Het is je eigen verantwoordelijkheid, dus duik niet in die slachtofferrol.

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ik heb aardig wat tegenslag, omdat ik aan het veranderen ben. Dat gaat nooit in één keer goed, dat gaat niet van een leien dakje. Was dat maar waar. Maar als dat zo was, zouden er veel meer mensen uit hun benarde situatie komen, denk ik. En nog meer mensen zouden er niet in komen in eerste instantie.

Maar het leven gooit nu eenmaal allerlei narigheid op je pad. Er gebeuren in de loop der jaren allerlei dingen die je niet had voorzien, die het je moeilijk maken en die je op moet zien te lossen. En dan is het zaak dat je niet in de slachtofferrol duikt. Dat je wat er op je pad aankomt en er het beste van maakt. Het is je eigen schuld, dus los het op.

Nu hoor ik je gillen: Maar Mystic, er gebeurt van alles wat niet jouw schuld is. Wanneer er iemand morgen een deuk in jouw auto rijdt, is dat niet jouw schuld.

Nee, dat is niet mijn schuld. En het is in dit voorbeeld ook heerlijk dat je exact kunt aanwijzen wie de schuld wel heeft. Mijn auto stond immers geparkeerd en een niet uitkijkende idioot parkeerde zijn auto in mijn bumper. Niet mijn schuld, zijn schuld want hij lette niet op.

Maar als die botser stiekem weg weet te glippen zonder dat er gegevens zijn achtergelaten, zit ik nog steeds met de gevolgen. Even mag ik wel zwelgen in zelfmedelijden. Het is immers gewoon niet leuk en als ik mag kiezen heb ik ook liever geen deuk in mijn auto. Maar na uiterlijk een dag is het toch echt aan mij om een keuze te maken wat betreft deze situatie. Wil ik die deuk laten zitten omdat ik de kosten niet wil? Of kan ik het helaas even niet betalen om het te laten maken? (Ook een mogelijke optie.) Prima, de keus is gemaakt. Maar niet piepen, accepteer dan die deuk en ga door. Niet drie maanden later nog een keer oprakelen dat er een rottige deuk in de auto zit. Weet je van jezelf dat je erover door zeurt en kun je het wel betalen om die deuk te laten wegpoetsen? Wederom een prima keuze. Breng je tuut naar de garage, hij komt als herboren weer terug.

Je neemt je verantwoordelijkheid voor de situatie, bekijkt deze van alle kanten en doet wat het beste is.

Slachtoffers zwelgen in de situatie. Ze geven de schuld van de situatie aan externe factoren, om verder niets te hoeven doen aan die situatie. Ze zeggen bijvoorbeeld dat ze te weinig geld krijgen van de baas of overheid om rond te kunnen komen. Maar ondertussen hebben ze wel allerlei abonnementen op verschillende services lopen. En geregeld zitten ze halen ze wat te eten af.

Alleen al deze week heb ik 23 euro op ons budget bespaart. Simpel door dat ene abonnement van 12 euro in de maand op te zeggen en te kijken wat mijn energiekosten nou eigenlijk zijn. Bleek mijn maandbedrag met 11 euro per maand naar beneden te kunnen. En ik durf te wedden dat, als wij eens wat minder eten zouden afhalen, we veel meer geld zouden kunnen sparen. Wij houden echter van lekker leven en willen daar pas in snijden als dit echt niet anders kan. Ook een prima keuze, maar dan moeten we ook leven met de gevolgen. Die zijn namelijk in ons geval dat we niet kunnen sparen voor een vakantie naar bijvoorbeeld Aruba. Wij geven al dat geld uit aan andere dingen.

Ook kan het zijn dat de oorzaak niet bij jou ligt, maar dat je domweg de gevolgen wel moet oplossen.

Ik ben verkracht. Dat is in geen enkel geval mijn eigen schuld geweest. Ik gaf steeds aan dat ik het niet wilde, ik zei nee. En hij heeft niet naar mij geluisterd. Zijn schuld, ik ben het slachtoffer. Maar ik kan niet wegkruipen in de slachtofferrol, al zal niemand mij in deze het verwijten wanneer ik het wel zou doen. Want het is toch ook niet mijn schuld. Nee. Het is niet mijn schuld. Maar wat ik er vervolgens mee doe is wel van mij.

Eerst ben ik het heel hard weg gaan stoppen. Ik heb het in een diepe put gegooid, heb daar zoutzuur achteraan gemieterd en een kub aarde. Vervolgens een deksel erop met daar overheen weer een molensteen. Ik dacht er geen last meer van te krijgen en vrolijk verder te kunnen met mijn leventje.

Niets is natuurlijk minder waar. Het is daar onder die molensteen alleen maar gaan etteren en zweren. Zeker omdat ik via een sluiks luikje nog allerlei andere narigheden en meer verkrachting, aanranding en mentaal en fysiek geweld erbij gooide. Dat borrelde, bruiste en uiteindelijk duwde het de steen vrolijk weg om in alle hevigheid zijn aanwezigheid aan mij te openbaren. En toen moest ik er uiteindelijk wel wat mee doen. Mijn wereldje was immers steeds kleiner geworden door alle angsten die ik had opgelopen. 

Dat deed ik dus, op mijn eigen eigenwijze wijze. Ik ben gaan aanpakken en heb mezelf er doorheen gesleept. Ik heb het probleem naar me toe getrokken, erkend, ben het gaan bekijken en heb de oplossing ervoor gezocht en gevonden.

Ik had kunnen blijven brullen dat het de schuld was van dat groepje mannen. Ik had zelfs alle mannen ter wereld de schuld kunnen geven en ze intens gaan haten. Leuk had men het niet gevonden, maar ik had waarschijnlijk wel op begrip en misschien zelfs steun kunnen rekenen. Maar het had mijn wereld er niet mooier op gemaakt en mij ook geen steek verder gebracht. Sterker nog, ik zou er alleen maar ongelukkig mee geworden zijn en verbitterd geraakt zijn. En ik mag misschien niet de meest ideale persoon op deze aardbol zijn.... Geloof me wanneer ik zeg dat de wereld mijn schaterlach toch echt wel zou gaan missen. Mijn schaterlach werkt namelijk aanstekelijk. Mensen gaan daar ook door lachen en worden er vrolijk van. Het is iets waar ik trots op ben en blij ben dat ik daarmee de wereld van de mensen om mij heen wat op kan vrolijken.

Kijk waar je zelf de verantwoordelijkheid kunt nemen in het oplossen. Het hoeft niet je schuld te zijn. God weet dat er zat is dat niet jouw schuld is. Er gebeuren de meest nare dingen in de wereld, die niet de schuld zijn van de slachtoffers. Net zoals het niet altijd mogelijk is voor de slachtoffers is om er iets aan te doen. Van kinderen kun je niet verwachten dat zij de situatie kunnen oplossen. Wanneer er een gasexplosie is, kun je niet direct ervoor zorgen dat je een ander dak boven je hoofd hebt.

Kijk eens kritisch naar al je problemen. Bij welke zit je in de slachtofferrol? Kun je er wat aan doen? Echt niet?
Zijn er geen oplossingen te vinden voor het feit dat je te dik bent omdat je niet gezond eet en niet sport? Zou je niet beter kunnen letten op wat je eet? Door bijvoorbeeld te gaan meal-preppen, zodat je op die ene dag dat je laat en moe thuiskomt niet uitgebreid in de keuken hoeft te gaan staan en wel opvangt dat je anders weer naar het frietkot zou gaan. Of door diepvries groenten te kopen. Hartstikke gezond en echt zo snel klaar.  Kun jij je wekker niet een uurtje eerder zetten, zodat je in de vroege ochtend even naar buiten kunt om te gaan wandelen of hardlopen? En je hoeft dan echt niet gelijk 10 kilometer te rennen. Ik ben ook begonnen met een half uurtje en een stap of 3000. Ondertussen loop ik een dik uur en zit ik variërend tussen de 8000 en 10000 stappen in die tijd. En is er vijf kilo af.
Kun jij niet stoppen met het drinken van die ene ongezonde drank? Kun jij die niet laten staan, wanneer je boodschappen aan het doen bent of je bestelling maakt op de site van jouw supermarkt? Mij lijkt duidelijk dat ik er ook moeite mee heb om dingen te laten staan. Vooral drank en snacks. Wanneer het goed gaat, komt het veelal omdat ik sterk genoeg ben geweest om niet alsnog wat te gaan halen bij de super. Ik heb het dus simpelweg niet in huis. Of als ik me die dag echt extra sterk in mijn schoenen voel staan. Dan kan ik ook naar de knabbels en drank kijken zonder een verlangen.
Heb je echt geen geld voor de sportschool? Ook niet als je besluit eens wat minder geld uit te geven aan bijvoorbeeld wijntjes, of door al dat snoep te laten staan.
Heb je echt alle mogelijkheden om te stoppen met roken al ondernomen? Ben je daar al voor bij je huisarts geweest en heeft hij/zij je al naar huis gestuurd met Champix? (Vraag mij niet of het werkt. Ik ben gewoon van de ene op de andere dag gestopt, na een zoveelste migraine-aanval.) Heb je al je heil gezocht in nicotine pleisters of kauwgum. Heb je het al 1000000 keer geprobeerd?

En zo kun je al je smoesjes om maar op de bank te blijven zitten  één voor één afgaan en die torpederen. Niet tevreden met je baan? Ga dan solliciteren. Heb je niet genoeg papieren? Studeer je dan suf en zorg dat je die krijgt. Zorg dat jij jezelf ontwikkelt. Pak wat er voor je ligt en los het op. Is een nieuwe studie oppakken in één keer een te groot of zwaar idee? Kijk of je het in deeltijd kunt doen. Kan dat niet of moet je eerst weer leren hoe je dat ook alweer doet, dat leren? Doe dan een cursus. Kun je wennen aan het idee dat je minder tijd hebt en gelijk jezelf weer discipline aanleren. En die cursus om te oefenen hoeft dan echt niet direct met je toekomst te maken hebben. Het mag ook best een stukje zelfontplooiing zijn. Als het je brein maar weer activeert.

Geloof me. In het begin gaat het moeilijk. En hoe lang dat zo is, geen idee. Ik ben nu al een half jaar bezig en ik lijk alleen maar dieper weg te zakken, met enkel hier en daar een lichtpuntje. Als in een openbaring van iets dat niet tot mij doordrong en nu wel. Ik krijg wat strohalmen in de schoot geworpen, omdat ik hier een mini cursus krijg, daar gewezen wordt op een boek over zelf-liefde.
Ik heb er door de veranderingen een probleem bij gekregen. Ik verander immers, dus ik zal ook anders moeten gaan leven met mijn man. En dat gaat niet zonder slag of stoot. We zijn ondertussen in relatie-therapie.

Het gaat met horten, het gaat met stoten. Vallen, opstaan, weer vallen en weer opstaan. Schreeuwen, krijsen. Wanhoop en willen opgeven. Huilen, op je knieën zakken. Dan toch weer opstaan, je schouders rechten, tranen drogen en doorgaan. Je komt er wel. Gewoon één stapje extra zetten. Elke dag weer.

Geheel de Uwe,

Mystic M.