 

Dat deed ik dus, op mijn eigen eigenwijze wijze. Ik ben gaan aanpakken en heb mezelf er doorheen gesleept. Ik heb het probleem naar me toe getrokken, erkend, ben het gaan bekijken en heb de oplossing ervoor gezocht en gevonden.

Ik had kunnen blijven brullen dat het de schuld was van dat groepje mannen. Ik had zelfs alle mannen ter wereld de schuld kunnen geven en ze intens gaan haten. Leuk had men het niet gevonden, maar ik had waarschijnlijk wel op begrip en misschien zelfs steun kunnen rekenen. Maar het had mijn wereld er niet mooier op gemaakt en mij ook geen steek verder gebracht. Sterker nog, ik zou er alleen maar ongelukkig mee geworden zijn en verbitterd geraakt zijn. En ik mag misschien niet de meest ideale persoon op deze aardbol zijn.... Geloof me wanneer ik zeg dat de wereld mijn schaterlach toch echt wel zou gaan missen. Mijn schaterlach werkt namelijk aanstekelijk. Mensen gaan daar ook door lachen en worden er vrolijk van. Het is iets waar ik trots op ben en blij ben dat ik daarmee de wereld van de mensen om mij heen wat op kan vrolijken.

Kijk waar je zelf de verantwoordelijkheid kunt nemen in het oplossen. Het hoeft niet je schuld te zijn. God weet dat er zat is dat niet jouw schuld is. Er gebeuren de meest nare dingen in de wereld, die niet de schuld zijn van de slachtoffers. Net zoals het niet altijd mogelijk is voor de slachtoffers is om er iets aan te doen. Van kinderen kun je niet verwachten dat zij de situatie kunnen oplossen. Wanneer er een gasexplosie is, kun je niet direct ervoor zorgen dat je een ander dak boven je hoofd hebt.

Kijk eens kritisch naar al je problemen. Bij welke zit je in de slachtofferrol? Kun je er wat aan doen? Echt niet?
Zijn er geen oplossingen te vinden voor het feit dat je te dik bent omdat je niet gezond eet en niet sport? Zou je niet beter kunnen letten op wat je eet? Door bijvoorbeeld te gaan meal-preppen, zodat je op die ene dag dat je laat en moe thuiskomt niet uitgebreid in de keuken hoeft te gaan staan en wel opvangt dat je anders weer naar het frietkot zou gaan. Of door diepvries groenten te kopen. Hartstikke gezond en echt zo snel klaar.  Kun jij je wekker niet een uurtje eerder zetten, zodat je in de vroege ochtend even naar buiten kunt om te gaan wandelen of hardlopen? En je hoeft dan echt niet gelijk 10 kilometer te rennen. Ik ben ook begonnen met een half uurtje en een stap of 3000. Ondertussen loop ik een dik uur en zit ik variërend tussen de 8000 en 10000 stappen in die tijd. En is er vijf kilo af.
Kun jij niet stoppen met het drinken van die ene ongezonde drank? Kun jij die niet laten staan, wanneer je boodschappen aan het doen bent of je bestelling maakt op de site van jouw supermarkt? Mij lijkt duidelijk dat ik er ook moeite mee heb om dingen te laten staan. Vooral drank en snacks. Wanneer het goed gaat, komt het veelal omdat ik sterk genoeg ben geweest om niet alsnog wat te gaan halen bij de super. Ik heb het dus simpelweg niet in huis. Of als ik me die dag echt extra sterk in mijn schoenen voel staan. Dan kan ik ook naar de knabbels en drank kijken zonder een verlangen.
Heb je echt geen geld voor de sportschool? Ook niet als je besluit eens wat minder geld uit te geven aan bijvoorbeeld wijntjes, of door al dat snoep te laten staan.
Heb je echt alle mogelijkheden om te stoppen met roken al ondernomen? Ben je daar al voor bij je huisarts geweest en heeft hij/zij je al naar huis gestuurd met Champix? (Vraag mij niet of het werkt. Ik ben gewoon van de ene op de andere dag gestopt, na een zoveelste migraine-aanval.) Heb je al je heil gezocht in nicotine pleisters of kauwgum. Heb je het al 1000000 keer geprobeerd?

En zo kun je al je smoesjes om maar op de bank te blijven zitten  één voor één afgaan en die torpederen. Niet tevreden met je baan? Ga dan solliciteren. Heb je niet genoeg papieren? Studeer je dan suf en zorg dat je die krijgt. Zorg dat jij jezelf ontwikkelt. Pak wat er voor je ligt en los het op. Is een nieuwe studie oppakken in één keer een te groot of zwaar idee? Kijk of je het in deeltijd kunt doen. Kan dat niet of moet je eerst weer leren hoe je dat ook alweer doet, dat leren? Doe dan een cursus. Kun je wennen aan het idee dat je minder tijd hebt en gelijk jezelf weer discipline aanleren. En die cursus om te oefenen hoeft dan echt niet direct met je toekomst te maken hebben. Het mag ook best een stukje zelfontplooiing zijn. Als het je brein maar weer activeert.

Geloof me. In het begin gaat het moeilijk. En hoe lang dat zo is, geen idee. Ik ben nu al een half jaar bezig en ik lijk alleen maar dieper weg te zakken, met enkel hier en daar een lichtpuntje. Als in een openbaring van iets dat niet tot mij doordrong en nu wel. Ik krijg wat strohalmen in de schoot geworpen, omdat ik hier een mini cursus krijg, daar gewezen wordt op een boek over zelf-liefde.
Ik heb er door de veranderingen een probleem bij gekregen. Ik verander immers, dus ik zal ook anders moeten gaan leven met mijn man. En dat gaat niet zonder slag of stoot. We zijn ondertussen in relatie-therapie.

Het gaat met horten, het gaat met stoten. Vallen, opstaan, weer vallen en weer opstaan. Schreeuwen, krijsen. Wanhoop en willen opgeven. Huilen, op je knieën zakken. Dan toch weer opstaan, je schouders rechten, tranen drogen en doorgaan. Je komt er wel. Gewoon één stapje extra zetten. Elke dag weer.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Een lans voor de homoseksuelen.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Normaal gesproken houd ik me op dit log niet echt bezig met politiek. Ten eerste omdat ik niet in een hoekje gestopt wil worden en ook omdat ik echt uitgesproken meningen heb, zowel in het rechtse spectrum als het linkse. Nu is echter een uitzondering, ik moet even stoom afblazen.

Waar gaan we met zijn allen in vredesnaam heen met dit land?

Eerst even een stukje uit de krant:

Een debat over een wet waar vrijwel de hele Tweede Kamer vóór is, legde maandag tóch een bom onder de reputatie van minister Arie Slob (Basis- en Voortgezet Onderwijs, ChristenUnie). De wet voor burgerschapsonderwijs, waar het debat over ging, is weinig controversieel, maar raakt aan grondwetsartikel 23 – en rakelt daarmee gemakkelijk oude politieke pijnpunten op.

Slob verdedigd het recht om ouders te laten ondertekenen dat ze homoseksualiteit afkeuren. Daar mogen reformatorische scholen nog steeds homo's veroordelen, in het kader van hun vrijheid van godsdienst. En vrijheid van meningsuiting.

Wat ìs dit? Behalve regelrechte discriminatie? Dit kún je anno 2020 toch niet meer verdedigen?

Op zich mag je wat mij betreft homoseksualiteit niet goed vinden. Er zijn ook mensen die blauwe ogen niet goed vinden, of rood haar. Dat zegt meer over die mensen die een hekel hebben aan dan over de mensen met de blauwe ogen of het rode haar. En de homoseksuelen kunnen er denk ik ook wel mee leven. Zolang je het hen niet onmogelijk maakt om hun leven te leven zoals zij willen, zal het ze niet veel uitmaken.

Maar je leerlingen stelselmatig doordrenken met het dogma dat homoseksualiteit fout is? Ze indoctrineren met veroordelingen? De 21e eeuw roept u mensen!! Ennuh... de middeleeuwen stuurden net een postduif, ze wensen hun achterhaalde ideeën terug.

Je seksuele voorkeur is niet iets waar je voor kiest. Je komt er gaandeweg gewoon achter dat je voor een jongen of een meisje valt. Of voor allebei, zoals ik. Het is een heel gevecht voor de jongen of het meisje, om te erkennen en soms nog moeilijker om ervoor uit te komen. Mannen en vrouwen zat die voor de omgeving de schijn ophouden en niet uit durven te komen voor hun identiteit.

Deze vorm van discriminatie moet bij wet verboden worden. Dit kan en mag niet langer verdedigd worden. Ook niet onder het mom van vrijheid van godsdienst. In de bijbel staat ook dat je slaven mag hebben en je dochters mag verkopen. Dat mag gelukkig ook niet meer in de echte wereld.
Alstublieft. Maak het bij wet onmogelijk dat dit soort ideeën nog langer ondersteunt kunnen worden. Vaag alle religieuze groepen uit de tweede- en eerste kamer. Wanneer men onderdrukt met een ideologie in de hand, is het tijd om de ideologie met wortel en al in één keer uit ons politieke milieu te halen.


Geheel de Uwe,

Mystic M.

Emoties en verlangens.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Door alle drama's heen die de laatste tijd in mijn leven spelen, probeer ik mij een weg naar boven te worstelen. En één punt daarin is: Hoe kan ik niet in drama verzanden. Want mensen... Ik ben geen drama queen. Buig uzelve neder voor de ultieme godin. Ik kan drama verheffen tot een kunst waar je gewoon bang van wordt. En daar wordt ik zelf ook niet gelukkig van, kan ik je verzekeren.

Nu is één van de redenen dat ik een koningin in drama ben gewoon mijn eigen onzekerheid. Dat ik een chronisch gebrek heb aan zelfverzekerdheid, lijkt mij een overduidelijk iets. Ik schrijf hier al tijden openlijk genoeg. Dat ik goede redenen voor die onzekerheden heb lijkt mij ook glashelder, even als het feit dat ik mijn kneppel-harde best doe om daar van alles aan te doen. De spoken die ik in mijn hoofd heb zitten worden geregeld aangepakt. De successen daarmee variëren. Wat vooral het vervelende is voor mezelf, is dat er vroeg of laat altijd situaties ontstaan waardoor al mijn opgebouwde zelfvertrouwen onder mijn voeten wordt weggetrokken. Vroeg of laat kom ik altijd weer in contact met een persoon die mij mijn leuke leven niet gunt of gewoon standaard de pest in het lijf heeft zitten en dan op mij gaat zitten fitten. Blijkbaar ben ik een magneet voor zulke irritante gedrochten. Tel daarbij op dat ik redelijk gewend ben aan mishandeling, misbruik, verkrachting en verwaarlozing... Getreiter van gedrochten ben ik zo gewend, dat ik er ook automatisch op reageer. Het is immers bekend en vertrouwt, hoe vervelend ik het ook vind.

Ook een reden om mij onzeker te voelen is afwijzing. En god, wat voel ik me snel afgewezen. Zo ook gisteren, toen ik eindelijk naar bed kwam (het was al half 2 geweest) en aandacht wilde van mijn man. Hij wilde slapen en maakte dit op een voor mij zeer afwijzende manier kenbaar. Gevolg? Ik draaide me om zonder verder nog een woord te zeggen en reageerde nergens meer op.

Gisteren was al pittig, want we waren naar de relatie-therapeut geweest. Op zich was de man erg positief. Er is bij ons nog liefde in het spel, er moet enkel gewerkt worden aan de communicatie.  Tot die conclusie waren we zelf ook al gekomen. Als huiswerk hebben we mee gekregen dat we de aankomende drie weken moeten gaan praten over wat we voelen.

Teleurstelling

Wanhoop

Laksheid.

Alsof ik de enige ben die dingen onderneemt om de boel in bed en erbuiten wat op te kalefateren.

Hoe geef je deze emoties aan zonder dat hij (geheel terecht) volledig in de verdediging schiet en niet bereidt is verder op in te gaan om een oplossing te vinden? Hoe houd je de communicatie open, eerlijk, sereen en zonder verwijten? Hoe geef ik aan dat wat hij geregeld doet mij pijn, zonder hem het idee te geven dat hij een hork is?

Ik weet het niet meer. Ik merk dat ik in mijn schulp kruip. Omdat ik niet weet hoe ik het uit moet leggen. Hij is tevreden met wat er in de slaapkamer gebeurt. Omdat hij, zoals hij het zelf zegt, een simpele boerenlul is die niet super veel variatie nodig heeft.

Ik wil van alles gaan uittesten. Speeltjes erbij halen, posities uittesten. Misschien andere erbij. In ieder geval weer wat meer doen met BDSM. Daar zijn ook spullen voor gekocht. Het veertje dat erbij geleverd werd is een paar keer gebruikt. De kaars die omsmelt in massage-olie één keer. De rest ligt ongebruikt in de kast te verstoffen.

Zelf heb ik een beetje moeite met opstarten. Ik moet altijd een beetje meegenomen worden, om al mijn onzekerheden en schaamtes. Ik moet even een paar voorzetjes krijgen en een idee van wat er te koop is. Wanneer ik eenmaal weet wat er gewenst is en wat ik allemaal kan, gaat de fantasie bij mij werken. Dan start de motor, word ik creatief en kom ik zelf met variaties en ideetjes aan. En dan kan het nog wel eens zijn dat mijn bed-partner niet weet wat hem/haar overkomt. Dan ontspruit er in ene een bron van wil en genot waar ook ik niet eerder het bestaan van af wist.

Maar nu. Ik heb wat balletjes opgegooid. Gevraagd naar wensen en verlangens. Vervolgens werd er dan gezegd dat hij erover zou denken. En dat hij er op terug zou komen. Dat is nu al een week of wat geleden. Ik houd bewust mijn mond dicht en denk dat het er niet van komt. Ik zal mijn mond weer open moeten trekken. Überhaupt wat er daar gebeurt zal van mij uit moeten komen.

Ergens logisch, ik ben immers de partij die niet tevreden is. Maar het is wel verdrietig dat ik steeds het idee heb dat ik er steeds het voortouw in moet nemen en elk initiatief moet nemen.

Het feit dat ik mij hierin niet gehoord voel, omdat er immers weinig tot niets gebeurt, zorgt voor heel opstandige gedachten en emoties. Ik merk dat ik begin te verlangen naar invloeden van buitenaf. Als hij het me niet geven kan of wil, geef me dan een ander die dat wel doet. Laat mij het bed delen met een vrouw, geef mij een meester die mij af en toe eens in de touwen legt.

Dit is een verlangen dat in mij zit. En daar hangen allerlei emoties aan. Die zal ik moeten verwoorden. Niet alleen de emoties. Maar ook de ideeën en emoties. Hoe lang weet ik niet, maar het is me wel duidelijk dat ik dit niet lang meer trek.

Verword ik al tot een zeur, lieve kijkbuis-kindertjes? Ik hoop van niet.

Geheel de Uwe,

Mystic M

Beschuldigingen om niets, maken zo veel kapot.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Er moet mij iets van het hart.

Iets dat mij dwarszit, op meerdere niveaus en om meerdere redenen.

Dat hele gedoe met Johnny Depp. Hij heeft een geschil verloren van the Sun en heeft zijn rol in moeten leveren als Grindelwald bij Warner Bros. Dit om het hele gedoe met Amber Heart.

Er is bewezen dat zij niet heilig is en hem het één en ander aan heeft gedaan. Dat hij haar ook wat aan heeft gedaan is misschien aannemelijk, maar tot nu toe niet bewezen. Van haar zijn er bewijzen, van hem niet. En toch wordt zijn carrière vernield, terwijl zij nog vrolijk rond dartelt in de film industrie. Ben ik nu de enige die dit, op zijn zachtst gezegd, niet eerlijk vind? Zou zij niet aan een minstens even hoge boom genageld moeten worden? En dan het liefst in haar onderbroek. (Waarom dat detail, geen idee. Maar ik zie het zo voor me.)

Het leven wordt Johnny nu moedwillig onmogelijk gemaakt. En dat heeft hij niet verdient. Zeker niet zo lang het niet zeker is of waar hij van beschuldigd wordt ook waar is of niet. Want wat is er nu gebeurd met 'onschuldig tot het tegendeel bewezen is'? Moet hij nu in ene gaan bewijzen dat hij niets gedaan heeft? Is dat niet een beetje raar?

Johnnie is een slachtoffer mensen. Van mentaal geweld dat hem wordt aangedaan door de media en die feeks van een meid. Hij wordt brodeloos gemaakt en in een kwaad daglicht gezet, terwijl er nog niks helder is. Dit is mishandeling ten top.

En los van Johnny (goh, zou ik een fan zijn?) maak ik me druk om nog veel meer. Namelijk om het signaal dat het afgeeft en hoe er met dit soort situaties om wordt gegaan. Het maakt echt huiselijk geweld en de slachtoffers daarvan namelijk ongeloofwaardig. Net zoals men destijds het hele #metoo uit elkaar heeft getrokken en dus ongeloofwaardig heeft gemaakt.

Echte slachtoffers van geweld en misbruik in al zijn lelijke vormen, worden nog steeds in de doofpot gestopt. En is een 'mansplaining' cultuur omheen gevormd die iedereen monddood slaat. "Mansplaining' is in dezen dat er vaak tegen de slachtoffers wordt gezegd dat zij er ook hun aandeel in hebben, dat ze het wel uitgelokt zullen hebben, dat soort dingen. Door dit soort gedrag vervalt het slachtoffer vaak in stilzwijgen, voelt zich niet gehoord en niet gewaardeerd en wordt de ellende alleen maar erger. Destijds werd er om het minste of geringste #metoo gebruld, nu worden er termen gebruikt die verwijzen naar geweld. En de verwijzingen komen voort uit situaties die allerminst verkrachting of gewelddadig te noemen zijn. De serieuze en pijnlijke onderwerpen waar duizenden en duizenden vrouwen èn mannen onder gebukt gaan, worden weggehoond en als lachertje afgedaan.

Als oud slachtoffer van zowel geweld als verkrachting, word ik hier heel erg verdrietig van. Ik heb niet het idee dat men serieus neemt wat ons is aangedaan en waar wij mee te maken hebben. Daarnaast lijkt het nu alsof iedereen zo even kan zeggen dat je een verkrachter bent, of een geweldenaar. En dat aan die termen dus niet meer de waarde wordt gegeven die het zou moeten hebben.

Het zijn hele serieuze beschuldigingen, die je niet lichtzinnig moet bezigen. Niet alleen omdat het heel erg is voor de serieuze slachtoffers van deze nare situaties, maar ook omdat je iemand hier volledig mee kapot kunt maken. Wanneer jij iemand een verkrachter noemt, terwijl hij of zij dat helemaal niet is, maak je wel zijn/haar leven stuk. Dus voordat je dat brult omdat hij of zij na die ene one-night-stand toch geen contact meer wilde, denk even na. Wist jij van te voren dat het om één nachtje ging? Zo ja, niet zeuren. Zo nee, dan kun je hem/haar dat kwalijk nemen, maar een term als verkrachter is dan veel te groots. Zodra je vrijwillig mee hebt gedaan en nooit 'nee' hebt gezegd op de acties van de ander, is het geen verkrachting lieverd. Dan is het je eigen domme fout. Je bent teleurgesteld, verdrietig. En dat is naar, maar geeft jou geen recht om die ander van zulke nare dingen te betichten.

Ik hoop serieus dat mensen wat meer na gaan denken over wat ze zeggen en doen. Het zou een hoop slachtoffers kunnen schelen. Van zowel geweld en verkrachting, als slachtoffers die ten onrechte zijn beschuldigd.

Geheel de Uwe,

Mystic M.

Wat ik mis in Pornografie.

Lieve leukerds en leuke lieverds,

Mystic M is bezig met een volledig onderzoek naar seks en haar eigen seksualiteit. Dat is volgens mij geen nieuwe mededeling.

Omdat mijn ervaring over het algemeen niet altijd even positief was, is er in mijn brein van alles mis met mijn perceptie op dat gebied. Voor mij waren er altijd zo'n beetje twee uitersten. Of je bent een preutse trut en wordt hysterisch wanneer je alleen al het woord lul, penis, piemel, vagina, kut, kruis etc hoort, of je bent een geile slet die voor elke loser met de benen wijd gaat. Of voor elke andere slet, voor datzelfde geld. Kies zelf maar wat van toepassing is.

Ik heb het al eerder gehad over het verschil tussen het zijn van preuts en kuis, rigiditeit en 'sletterig zijn'. -Jeetje, ik heb nog steeds geen betere term voor de omschrijving van het zijn van blij met seks. Dat wordt gelijk een slet. Erg en teleurstellend.- Daar gaan we het nu niet meer over hebben. Ik wil het in dit log hebben over pornografie.

Vandaag de dag lijkt het of iedere dertien-jarige al minstens drie weken pornografisch materiaal heeft gezien voordat hij of zij het volgende levensjaar in loopt. Met een internet connectie en het 'adult' wachtwoord van je vader op zak -dat bijna altijd bestaat uit een geboortedatum, al dan niet met naam erbij- kom je een heel eind.

Als één van de laatsten der Mohikanen moest ik naar de bibliotheek voor de 'vieze plaatjes' en dan gooide je de gevonden schatten achter een tijdschrift, om dan te lezen in een hoekje van de bieb. Ergens ver weggestopt, waar je niet zou opvallen en hopende dat je niet die ene leuke jongen of meid zou zien want oei. Als de beoogde persoon zou zien dat jij dat las... Een tomaat was witjes in vergelijking met jouw koontjes. Maar, we vonden onze weg en lazen waar we onze handen op konden leggen. Ik zal 15 geweest zijn toen ik Anaïs Nin ontdekte. Een schrijfster van erotische verhalen. Erg veel details kreeg je niet, maar genoeg om de verbeelding van deze tiener met hormonen te laten stuiteren. Het was beeldig en vooral gepassioneerd omschreven. De mensen die in de verhalen voorkwamen waren niet perfect. Met een beetje fantasie zou ik ze morgen op straat tegen kunnen komen. En als mijn dromen echt uit zouden komen, zou het mij ook ooit overkomen. Heel wat ontmaagdingsdromen en dromen over hoe seks zou zijn heb ik ontwikkeld dankzij deze dame. En ondanks dat mijn hele seksuele leven anders is gelopen (hoewel ik wel, net als zij, in een kunstenaars wereld heb rondgelopen), ben ik haar nog altijd dankbaar. Ze was mijn steun en toeverlaat in een ontluikende vrouwelijkheid waar ik mij geen raad mee wist. En liet in haar verhalen zien dat er in ieder geval vele variabelen zijn. En dat brengt mij op de hedendaagse pornografie.

Ja, laten we eerlijk zijn. Iedereen, ook jij, kijkt wel eens pornografie. Of je leest het, of je luistert ernaar. Zelf geef ik ruiterlijk toe dat ik er wel naar luister of het lees. Ernaar kijken doe ik echter niet meer. Want ik mis iets bij pornografie.

In de industrie die er bij hoort, draait het over het algemeen om de man. De man neemt de vrouw in al haar gaten hard en ongenadig. Het hele verhaaltje duurt ongeveer zes minuten, want zo lang heeft de man nodig om zijn orgasme te bereiken. Daarna is het verhaal klaar. In die zes minuten is de vrouw al minstens 3 keer luid kreunend of krijsend gekomen, het liefst nog met veel vocht erbij ook.

Naast het feit dat ik die drie keer zeer ongeloofwaardig vind, omdat de kerel in kwestie ongeveer een kilometer bij haar clit vandaan zit, ken ik serieus geen vrouw die water spuitend klaar kan komen, laat staan wanneer er een kerel met een leuter van een halve meter in haar baarmoeder zit.

Ergens in de beginjaren van deze eeuw kwam men erachter dat vrouwen ook nog wel eens meekijken. En dus werd het tijd voor Porna, de vrouwvriendelijke(re) versie van porno. In de praktijk hield het in dat de 'acteurs' die elkaar deden nu een paar loze zinnen slaakten, om er iets van een verhaaltje in te brengen. Ik heb meerdere van dit soort video's bekeken en kwam er gedesillusioneerd uit.

Situatie schets:

In een gemiddelde huiskamer ligt een blote vrouw ongeïnteresseerd te kauwen op een stukje bubblegum. Ze ligt op een bank waarvan het dessin in de jaren '80 van de vorige eeuw al achterhaald was, maar voor de rest is het hele interieur zo uit de Ikea getrokken. De dame kreunt een beetje, want dat moet. Haar holle ogen staren dof in de camera, terwijl ze een pose aanneemt die opwindend zou moeten zijn.

