Lieve leukerds en leuke lieverds,
Door alle drama's heen die de laatste tijd in mijn leven spelen, probeer ik mij een weg naar boven te worstelen. En één punt daarin is: Hoe kan ik niet in drama verzanden. Want mensen... Ik ben geen drama queen. Buig uzelve neder voor de ultieme godin. Ik kan drama verheffen tot een kunst waar je gewoon bang van wordt. En daar wordt ik zelf ook niet gelukkig van, kan ik je verzekeren.
Nu is één van de redenen dat ik een koningin in drama ben gewoon mijn eigen onzekerheid. Dat ik een chronisch gebrek heb aan zelfverzekerdheid, lijkt mij een overduidelijk iets. Ik schrijf hier al tijden openlijk genoeg. Dat ik goede redenen voor die onzekerheden heb lijkt mij ook glashelder, even als het feit dat ik mijn kneppel-harde best doe om daar van alles aan te doen. De spoken die ik in mijn hoofd heb zitten worden geregeld aangepakt. De successen daarmee variëren. Wat vooral het vervelende is voor mezelf, is dat er vroeg of laat altijd situaties ontstaan waardoor al mijn opgebouwde zelfvertrouwen onder mijn voeten wordt weggetrokken. Vroeg of laat kom ik altijd weer in contact met een persoon die mij mijn leuke leven niet gunt of gewoon standaard de pest in het lijf heeft zitten en dan op mij gaat zitten fitten. Blijkbaar ben ik een magneet voor zulke irritante gedrochten. Tel daarbij op dat ik redelijk gewend ben aan mishandeling, misbruik, verkrachting en verwaarlozing... Getreiter van gedrochten ben ik zo gewend, dat ik er ook automatisch op reageer. Het is immers bekend en vertrouwt, hoe vervelend ik het ook vind.
Ook een reden om mij onzeker te voelen is afwijzing. En god, wat voel ik me snel afgewezen. Zo ook gisteren, toen ik eindelijk naar bed kwam (het was al half 2 geweest) en aandacht wilde van mijn man. Hij wilde slapen en maakte dit op een voor mij zeer afwijzende manier kenbaar. Gevolg? Ik draaide me om zonder verder nog een woord te zeggen en reageerde nergens meer op.
Gisteren was al pittig, want we waren naar de relatie-therapeut geweest. Op zich was de man erg positief. Er is bij ons nog liefde in het spel, er moet enkel gewerkt worden aan de communicatie. Tot die conclusie waren we zelf ook al gekomen. Als huiswerk hebben we mee gekregen dat we de aankomende drie weken moeten gaan praten over wat we voelen.
Teleurstelling
Wanhoop
Laksheid.
Alsof ik de enige ben die dingen onderneemt om de boel in bed en erbuiten wat op te kalefateren.
Hoe geef je deze emoties aan zonder dat hij (geheel terecht) volledig in de verdediging schiet en niet bereidt is verder op in te gaan om een oplossing te vinden? Hoe houd je de communicatie open, eerlijk, sereen en zonder verwijten? Hoe geef ik aan dat wat hij geregeld doet mij pijn, zonder hem het idee te geven dat hij een hork is?
Ik weet het niet meer. Ik merk dat ik in mijn schulp kruip. Omdat ik niet weet hoe ik het uit moet leggen. Hij is tevreden met wat er in de slaapkamer gebeurt. Omdat hij, zoals hij het zelf zegt, een simpele boerenlul is die niet super veel variatie nodig heeft.
Ik wil van alles gaan uittesten. Speeltjes erbij halen, posities uittesten. Misschien andere erbij. In ieder geval weer wat meer doen met BDSM. Daar zijn ook spullen voor gekocht. Het veertje dat erbij geleverd werd is een paar keer gebruikt. De kaars die omsmelt in massage-olie één keer. De rest ligt ongebruikt in de kast te verstoffen.
Zelf heb ik een beetje moeite met opstarten. Ik moet altijd een beetje meegenomen worden, om al mijn onzekerheden en schaamtes. Ik moet even een paar voorzetjes krijgen en een idee van wat er te koop is. Wanneer ik eenmaal weet wat er gewenst is en wat ik allemaal kan, gaat de fantasie bij mij werken. Dan start de motor, word ik creatief en kom ik zelf met variaties en ideetjes aan. En dan kan het nog wel eens zijn dat mijn bed-partner niet weet wat hem/haar overkomt. Dan ontspruit er in ene een bron van wil en genot waar ook ik niet eerder het bestaan van af wist.
Maar nu. Ik heb wat balletjes opgegooid. Gevraagd naar wensen en verlangens. Vervolgens werd er dan gezegd dat hij erover zou denken. En dat hij er op terug zou komen. Dat is nu al een week of wat geleden. Ik houd bewust mijn mond dicht en denk dat het er niet van komt. Ik zal mijn mond weer open moeten trekken. Überhaupt wat er daar gebeurt zal van mij uit moeten komen.
Ergens logisch, ik ben immers de partij die niet tevreden is. Maar het is wel verdrietig dat ik steeds het idee heb dat ik er steeds het voortouw in moet nemen en elk initiatief moet nemen.
Het feit dat ik mij hierin niet gehoord voel, omdat er immers weinig tot niets gebeurt, zorgt voor heel opstandige gedachten en emoties. Ik merk dat ik begin te verlangen naar invloeden van buitenaf. Als hij het me niet geven kan of wil, geef me dan een ander die dat wel doet. Laat mij het bed delen met een vrouw, geef mij een meester die mij af en toe eens in de touwen legt.
Dit is een verlangen dat in mij zit. En daar hangen allerlei emoties aan. Die zal ik moeten verwoorden. Niet alleen de emoties. Maar ook de ideeën en emoties. Hoe lang weet ik niet, maar het is me wel duidelijk dat ik dit niet lang meer trek.
Verword ik al tot een zeur, lieve kijkbuis-kindertjes? Ik hoop van niet.
Geheel de Uwe,
Mystic M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten