Studie Zenuwen

 Lieve leukerds en leuke lieverds,

Ondertussen zitten we een beetje in de zenuwen.

Vorige week ben ik overgestapt met mijn cursus Frans. Naar een lager niveau. De grammatica van Frans zit er bij mij niet goed in en staat mijn ontwikkeling in de weg.

Goed, afgelopen maandag dus naar een andere klas overgestapt. Ik ging blanco heen. Want ik had geen boek en geen informatie, niks. Helemaal uitgelegd na afloop aan de lerares. Ik zou de papieren krijgen, als ik haar mijn email gaf. Dus ik heb dinsdag gelijk een mailtje gestuurd. Daar heb ik tot nu toe nog niets op mogen ontvangen.

Ik wil zo graag dat het goedkomt. De cursus verloopt tot nu toe nogal stroefjes. Niet op niveau, ik begrijp er weinig van. En nu heb ik gewoon de middelen niet die nodig zijn om goed mijn opleiding te doen.

Dat werkt een beetje demotiverend. Maar ik wil zo graag dat het gaat lukken. Dus ondanks de start problemen geef ik het nog niet op.

Dit is voor mij zoveel meer dan alleen een cursus Frans. Het is gelijk ook een soort cursus 'Omgaan met stress en teleurstellingen.' En een manier om zachtjes mijn grenzen te ontdekken en op te rekken. Ik wil meer uit mijn leven gaan halen, weer gaan schitteren.

Ik wil weer leren hoe je dat nou doet, dat leren. Zodat ik over een paar jaar, wanneer we met zijn allen een manier hebben gevonden om dat stomme Covid 19 het hoofd te bieden en we weer een beetje kunnen leven, een opleiding kan gaan volgen. De opleiding tot geestelijk begeleider trekt me nog steeds erg aan. De vakken en onderdelen waar het uit bestaat zijn veelal boeiend en interessant. Of ik dan uiteindelijk ook begeleider word is nog de vraag, maar de opleiding is in ieder geval geweldig. In het kader van zelfontplooiing en -ontwikkeling is het altijd boeiend om te doen. En aangezien ik het zelf zal betalen, hoef ik ook geen verantwoording af te leggen aan het UWV.

Maar eerst dus dat Frans onder de knie krijgen.

En dat lijf van mij weer in het gareel krijgen. Voorlopig zijn de yoga lessen online. De school moet in verband met de aangescherpte regels dicht blijven. Eerlijk gezegd valt dit mij best zwaar. Het feit dat ik even in een andere omgeving zat dan thuis deed mij erg goed. De wandeling erheen en terug. Automatisch frisse lucht pakken en oefenen op rechtop lopen. Mijn hele houding aanpakken, letterlijk en figuurlijk. Zowel in de manier waarop ik mij beweeg, als hoe ik tegen de wereld en vooral mezelf aan kijk. 
Het is pittig, vereist een hoop geduld en zelfdiscipline. Maar ik zou willen dat ik het veel eerder zo had aangepakt.
Ik krijs, schreeuw en huil. Maar sta dit te doen met een glimlach op de lippen.
Is dit een beetje te volgen? Vast niet. Laat het me beter uitleggen. Ik krijs, huil en schreeuw. Van alle pijn die eruit komt. Ellende van vroeger, angsten, beweringen waar ik me jaren aan heb vastgehouden. Allerlei conclusies die ik getrokken had, in mijn systeem had gezet en waar ik me aan vasthield. Allerlei klinkklare onzin die alleen maar tegenhield in plaats van dat het me vooruit hielp. Ik laat los. En dat gaat niet zonder slag of stoot. Vandaar het krijsen, schreeuwen en huilen. Maar met een glimlach op de lippen omdat ik loslaat wat niet van mij is. Ik kom er vanzelf onder vandaan. En dan kan ik eindelijk gaan laten zien wie ik echt ben.


Geheel de Uwe,

Mystic M.