De camera zoemt even in op haar gladgeschoren en kurkdroge geslacht. Vervolgens worden haar borsten goed in beeld gebracht, terwijl zij er zelf een beetje verveeld mee aan het spelen is. De camera houdt dit ongeveer een minuut in beeld en zoemt dan uit.

De kamerdeur gaat open. Er komt een man de kamer binnen, ook in zijn blote kont. Hij loopt een beetje moeilijk, omdat er een apparaat in paraatheid tussen zijn benen zwengelt. -De proporties van het apparaat in kwestie jagen mij persoonlijk schrik aan. Wat ben ik blij dat dit niet het eerste beeld op mijn netvlies was, de dag dat mijn ontmaagding kwam. Dan was ik gillend naar het klooster gerend. Zo'n gigantisch geslacht wil ik er niet in hebben. Dat gaat bij mij echt NOOOOIT passen. Geen idee waar die dame mee is voorzien, maar ik heb 'daar beneden' echt geen ontvangsthal a la  Zweinstein.- Hij zwalkt de kamer in, op zoek naar iets dat hij kan neuken. Al snel slaat hij het slot van de deur en de vaas over, dat past niet. O, wacht, een verveelt sletje op een oude bank. Nou, laten we dan dat maar te grazen nemen.

Er volgt een ongeloofwaardig verhaaltje met de vraag of haar man misschien thuis is en wanneer dit niet zo blijkt te zijn, steekt hij zijn apparaat dan maar in één van de door haar aangeboden gaten. Er volgt veel gekreun en gehijg, zoals eerder gemeld komt zij in minder dan zes minuten en zonder enig voorspel minstens drie keer oorverdovend klaar en uiteindelijk spuit hij de inhoud van zijn prostaat uit over haar gezicht. Al die tijd zijn er close ups gemaakt van het geweld, met extra aandacht van de geluidsman, want elke 'flop flop' en iedere 'flap flap' moeten te horen zijn. En wanneer het 'cuming shot' wordt gemaakt, komt er nog een close up van het gezicht van de dame, die met haar wimpers knippert en een kreun slaakt.

Ik vind dit zo ongeloofwaardig!!!

Waar is de passie? Dat kind heeft de hele tijd dat die knul haar nam liggen te bedenken dat ze haar kat nog te eten moet geven. Dat ze nog drie van dit soort films moet maken om genoeg verdient te hebben om die trip naar de bahama's te kunnen maken. Hoe heet die knul ook alweer? Zou die ene leuke gast van Tinder nog zin hebben in een leuke nacht? Misschien wordt ze dan eindelijk weer eens lekker genomen.

Die hele film is zo strak en plastisch als het maar kan. Geen sprankje passie te vinden, geen greintje lust voor elkaar te vinden in die film. Het gaat plastisch om 'de daad' en de verschillende posities die je erbij kunt aannemen.

IK WIL LUST! Ik wil een stel zien dat elkaar uitkleed. Eerst met de ogen, daarna letterlijk. Er mag best gescheurd worden. Ik wil mensen zien die niks anders willen doen dan elkaar, onder negen atmosferen. Die vergeten dat er een camera in de buurt is, die niet weten dat die rotbank al gefigureerd heeft in minstens 1000 van dit soort films. Dat heeft het kreng ook niet, want deze porno is een keer doordrenkt met lust en passie. Het is geen rol die neergezet wordt, dit duo wil elkaar echt. En in deze film 'speelt' ze niet de dominatrix, ze is het echt en het stel heeft elkaar overduidelijk eerder ongenadig afgemaakt met zweep en touw. En ze raken er nog steeds van door het dolle heen.

Dàt wil ik zien. Als dat op de markt komt, ben ik porno verslaafd in een maand. En man, zal ik studeren. Want dat wil ik ook kunnen.

Maar blijkbaar ben ik daar de enige in. Want zelfs met het wonderlijke wereld wijze web, kan ik dat niet vinden. 

Geheel de Uwe,

Mystic M.