Lieve leukerds en leuke lieverds,
Ik doe onderzoek naar van alles. En omdat ik onderzoek doe, kom ik bij groepen uit.
De meeste groepen vind ik of facebook. Want laten we eerlijk zijn... Om met mensen van gedachten te kunnen wisselen is dat een geweldig medium. Je kunt tekst en plaatjes met elkaar delen, zowel openbaar als met restricties. Jammer dat Facebook steeds meer regels op gaat leggen, maar dat is een ander verhaal.
In ieder geval.. Ik ben een keer gestuit op een groep voor Heidenen/Paganisten/Wiccans/Druïden?Sjamanen. In één woord: Anders-Gelovigen. Polytheïsten.
Via één van de vele vraagstukken kwam ik ervoor uit dat ik zowel het Noorse als het Griekse pantheon aanhang. Voor mij zijn beide pantheons even logisch als ademhalen of naar de wc gaan. Beiden zijn onderdeel van mijn dagelijks leven. Ik heb gebruiken die hun oorsprong vinden in deze religies, ik offer aan de goden van deze pantheons, ik dank deze pantheons.
En toen werd mij gevraagd hoe ik de twee kan verbinden.
Nu ga ik mij deels op glad ijs wagen. Waarschijnlijk begrijp ik de vraag namelijk niet geheel.
Dat weet ik, omdat ik vertelde te offeren aan Freya, Odin en Idunna, maar ook aan Apollo, Athena, Aphrodite, Persephone, Pegasus en zelfs aan Venus. En toen werd er oprecht gevraagd hoe ik deze dan verbind.
Ik zei niet te weten hoe je de overeenkomsten niet kon zien. Freya, Venus en Aphrodite zijn immers alle drie liefdes-godinnen.
Ja, dat was al duidelijk.
Dus ik denk dat het in dezen ging om de verschillende levensstijlen. Want ja, de Noorse mensen en de Sami leefden daadwerkelijk anders dan de Grieken. De omgeving waar ze leefden is immers anders. Dat vraagt dan ook om een andere aanpak.
Athena en Odin geven beiden wijsheid en de strijd. Nu houdt hier hun vergelijkbaarheid ook wel op. Odin was meer van oorlog. En Athena is strijd. Daar zit voor mijn gevoel een wezenlijk verschil tussen, al kan ik je niet uitleggen wat dat is en waarom dat dan is. Het enige dat ik hierover kan zeggen is dat elke vezel van mijn wezen zegt dat het zo is.
Ik kan je nu dus enkel meenemen in mijn hoofd. En daar wordt het nu even vaag en glad. Want ondanks dat ik het een geweldige vraag vind, weet ik het antwoord niet goed. Waarschijnlijk vind ik het daarom zo'n leuke vraag. Ik word immers uitgedaagd om weer eens na te denken en buiten de gebaande paden te gaan. Ook moet ik mijn eigen gedachten en gebruiken weer eens onder de loep nemen en dat vind ik altijd leuk. Simpelweg onderzoeken of het wel klopt wat je allemaal loopt te beweren.
Eerlijk is eerlijk, ik zwalk nogal heen en weer tussen de twee religies. Juist omdat ik me zo aangetrokken voel tot allebei. Als kind las ik de Ilias en de Odyssee al. Daar kon ik uren in wegdromen. Ik voelde me aangetrokken tot de gebruiken die erin omschreven werden, tot de goden die zo menselijk waren en ook fouten maakten, net als wij. En toen ik met mijn 17e op vakantie ging naar Kos was het hek van de dam. Ik liep daar tussen oude ruïnes van de oude goden, voelde een kracht en wist dat ik thuiskwam. Ik werd geroepen. Niet door één stem, maar door meerdere. Hele koren zongen mij naar het huis van mijn geest.
Als jong volwassene kreeg ik een Edda in mijn handen. En ook een boek van Beowulf. Die twee boeken werden verslonden en ook hier hoorde ik, in goed Nederlandsch, de 'ring of truth'. Het belletje van de waarheid. Ik hoorde de zee en haar golven. Ik rook haar lucht en werd in mijn hoofd naar haar toe getrokken. Nehalennia en Njord stonden mij op te wachten, voeren mij naar Freya en Idunna. En zo kwam ik thuis in het huis van mijn bloed.
Omdat de verhalen in de Edda zich gewoon in Noord Europa afspelen (met enkele uitstapjes), kon ik dat nog makkelijker voor me zien. De huizen waar de mensen in wonen, ik ken ze. De kleren waar ze in liepen, ik weet hoe de materialen voelen. En hoe ze ruiken kan ik me ook een voorstelling van maken. De materialen die ze gebruikten zijn immers nog steeds voor handen.
Puur omdat de Noorse mythologie uit Noord Europa komt en de Noorse en Germaanse mythologie verwante geloven zijn, heb ik daarvoor gekozen als mij hoofd-religie. Ik huppel immers in Nederland rond en heb Germaans en Scandinavisch bloed. (Sami? Geen idee. Zou ik moeten uitzoeken.) -Ook heb ik Frans, Brits en waarschijnlijk Joods bloed, waar ik ook prat op ga. Maar dat doet er nu totaal niet toe.- Over de Grieken is wat meer bekend. Ze schreven immers zelf en daar is veel van bewaard gebleven. Terwijl de Scandinaviërs zelf weinig schreven - Snorri schreef de Edda uiteindelijk eens op. Maar dat was eeuwen nadat alle verhalen enkel mondeling werden doorgegeven. De Scandinaviërs hadden een vertel-cultuur, geen schrijf-cultuur- en er dus enkel over hen geschreven werd. Aangezien wat er is geschreven over hen is gedaan door vijanden, is er geen positief beeld ontstaan. Het meeste wat men immers met hen te maken had, was wanneer de Scandinaviërs kwamen plunderen -Viking was een baan, geen volk, net zoiets als de term Boekanier- of op andere wijze met ze in oorlog was. Het grootste gedeelte van het volk kwam je niet mee in aanraking. Die leefden gewoon op en van het land. Het waren net gewone mensen met hun dagelijkse beslommeringen.
Ondertussen worden er vondsten gedaan en puzzelen we steeds meer over de oude inwoners en hun religie in elkaar. Ik word daar gelukkig van. En met veel heb ik zoiets van: Dat wist ik al. Wanneer ik bijvoorbeeld weer een historisch stukje vind waarin verteld wordt dat er toch ook vrouwen mee gingen op plundertocht en naar de oorlog. In het stuk wordt dan verteld dat we dit nu sinds kort weten. Ik denk dan... Nee... We hebben het sinds kort wetenschappelijk bevestigd. Ik heb altijd al geweten dat vrouwen ook meevochten in de strijd. We werden niet voor niets geëerd met de term 'Shield Maiden'. Die term krijg je echt niet omdat je zo leuk zou borduren.
In ieder geval. Ik ben er zelf nog steeds niet geheel uit hoe ik de twee verbinden kan. Enkel dan het idiote verhaal van 'de roep van mijn geest' en 'de roep van mijn bloed'. Mijn bloed oftewel genetica en het feit dat ik rond stamp in Nederland brengen mij bij de Noren. De kracht die ik voelde op de Griekse eilanden was en wat ik daar ervoer brachten mij bij hen in mijn geest.
Geest en bloed zijn misschien niet geheel te verenigen. Te divers. Maar ze zullen altijd met elkaar verbonden zijn. Al was het maar door het lijf waar ze beiden in gesloten zitten. Nu is dus de vraag... Wat is het metaforische lijf waardoor ik de twee religies, waarin de één het bloed vertegenwoordigd en de ander de geest, worden verbonden?
Mocht ik ooit antwoord vinden op die vraag, dan zal ik het laten weten.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten