Lieve leukerds en leuke lieverds,
Vannacht bedacht ik me iets. Nu ja... Gisteravond laat eigenlijk.
Lief en ik hadden woorden gehad. Over dingen die mij dwars zitten. Er barstte gisteren een bom. Deels omdat ik gefrustreerd ben over het feit dat ik domweg niet gehoord wordt. Het zijn allemaal dingen geweest die ik op zijn minst al honderd keer heb aangegeven. Grenzen, wensen, verlangens. Allemaal dingen die ik zei, op vriendelijke wijze. En er wordt vervolgens geen aandacht aan geschonken. Ik voel me derhalve niet gewaardeerd of gerespecteerd. Sterker nog.. Ik heb het idee dat men mij juist bewust negeert en expres mij probeert te kwetsen.
Gisteren explodeerde ik, omdat een deel van deze frustraties afkomstig zijn uit de acties van zijn familie. Verschillen in gedachten en houdingen, waarbij ik niet het idee heb dat mijn ideeën worden geaccepteerd. Ik kan zelden uitspreken en wanneer ik over iets anders denk wordt er net zo lang over door gezeurd, tot ik uit pure ellende hen maar gelijk geef. ze kunnen niet accepteren dat ik er anders over denk. En vind dat zij erg vast zitten in hun ideeën en het wel heel makkelijk hebben.
In ieder geval. Waar ik over uit mijn dak ging was onder andere de passieve houding die mijn man inneemt in deze geschillen. Hij corrigeert mij niet achteraf, maar hij neemt het ook nooit voor me op.
Hij schrok erg dat ik zei me in de steek gelaten te voelen. Wat voor mij weer voor extra wroeging zorgde. 'Dit is niet de eerste keer dat ik dit zeg!' Die stem. En af en toe kwam hij er ook door. Uiteindelijk liep ik boos weg met de tekst dat niemand luisterde, want het was toch maar wat Mystic M. zegt en dat is niet belangrijk.
Dat zinnetje brul ik wel vaker. Het is een diep gewortelde frustratie, die deels in angst zit en deels in waarheid. Mijn teksten worden vaak genegeerd. De enigen die naar mijn teksten luisteren zijn vrienden. Familie en schoonfamilie hoort mij aan. Negen van de tien keer handelen ze er niet naar. Om maanden later op een idee te komen. Tja, dat zei ik een tijd geleden dus al, maar toen luisterden ze niet.
Desalniettemin... Even wat koelte tussen meneer en mevrouw Mystic M dus. Uiteindelijk ging ik naar yoga. Hopende dat ik tot rust zou komen en dat de gemoederen iets zouden zakken. Dat deed het wel een beetje, maar ik heb nou niet echt super zen op mijn matje gelegen. Meerdere keren biggelden de tranen over mijn wangen. En allerlei vragen spookten door mijn hoofd.
Waarom neemt men mij nooit serieus?
Waarom luistert men nou nooit naar wat ik zeg en aangeef?
Waar gaat het mis in mijn communicatie?
Drie vragen, die mij al vanaf mijn tienertijd plagen en waar ik nog nooit een antwoord op gevonden heb. (Logisch, want als ik het antwoord had, had ik het probleem ook allang niet meer.)
In ieder geval... Uiteindelijk moest ik ook weer naar huis. En naar bed, waar ik meneer Mystic ook weer tegenkom. Ik wenste hem welterusten, maar deed verder niets. Waar ik die middag nog een gevoel van lust in mijn lijf voelde, was nu alles koel en kil.
En dat was het moment waarop ik mij besefte hoe liefde om kan slaat. Het gaat sluipend, in kleine dingen.
Het begint met iets dat je niet begrijpt van elkaar. Op zich zou het kunnen dat je dit ziet. Maar dan is het zo klein dat je er geen aandacht aan besteed. Of denk dat het later wel komt, wat nooit gebeurt. Vervolgens ontstaan er grotere geschillen, waardoor er ruzies ontstaan. Er komt een scheurtje in je hart. En dat scheurtje wordt een scheur. Gisteren voelde ik tussen meneer Mystic en mij een muur. Een muur van kilte die ik niet kon doorbreken, hoe graag ik dat ook wilde. Uiteindelijk kwam hij toch nog tegen me aan liggen. En ondanks dat ik hem niet wilde kussen, liet het wel toe. Ik wilde het niet helemaal, maar had er tegelijkertijd ook immense behoefte aan. Behoefte om die band te houden, bang dat we anders nog verder uit elkaar zouden drijven. Maar voor mijn gevoel ging ik er als een robot doorheen.
Is dit de weg naar pure haat? Is dit het punt waarop we uiteindelijk elkaar naar het leven gaan staan?
Ik weet het even niet. Ik weet niet eens op het moment of ik wel van hem houd. Ik ga ervan uit van wel. Ik weet het nu niet, maar ben benieuwd hoe ik mij zou voelen als hij morgen in ene weg zou vallen. Iets in mij doet vermoeden dat ik dan ook helemaal gek zou worden en niet zou weten wat te doen van verdriet. En echt niet alleen maar omdat ik aan hem gewend ben en de levensstandaard die wij dankzij zijn harde werken kunnen hebben.
Hopelijk is er nog een weg terug. Ik ben nog lang niet klaar met hem.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten