Lieve leukerds en leuke lieverds,
Gisteren stond ik de was te vouwen. Een hele berg kan ik je zeggen. Want ik had het een paar dagen laten verslonzen omdat we logees hadden. Dus èn niks doen èn extra was hebben van de logees. De tafel lag vol met een gigantische berg aan wasgoed.
En in ene zag ik een link met hoe dat lijkt op je leven en op afvallen.
In de loop van de tijd klap je van alles op je tafel. -En wat die tafel dan is is hypothetisch. Je lichaam als in de kilo's die je aankomt, je geest in al het ballast waar je jezelf mee opzadelt.- Het wordt een berg en zorgt voor weinig bewegingsruimte. Het is ook een onoverzichtelijke boel, waar je weinig orde in lijkt te kunnen scheppen.
Uiteindelijk begin je maar uit pure ellende met het opvouwen van wat grotere of juist kleinere stukken textiel. Je schuift een hoek van de tafel leeg, stapelt de was nog wat meer op elkaar en creëert voor jezelf een werkruimte. Je stapelt de gevouwen was een beetje op elkaar en begint verder te vouwen. Een hele tijd door sta je, met je verstand op nul en blik op oneindig, te vouwen. De berg gevouwen goed groeit gestaag.
Dan komt er een moment dat je kijkt en het lijkt alsof er niets gevouwen is. Die berg met nog te vouwen stukken lijkt maar niet kleiner te zijn geworden, terwijl je ook kunt zien dat je al best veel gedaan hebt. Die kant met gevouwen was ligt immers ook al behoorlijk vol.
Voor mijn gevoel gaat het zo met mijn afvalrace. Ik ben 7 kilo kwijt, ik zie dat mijn kleding te groot wordt. Maar wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik nog steeds een veel te dikke Mystic M. Moederlief en man brullen verschillen te zien, maar ik zie nog niets.
Ook met mijn geestelijke pakketje, waarin ik bezig ben met positievere affirmaties en een algemeen vrolijkere houding, zie ik op het moment alleen maar een hoop puin en weinig vooruitzicht. Voor mijn gevoel doe ik het nog een beetje voor de kat zijn viool. Wederom zegt manlief verandering te zien en trots te zijn op wat ik allemaal doe. Maar ik heb nog steeds regelmatig de behoefte om in een fles te gaan wonen. Ken je dat nummer 'I'm a geeny in a bottle, baby' (nog)? Zoiets. Maar dan meer 'Wanna live inside a bottle, baby'.
Nee, ik doe het niet. Simpelweg omdat het niet kan, de alcohol is niet in huis. En dat is maar goed ook.
Ik vecht tegen alle terugslag. En hoop de verleiding te weerstaan.
Wat niet altijd makkelijk is. Gisteren kwamen bij het avondeten de schoonouders weer aanzetten met een lekker toetje. Ik heb al honderd keer gezegd op dieet te zijn, maar rekening houden ze er niet mee. En ze nemen het ook niet echt in dank af wanneer ik weiger. Fijn is dat niet, want òf er is een tijdje spanning, òf ik voel me schuldig omdat ik mijn dieet weer geweld aandoe.
Ook dat is dus weer een leermoment. En een stuk textiel dat hardnekkig ongevouwen wil blijven
Want tegenstand keijg je, bij elke verandering die je wilt doorvoeren. Altijd zullen er mensen zijn die je willen belemmeren in wat het ook is dat je wilt bereiken. En dat kunnen mensen zijn van wie je dacht dat ze je zouden steunen. Net zoals dat je hulp zou kunnen krijgen uit onverwachte hoek.
Kijk naar de gevouwen stapel lieverds. En houd jezelf voor dat het altijd moeilijk is. Zeker wanneer je er bijna bent en mensen zeggen dat het tijd is om te ontspannen. Dat is juist de tijd om nog even extra streng voor jezelf te zijn en er nog een tandje bovenop te doen.
Geheel de Uwe,
Mystic M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten